Ζωντανό σήμερα στη Nova το φιλικό της ΑΕΛ με τον ΟΦΗ κι ευκαιρία...
...να πάρουμε όλοι μια γεύση απ' τους "βυσσινί" της νέας περιόδου, που ελπίζω να είναι ενθαρρυντική γιατί το χρειαζόμαστε όλοι.
Ωστόσο, είναι τόσο νωρίς, οι παραστάσεις όσων δεν βρισκόμαστε στο Καρπενήσι ανύπαρκτες, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να προεξοφλήσει κάποιος και το τι ακριβώς θα δούμε... Μπορούμε όμως κάλλιστα, να μιλήσουμε για κάτι που σίγουρα δεν θα δούμε και που προσωπικά, όσα και να 'ναι τα ντόπια παιδιά στο σημερινό ρόστερ κι όσο να μην θέλω σε καμιά περίπτωση να τα αδικήσω, με πληγώνει!
Αναφέρομαι στην μη παρουσία σ' αυτό το ρόστερ δύο παιδιών που ξεκίνησαν απ' την ΑΕΛ και τα έζησα φέτος από κοντά ώστε να γνωρίζω τον καημό τους. Δυο παιδιών που με τη διαδρομή και τις επιλογές τους, αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί ένας ποδοσφαιριστής για να εξελιχθεί, αλλά και για τον τρόπο που πρέπει να λειτουργεί μια ομάδα για να εξελίσσεται και που έχουν αξιολογηθεί πλέον ικανά και έτοιμα για να στελεχώνουν άλλες ομάδες τις Super League!
Ο ένας είναι ο Σωτήρης Τσιλούλης, μεσοεπιθετικός, γεννημένος τον Φεβρουάριο του '95, με ικανότητα στο ένας μ' έναν, δυναμική και ταχύτητα ανάλογη των σωματικών του προσόντων και ευχέρεια στο σκοράρισμα, αφού πατάει περιοχή απ' τη φύση του. Ο Σωτήρης έβγαλε τα "βυσσινί" με δική του επιλογή το καλοκαίρι του '13 νομίζω, γιατί δεν αξιολογήθηκε στις πρώτες ελάχιστες δοκιμές του Παναγόπουλου, μεταξύ των 10 παικτών της Ακαδημίας που θα συμμετείχαν στην προετοιμασία των μεγάλων για τη Γ' Εθνική. Ίσως να βιάστηκε, αλλά πήγε στον Γάζωρο στην Β' Εθνική, μετά για ένα εξάμηνο στη Λαμία, μετά για ενάμιση χρόνο στην Αναγέννηση Καρδίτσα κι επαναπατρίστηκε πέρισυ απ' τον Απόλλωνα Λάρισας, για να καταλήξει φέτος στον Πανιώνιο μ' ένα ικανοποιητικό για την εποχή συμβόλαιο, αφού τον διεκδίκησε στα σίγουρα και ο Άρης!
Ο άλλος είναι ο Χρήστος Αγρόδημος. Αμυντικό χαφ, 6αρο8άρι με όλα τα προσόντα, κοντρολαρισμένος, μαχητής από εκείνους που μας αρέσει να χαρακτηρίζουμε και "σκυλιά του πολέμου", που κάπου κάπου βάζει και κάτι ξεγυρισμένες γκολάρες αφού δεν διστάσει να δοκιμάσει το πόδι του από μακριά. Κάποτε είχε πει πως πρότυπά του είναι ο Μεϊρέλες με τον Ναϊγκολάν και κάνει ό,τι μπορεί να πάρει τα χαρακτηριστικά τους αγωνιστικά, στην ατίθαση πολλές φορές συμπεριφορά, αλλά και εμφανισιακά!!! Ο Χρηστάρας λοιπόν, έφυγε απ' την ΑΕΛ με την οποία πήρε κάποιες συμμετοχές στην Γ', γιατί το καλοκαίρι του '14 δεν αξιολογήθηκε για επαγγελματικό συμβόλαιο στην Β' Εθνική. Πήγε λοιπόν στην Τσαριτσάνη για δύο χρόνια κι ύστερα στον Απόλλωνα Λάρισας, ώσπου πέρυσι το καλοκαίρι πραγματοποίησε τελικά το πρώτο σκέλος του ονείρου του, που δεν έμελλε όμως να ολοκληρωθεί, γιατί δεν θέλησε να δοθεί δανεικός από την ΑΕΛ. Γύρισε λοιπόν στον Απόλλωνα κι όπως ήταν θεμέλιος λίθος του στο δρόμο απ' τη Γ' στη Β', ήταν βράχος και στην περσινή πορεία των "κυανόλευκων". Αποτέλεσμα; Μεταγραφή στον Παναιτωλικό, που τον ήθελε από πέρυσι αλλά τον έγραψε για χάρη των "βυσσινί"!
Το κοινό σημείο σ' αυτές τις δύο διαδρομές, εκτός απ' την κοινή αφετηρία είναι ένα: Και οι δύο επέλεξαν - αφήνοντας πιτσιρικάδες την ΑΕΛ, που με τον τρόπο της τους άφησε πρώτη εκείνη - να κλείσουν τ' αυτιά σε σειρήνες και να πάνε εκεί που θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να παίξουν πραγματικό ποδόσφαιρο. Στα βαθιά ενός αντρικού σπορ, με άνδρες απέναντι σε άνδρες. Ούτε στα δεύτερα του Ολυμπιακού, ούτε στα δεύτερα της Τρίπολης, ούτε στα δεύτερα του ΠΑΣ. Και δεν είναι τυχαία τα παραδείγματα... Προτίμησαν αντί να πετάξουν με κίνδυνο να γκρεμοτσακιστούν, να πάρουν τον δύσκολο δρόμο με τα σκαλοπάτια και να δοκιμάσουν να τα ανεβούν ένα-ένα, κερδίζοντας εμπειρίες και αγωνιστική ωριμότητα! Παίζοντας, γιατί αυτό ήταν το μόνο που τους ενδιέφερε... Καταλάβατε πιτσιρικάδες που νομίζετε πως οι στόχοι και τα όνειρα πιάνονται εύκολα;
Η δυστυχής φυσικά σ' αυτή την ιστορία πρέπει να είναι η ίδια η ΑΕΛ, που χρόνια και χρόνια τώρα δεν είχε την υπομονή και τη σύνεση να αναδείξει δικά της παιδιά, με ευθύνη φυσικά και των διοικήσεων, αλλά και όλων ημών, που δεν προλαβαίνουμε να προβάλουμε απαιτήσεις. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην θίξω την επιλογή της σημερινής ιδιοκτησίας της ΠΑΕ, να αναζητήσει συνεργασία στη Νίκαια του Πειραιά κι όχι στις τάξεις του λαρισινού ποδοσφαίρου. Να μπει ας πούμε σοβαρά στη διαδικασία ως μητέρα ομάδα, να εγγυηθεί την λειτουργία του Απόλλωνα στη Β' και του Ηρακλή σήμερα στην Α' ΕΠΣΛ κι αύριο με το καλό στην Γ'. Να δει ότι σ' ένα τριγωνικό χιλιόμετρο μεταξύ ΑΕΛ FC ARENA, Νεάπολης και Φιλιππούπολης, μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο μοντέλο που θα παράγει όχι μόνο Τσιλούληδες και Αγρόδημους, αλλά κανονικούς ποδοσφαιρικούς... παπάδες!!! (σ.σ. μόλις βρω ευκαιρία θα το αναπτύξω κιόλας). Αν το έπραξε στα σοβαρά και με πλάνο, να με συμπαθά αλλά δεν το γνωρίζω. Κι εδώ που τα λέμε, δεν το πιστεύω κιόλας...
Μου μένει λοιπόν ο καημός για όλα αυτά και φυσικά η ελπίδα, πως έστω και στο πόδι, αυτή η φουρνιά των πιτσιρικάδων που 'χει στα χέρια του ο Σωτήρης Αντωνίου, κάτι θα 'χουν να πουν... Κι ας μην ακολούθησαν την ορθόδοξη για μένα διαδρομή της ωρίμανσης... Απ' την Γ' στη Β' κι απ' την Β' στην Α!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου