Τι ακριβώς να συγχαρώ και τι να... μολογήσω;;; (VIDEO)

Πάνε σχεδόν 36ώρες απ’ τον σοκαριστικό αποκλεισμό της ΑΕΛ απ’ το κύπελλο κι ακόμη...

...δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που συνέβη, σ’ έναν τύπο αγώνα που σπάνια βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα, έστω κι αν προσομοίαζε πολύ στην εικόνα της πρώτης αναμέτρησης με τον Αστέρα στη Λάρισα.

Δε λέω, επιμέρους μπορώ κι εγώ κι ο καθένας να αναλύσουμε παραμέτρους που οδήγησαν τους «βυσσινί» σ’ αυτόν τον τόσο πικρό αποκλεισμό απ’ το κύπελλο (ήττα 5-3!!! στην Τρίπολη), ωστόσο, μόνο ο Φέστα και εν γένει οι άνθρωποι που δρουν από μέσα, μπορούν να εντοπίσουν τις πιθανές αιτίες αυτής της αμυντικής καθίζησης... 

Που ακούστηκε να βάζεις 3 γκολ εκτός έδρας και μένεις έξω;;;!!!;;;!!!;;;

Μπορούν όμως; Όσο κι αν πιστεύω στην σταδιακή βελτίωση της ομάδας, αδυνατώ μεταξύ άλλων να ερμηνεύσω τα «συγχαρητήρια» της ΠΑΕ προςτους παίκτες, την επίκληση του Θεού, τις διαδικτυακές τοποθετήσεις παραγόντων σύμφωνα με τις οποίες «αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο» και δηλώσεις παικτών περί «απώλειας συγκέντρωσης μόλις κάναμε το 3-3»!!!

Θα τα πάρω με τη σειρά...

Τι ακριβώς είχε να συγχαρεί η ΠΑΕ στην προκειμένη περίπτωση, εκτός απ’ το πρώτο 30λεπτο της επανάληψης και την όντως επική και δίκαιη ως εκείνη την ώρα ανατροπή των δεδομένων; Την ανύπαρκτη σε όλες τις γραμμές εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, όπου ο Αστέρας έφτανε όποτε ήθελε σε θέση βολής κι εμείς δεν αλλάζαμε για 45 λεπτά ούτε μια πάσα, με συνέπεια να μην απειλήσουμε ούτε κατά φαντασίαν; Τα οδυνηρά ατομικά λάθη του Ζίζιτς στο 1^ο και του Κρίστινσον στο 4^ο γκολ; Το αφύλακτο πάρτι που έκαναν οι αντίπαλοι επιθετικοί στα κόρνερ που έφεραν το 2^ο και το 3^ο τους γκολ; Ή την παθητικότητα με την οποία αντιμετώπισαν τον σκόρερ του 5^ου γκολ των γηπεδούχων και τον άφησαν και τότε να σουτάρει με άνεση, όπως συνέβη και με αρκετούς συμπαίκτες του ως εκείνη την ώρα;

Όντως, απ’ το 46’ ως το 75’ είδαμε την ΑΕΛ να μας δείχνει τι ακριβώς μπορεί να κάνει σε καλές στιγμές, πιέζοντας ψηλά, κλέβοντας τα πάντα στη μεσαία γραμμή, ολοκληρώνοντας ορθόδοξα γρήγορες επιθέσεις και συνδυασμούς και δρώντας αποτελεσματικά με την επίτευξη δύο υπέροχων πρώτων γκολ κι ενός τρίτου με τη βοήθεια της τύχης, που την δικαιούνταν, γιατί ως τότε η ρέντα ήταν όντως με την πλευρά του Αστέρα!

Αλλά αρκούν αυτά; Δύο εξαιρετικά 30λεπτά είναι αρκετά για πρόκριση; Προφανώς όχι κι ούτε κατά τη γνώμη μου είναι αρκετά για να συγχαρώ τον οποιονδήποτε. Στο φινάλε, ποιές πρέπει να είναι οι δέουσες απαιτήσεις για μια ομάδα με περγαμηνές, που βρίσκεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στη Super League και προέρχεται από μια παραλίγο συμμετοχή στον τελικό του κυπέλλου της περσινής σεζόν; Και για να πάμε παρακάτω... 

Τι απ’ όλα αυτά τα τόσο ακραία «συμβαίνει στο ποδόσφαιρο» από μόνο του, αν δεν το προκαλέσεις;

Δε λέω, αν απέναντί σου έχεις την Μπαρτσελόνα, ναι, συμβαίνει να είσαι 3-3 στο 75’, να πρέπει να φας δύο γκολ ακόμα για να αποκλειστείς και να τρως όχι δύο, αλλά τρία!!! Εδώ όμως μιλάμε για την Τρίπολη... Κι επιπλέον, τι άλλο απ’ όλα όσα προανέφερα συμβαίνει επίσης έτσι για να συμβεί, αν δεν βάλεις κι εσύ το χεράκι σου; Εδώ δεν μιλάμε για ένα δοκάρι και μέσα ή ένα δοκάρι κι έξω, που σε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί ν’ αλλάξει τον ρου μιας ολόκληρης ιστορίας. Εδώ μιλάμε για μια αδιανόητα εξαφανισμένη ομάδα απ’ τον αγωνιστικό χώρο για ένα ολόκληρο ημίχρονο και για μια αφελή επανεξαφάνιση στο τελευταίο τέταρτο. Ακόμη και η υπέρ της ΑΕΛ ανατροπή απ’ το 2-0 και το 3-1 στο 3-3, δεν «συνέβη» απλά...

Ήρθε σίγουρα ως απόρροια όσων ελέχθησαν κατά την ανάπαυλα στ’ αποδυτήρια, της χρησιμότητας της εισόδου του Νούνιτς στο ματς, των ωραίων κινήσεων του Σικάβκα στην περιοχή, του σεντερφορίστικου γκολ που πέτυχε ο Λευκορώσος και της ύπαρξης στο τερέν ενός επιπλέον δημιουργικού χαφ σαν τον Ακόστα, που και φάσεις έφτιαξε και περιοχή πάτησε και σκόραρε.

Κι εδώ θα το ξαναπώ, αυτό που λέω ανελλιπώς στα τέσσερα τελευταία ματς. Με τον Σετσέροβιτς 6άρι και τον Φατιόν 8άρι, κερδίζεις σε ανασταλτική ενέργεια (κάτι που δεν φάνηκε πουθενά προχθές), αλλά χάνεις σε δημιουργικότητα. Εν προκειμένω λοιπόν, δεν μπήκε απλά ο Νούνιτς, ούτε απλά άλλαξε ο σχηματισμός από 4-3-3 σε 4-4-2. Ο Σλοβένος αντικατέστησε τον Σετσέροβιτς, με συνέπεια ο Φατιόν να ξαναγυρίζει καθαρός κόφτης και στο γήπεδο, στη μεσαία γραμμή, να βρίσκεται ένας παραπάνω δημιουργικός παίκτης!!! 

Κατανοητό; Θεωρώ πως ναι, γι’ αυτό πάμε στο ακατανόητο της δήλωσης του Ακόστα, αν θυμάμαι καλά, περί απώλειας συγκέντρωσης μετά το 3-3, που μ’ άφησε μ@λ@κ@...

Τι είχαν να κάνουν δηλαδή εκείνη την ώρα οι παίκτες, έχοντας σκορπίσει από ώρα τον πανικό στους αντιπάλους; Να φάνε για ένα πεντάλεπτο τη μπάλα, ώστε να μην δώσουν στον Αστέρα δικαίωμα για γρήγορο 4^ο γκολ... Γιατί αυτό ήταν το κλειδί, το 4^ο γκολ κι όχι το 5^ο!!! Αντ’ αυτού, όπως συνέβη και με το γρήγορο 3-1 μετά την πρώτη μείωση του σκορ, επέτρεψαν άμεσα μεταξύ άλλων το ανενόχλητο διαγώνιο σουτ που οδήγησε στη μοναδική αλλά μοιραία γκάφα του Κρίστινσον, στην κλειστή του γωνία... Πέντε λεπτά αν περνούσαν, οι γηπεδούχοι θα έχαναν και το τελευταίο ίχνος αγωνιστικής ισορροπίας και θ’ άρχιζαν τα πατριωτιλίκια, κάνοντας πιθανότερο το τέταρτο γκολ της ΑΕΛ παρά το δικό τους.

Κι όμως, οι απροσπέραστοι επί σειρά αγώνων Γκοϊκοβιτς, Ζίζιτς, Καρανίκας, Φατιόν και λοιποί, επέτρεψαν στους εαυτούς τους να μοιάζουν ξαφνικά έρμαια του κάθε Καλτσά ή δεν ξέρω εγώ ποιου άλλου! Και φυσικά, η αναγκαστική χρησιμοποίηση-ντεμπούτο του ανέτοιμου Ζίβκοβιτς , δεν μπορεί να συνιστά ούτε δικαιολογία, ούτε αιτιολογία.

Εν ολίγοις, όπως σωστά αισθάνθηκε και είπε ο Φέστα, μόνο απογοήτευση αφήνει στον οπαδό της ΑΕΛ αυτή η ματσάρα. Και η απογοήτευση δεν μπορεί να είναι ούτε αφορμή για συγχαρητήρια, ούτε αποτέλεσμα γεγονότων που απλά συμβαίνουν, ούτε συνέπεια μιας αδικαιολόγητης έλλειψης συγκέντρωσης. Η απογοήτευση είναι προϊόν του αρνητικού αποτελέσματος που έρχεται τη στιγμή που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι πολύ καλύτερο.

Εξάλλου, ακριβώς γι’ αυτό τα ‘γραψα όλα αυτά... Γιατί πιστεύω πως αυτή η ΑΕΛ μπορούσε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 8άδα του κυπέλλου, κρατώντας ζωντανό όπως και πέρυσι έναν οραματικό στόχο για τη συνέχεια, τον οποίο μάλιστα απώλεσε και στο πρωτάθλημα, ακριβώς τέσσερις μέρες πριν!

Κι όταν πιστεύω, έχω κι απαιτήσεις...