Το όνομά μου είναι Χρήστος...

Το παρόν κείμενο ασφαλώς και γράφεται με καθυστέρηση τεσσάρων ημερών, αλλά υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που συνέβη αυτό...

Τους καταγράφω με σειρά προτεραιότητας:

1. Όσοι έχουν μαζί μου προσωπική επαφή κι όσοι ενδεχομένως με διαβάζουν με συνέπεια, ξέρουν ή έχουν αντιληφθεί αντίστοιχα πως το τελευταίο διάστημα έχω ένα κατά πολύ σοβαρότερο ζήτημα να μ’ απασχολεί. Τόσο σοβαρό, απ’ τα αναμφισβήτητα  προτεύοντα της ζωής, με συνέπεια να μην έχω ούτε τον χρόνο, ούτε την απαραίτητη συγκέντρωση τις στιγμές που τη χρειάζομαι για να κάνω σωστά οτιδήποτε άλλο, προσωπικό ή επαγγελματικό. Γι’ αυτό και για μια ακόμη φορά ζητώ την κατανόηση χορηγών, συνεργατών κι αναγνωστών...
2. Όταν τα πράγματα είναι σοβαρά κι αποφασίζω να μετρήσω μέχρι το 1.000 κι αν χρειάζεται ως το 10.000 πριν αποφασίσω να μιλήσω, ούτε αστειεύομαι, ούτε προσδοκώ τον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό κανενός... Όταν το λέω το εννοώ, όπως εννοώ και κάθε δημόσια θέση μου! Γι’ αυτό και δεν τις αλλάζω σαν τα πουκάμισα... Και τέλος,
3. Επειδή εσχάτως μ’ απασχολεί και το marketing, είπα ν’ αφήσω να λειτουργήσει λίγο και η τσάμπα διαφήμιση που πρόσφερε στο blog ο σχολιασμός του επίμαχου κειμένου μου απ’ τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ. Από καμιά χιλιάδα που το’ χε διαβάσει ως τότε, το ‘βαλε για πλάκα στο top 10 των αναγνωσμάτων του tsoumbox! Κατά τ’ άλλα, δεν μπορώ να πω ότι μου ‘κανε καμιά εντύπωση το γεγονός πως μου αφιέρωσε προσωπική δήλωση... Δυστυχώς, δεν έχω να διεκδικήσω σ’ αυτό καμιά μοναδικότητα!

Επί της ουσίας τώρα και χωρίς την παραμικρή διάθεση προσωπικής αντιπαράθεσης, αφού έτσι κι αλλιώς δεν συνηθίζω ν’ απαντώ ούτε σε ευφυολογήματα, ούτε σε ανυπόστατες εικασίες, ούτε σε πληροφορίες που μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο, ασφαλώς και θα τοποθετηθώ στο θέμα, απευθυνόμενος όμως στους αναγνώστες μου και μόνο. Εξάλλου, δεν θέλω να πείσω με το ζόρι κανέναν, για οτιδήποτε λέω ή γράφω, ώστε να χρησιμοποιώ τεχνάσματα. Στα 26 χρόνια της επαγγελματικής μου διαδρομής, μ' ενδιέφερε και μ' ενδιαφέρει μόνο να λέω με υπαρκτά επιχειρήματα την άποψή μου, πολύ περισσότερο όταν κάπου αναφέρεται το όνομά μου από ανθρώπους που επί της ουσίας δεν με ξέρουν ή άλλους που κάνουν πως δεν με ξέρουν και σε κάθε περίπτωση, δεν αναφέρουν πρόσωπα και πράγματα ως έχουν. Λέω λοιπόν κι όποιος θέλει διαβάζει και μαθαίνει αν δεν ξέρει ή αν του τα ‘χουν πει αλλιώς...

Α) Το όνομα TSOUMBOX μ' έχει κάνει υπερήφανο. Είναι ό,τι πιο επιτυχημένο σκαρφίστηκα ποτέ στη ζωή μου και φυσικά αυτό το blog το χρησιμοποιεί με... δάνειο. Ουσιαστικά, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι το όνομα της ραδιοφωνικής μου εκπομπής, που επί μιάμιση δεκαετία τώρα μ’ έκανε γνωστό στον πολύ κόσμο, σε βαθμό που πάμπολλοι μ’ αναγνωρίζουν έξω όχι απ’ τη φάτσα (που δεν επεδίωξα ποτέ να την προβάλω επί τούτου, καθώς δεν είμαι δα και κανένας όμορφος), αλλά απ’ τη φωνή. Μιας εκπομπής που μου χάρισε κάποτε ποσοστά ακροαματικότητας που θα ζήλευε κι η χούντα (σ.σ. ήταν τότε που με αγώνα, με 7ωρες εκπομπές και μέσα από πάμπολλες αλλά υγιείς αντιπαραθέσεις, μεγαλώναμε όλοι μαζί την ομάδα μέρα τη μέρα, αγωνιστική την αγωνιστική, γεμίζοντας με τη συμπεριφορά μας γήπεδα σ’ όλη τη χώρα κι όχι αδειάζοντας ακόμη και το δικό μας) και που όντως βαφτίστηκε εμπνευσμένη απ’ το juke box και την ζωντανή επικοινωνία με τους ακροατές. Εκείνους που από πάντα ξέρουν πως με το μήνυμα ή το τηλεφώνημά τους δίνουν το έναυσμα για να κουβεντιαστεί οτιδήποτε! Ρίχνουν δηλαδή την ερώτηση ή την ιδέα στη... σχισμή και ξεκινάμε! Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία μπορεί να δίνει οποιοσδήποτε περαστικός, μ’ αφήνει παγερά αδιάφορο...  

Β) Στο εσωτερικό  της ΑΕΛ, της οποίας ως τότε έκανα το ρεπορτάζ επί μια δεκαετία, μ’ έβαλε ο Νίκος Σωτηρούλης και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό...  Γιατί μαζί του και μαζί με τον αείμνηστο Γιώργο Κατσογιάννη, τη Δήμητρα, τη Μαρία, τον κυρ Γιώργο, τον Παναγιώτη, τον Στέλιο, τον Ηλία, τον Ζήση, τον Χρήστο, τον Οράσιο, τον Τάκη, τον Γιώργο τον ψηλό, μια πλειάδα προσφερόμενων ερασιτεχνών μα ταγμένων και ταλαντούχων παικτών κι έπειτα με τις ψυχάρες με πρώτο τον Θωμά, κάναμε απ’ το καλοκαίρι του 2002 ως το καλοκαίρι του 2004, το πιο απίθανο ποδοσφαιρικό ταξίδι. Απ’ το -6 στους Λύκους, στην παραμονή στη Γ’ Εθνική, σ’ ένα πρωτάθλημα που έπεφταν έξι (!) κι ύστερα στην επάνοδο στη Β’ Εθνική, μέσα από την αξέχαστη εκείνη σεζόν, που ενέπνευσε το «ξαναρχόμαστε», το οποίο δωνούσε απ’ άκρη σ’ άκρη τη χώρα! Και το κυριότερο; Πήραμε στα χέρια μια ομάδα απαξιωμένη επί χρόνια στην ίδια της την πόλη και λειτουργώντας χωρίς αποκλεισμούς, πρώτα ουσιαστικά κι έπειτα επικοινωνιακά, όχι μόνο ξαναγεμίσαμε το γήπεδο, αλλά προκαλέσαμε πραγματικό λαϊκό ξεσηκωμό, ζώντας ανεπανάληπτες στιγμές. Ήμουν δίπλα στον αγαπημένο Νίκο ως και την θλιβερή τελευταία μέρα της συνέντευξης Τύπου με την οποία ανακοίνωσε την πώληση της ΠΑΕ (φωτ. κάτω). Εκεί ακριβώς που με βρήκαν ο Πηλαδάκης με τον Λυράκη και τους άλλους συνεργάτες τους. Εκεί απ’ όπου έφυγα μόνος μου ενάμισυ χρόνο μετά, το Νοέμβριο του 2005, έπειτα από συνολικά 3,5 χρόνια θητείας και με την ΑΕΛ πλέον δυναμικά στην Α’ Εθνική, δηλώνοντας την παραίτησή μου ενώπιον του τότε παντοδύναμου Νίκου Λυράκη, διαφωνώντας μαζί του για εργασιακούς λόγους (σ.σ. συμπαρασύροντας σε παραίτηση απ’ το πόστο του κι ένα ακόμη πρόσωπο της οικογένειάς μου, θιγμένος από ένα δημοσίευμα της εποχής). Εκεί όπου επέστρεψα τον Μάϊο του 2008, όταν μου το ζήτησε ο ίδιος ο Πηλαδάκης, κλονισμένος απ’ την ανατροπή των δεδομένων που προκάλεσαν στην ομάδα η περιπετειώδης αποχώρηση Λυράκη τον προηγούμενο Μάρτιο και η προαναγγελθείσα φυγή του Δώνη στο τέλος της σεζόν. Εκεί απ’ όπου έμαθα πως απολύομαι τον Μάιο του ’10, ανήμερα επί της ουσίας της φωτορεαλιστικής παρουσίασης του νέου γηπέδου και των σουϊτών του στο Imperial, χωρίς ποτέ να μάθω τον λόγο. Εκεί όπου επέστρεψα φυσικά και μετά την πρόταση Κούγια, τον Οκτώβριο του 2016, για να παραιτηθώ μια ακόμη φορά την 23^η Μαρτίου του 2017, ενώπιον του ιδίου και δύο ακόμη - τότε και νυν - συνεργατών του κι αφού εξήγησα πλήρως τους λόγους σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση τουλάχιστον μιας ώρας. Μια (συν μια) παραίτηση λοιπόν επί Λυράκη, μια παραίτηση επί Κούγια και μια απόλυση επί Πηλαδάκη, σα να μην κολλάνε με το βολικό σε κάποιους προφίλ του "τάλιρου" που θέλουν να μου χρεώσουν...  

Γ) Σ’ αυτές τις τρεις θητείες δεν έκανα τίποτα άλλο απ’ το να υπηρετώ την ομάδα που αγαπάω, δουλεύοντας νυχθημερόν με τους παράγοντες, τους προπονητές, τα στελέχη, τους παίκτες και τους οπαδούς της κι όχι φυσικά μόνο για τα χρήματα που λάμβανα και τα οποία ομολογώ πως εισέπραξα ακέραια σε όλες τις περιπτώσεις... Κανένας μισθός όμως δεν καλύπτει κάποιον που βρίσκεται στη διάθεση της ομάδας 7 μέρες την εβδομάδα επί 24 ώρες, αλλά και καμιά άλλη δουλειά δεν προσφέρει την απόλαυση που μου πρόσφερε η δουλειά των ονείρων μου! Μια δουλειά που όπως την αντιλαμβανόμουνα είχε και συμβουλευτικό χαρακτήρα, ανεξάρτητα αν οι εκάστοτε πρόεδροι άκουγαν ή όχι τα όσα τους έλεγα. Σωστά ή λάθος, πάντα έλεγα όσα είχα να πω εκεί που έπρεπε και μόνο αν το είχα κάνει αυτό, προχωρούσα εν καιρώ σε οποιαδήποτε σχετική δημοσιοποίηση, όπως καλή ώρα στο θέμα του γηπέδου... Κι όπως είχα κάνει και με τον Πηλαδάκη όταν τα μούσκεψε, οδηγώντας την ομάδα στη χρεοκοπία και πλασάροντας σενάρια ΑΕΛοβέροιας... Το ξέρει καλά αυτό κι ο Νίκος, το ξέρει κι ο Κωστής, το ξέρει κι ο Αλέξης πως έτσι είμαι φτιαγμένος! Ν’ ανεβαίνω νύχτα στον Οίκο Μίσσια να προλάβω την εκτέλεση της λάθος απόφασης για την τύχη ενός προπονητή που έμελλε τελικά να δοξαστεί μαζί της, να ψάχνω από γραφείο σε γραφείο κι ως το τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΕΠΟ τα στοιχεία που θα έπειθαν πως το δίκιο στα play off του '09  ήταν με το μέρος της ΑΕΛ κι όχι όπως τα ‘λεγε στον πρόεδρο ο νεόκοπος τότε στη Λίγκα φίλος του, Πατρίκ Κομνηνός και να χτυπιέμαι στα τηλέφωνα ξημερώματα για να γλυτώσω την ΑΕΛ απ’ την ξεφτίλα να γίνει δίοδος προβολής των θέσεων ενός ανύπαρκτου Σώρρα! Να θέτω την ιδέα και να βάζω σε εφαρμογή την τήρηση ενός λεπτού σιγής μέσα στην Τούμπα για τον Μπλιώνα, ανήμερα των 30 χρόνων απ’ τη δολοφονία του, με την αμέριστη φυσικά στήριξη της διοίκησης...

Δ) Λάθη μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή, που στο τέλος κάθε σεζόν με αποζημίωνε με την επίτευξη του εκάστοτε αντικειμενικού στόχου, πολλά... Κυρίως ανώδυνα, αλλά και κάποια επώδυνα. Για παράδειγμα, ενώ με κόπο κι ατέλειωτα χιλιόμετρα φτάσαμε να εξασφαλίζουμε πάνω από 1.000 εισιτήρια ακόμη και σε Τούμπα, Καραϊσκάκη, ΟΑΚΑ, Χαριλάου, Βόλο ή και 4.000 στην Καστοριά (όταν οι γηπεδούχοι έδιναν 200!!!), οργανώνοντας με τους υποδειγματικούς στην πλειοψηφία τους συνοπαδούς αξέχαστες αποβάσεις, την πάτησα κάποτε στη Ν.Ιωνία, γιατί έστειλα εκπρόθεσμα το αίτημα μετακίνησης και κόπηκε για τυπικούς λόγους… Μεγαλύτερο μάλιστα σφάλμα όλων, ο εκ μέρους μου δημόσιος χαρακτηρισμός του τιμήματος χρήσης του AEL FC ARENA ως «συμβολικό», για να με διαψεύσει λίγες μέρες μετά δημόσια κι ο ίδιος ο Πηλαδάκης! Ζούσα βλέπετε τότε κι εγώ στο ίδιο συννεφάκι με την πλειοψηφία των Λαρισαίων κι ούτε μπορούσα να φανταστώ πως θα ‘ρθει η ώρα ν’ αλλάξει η ιδιοκτησία της ΠΑΕ και να τίθεται για οικονομικούς λόγους υπό αμφισβήτηση η χρήση του γηπέδου απ’ την ομάδα της οποίας φέρει το όνομά του. Μια πόρτα έλεγα πως είναι τα μαγαζιά και την πάτησα, μιλώντας δημόσια χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες... Γι’ αυτό και τώρα πλέον κάνω λόγο για ενοχές, γεγονός το οποίο προφανώς και δεν ελήφθη υπόψη στην περιβόητη «προσωπική δήλωση», η οποία θα μπορούσε φυσικά να καταγραφεί και ως «προσβλητική δήλωση», από έναν άνθρωπο τον οποίο δεν προσέβαλα προσωπικά ποτέ... Ακόμη κι όταν οι τοποθετήσεις μου στο AEL Radio προκάλεσαν πέντε φορές σε πέντε μήνες την παρέμβαση Κούγια στον "αέρα", η διαφωνία έμεινε σε επίπεδο αντιπαράθεσης θέσεων και μόνο, αποδεικνύοντας μαζί με πολλά ακόμη στην πορεία πως ούτε “yes man” υπήρξα ποτέ, αλλά ούτε και αχάριστος απέναντι σ’ οποιονδήποτε εργοδότη. Έχω αποδεχθεί άλλωστε από χρόνια πως δεν έχω τη δύναμη ν’ ανεβοκατεβάζω ούτε κυβερνήσεις, ούτε προέδρους ομάδων, ανεξάρτητα απ’ την εκτίμηση που κάνω για την καταλληλότητά τους. Πόσο μάλλον ιδιοκτήτες, αφού λεφτά δεν έχω για να την αγοράσω... Μπορώ όμως γνωρίζοντας καλύτερα απ’ τον καθέναν το περιβάλλον της σύγχρονης ΑΕΛ, να τον βοηθήσω να γίνει καλύτερος διαχειριστής της. Γιατί από καιρό έχω καταλήξει πως αυτή η ομάδα περισσότερο από «πλούσιο ιδιοκτήτη», που ‘λεγε κι ο Σωτηρούλης, χρειάζεται τον κατάλληλο διαχειριστή των ιδιαιτεροτήτων της. Κάτι που δυστυχώς δεν ελήφθη υπόψιν όταν ο κόσμος είχε την τύχη της ομάδας στα χέρια του και την έδωσε στον κατ’ εξοχήν ακατάλληλο, με συνέπεια η σχέση φιλάθλων-ομάδας να ταλαιπωρείται μόνιμα από τότε ως και σήμερα... Σημειώστε εδώ πως για μένα – όπως έχω πει πάμπολλες φορές - η ακαταλληλότητα είναι σαν την εγκυμοσύνη. Δεν υπάρχει ολίγη για να τη δοκιμάσεις... Ή είναι ή δεν είναι!

Ε) Αναφορικά τέλος με το ζήτημα του γηπέδου, απ’ το οποίο ο εκλεκτός των γενικών συνελεύσεων του 2013 δεν πέρασε ούτε απ’ έξω, οφείλω να επισημάνω πως αναγνωρίζω την οικονομική θυσία που γίνεται την τελευταία τριετία, σε μια δύσκολη εποχή. Γι’ αυτό και στο επίμαχο σχόλιό μου ξεκαθάρισα πως πιστεύω ότι το κατ’ αρχήν ζητούμενο για την πλευρά Πηλαδάκη είναι οι εγγυήσεις που χάθηκαν μαζί με την κοινή διαχείριση των τηλεοπτικών κι απ’ τις οποίες εισέπραττε διπλές δώσεις, ώστε να καλυφθεί σταδιακά η οφειλή της πρώτης σεζόν Κούγια στη Β’ Εθνική, όπου δεν υπήρχαν εγγυημένα έσοδα. Ξεκαθαρίζω όμως με την ευκαιρία κι ότι το επίμαχο ρεπορτάζ του Χρυσόστομου Τρίμμη είναι βέβαιο πως βασιζόταν σε σοβαρή πηγή, η οποία ήρθε να δέσει με δημόσιο σχόλιο στελέχους της ΠΑΕ περί «κρίσιμου Δ.Σ.»! Γι’ αυτό και χάρηκα όταν διάβασα στη δήλωση-διάψευση, πως ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ εξακολουθεί να εγγυάται ότι η ομάδα δεν θα φύγει ποτέ επί των ημερών του απ’ το AEL FC ARENA, έστω κι αν ήταν ο ίδιος που στο  παρελθόν έβαλε στην εξίσωση τις Λαμίες και τις Λιβαδειές... Ούτε εγώ, ούτε ο Τρίμμης, ούτε ο χοντρός, ούτε ο ψηλός κι αδύνατος με  τη μπάσα φωνή και την άσχημη γκόμενα! Κι επαναλαμβάνω, γιατί αυτό ήταν και το νόημα του σχολίου μου, πως στέκομαι στην όποια πιθανότητα, χωρίς να μ’ ενδιαφέρει ο λόγος της πρόσκαιρης κάποτε μετακόμισης της Παναχαϊκής στην Κόρινθο, αφού δεν πρόκειται και κανένας Λαρισαίος, μέσα στην απίστευτη κόπωση που έχει προκαλέσει αυτό το ζήτημα σε όλους μας,  ν’ ασχοληθεί με οποιαδήποτε πιθανή λεπτομέρεια οδηγήσει οποτεδήποτε την ΑΕΛ σε άλλη έδρα. Αν συμβεί θα ‘ναι το τέλος κάθε εμπλεκόμενου... Κι αυτό ο Κούγιας είναι σίγουρα αρκετά έξυπνος για να το αντιληφθεί!

Τελικά ίσως και να πρέπει να ευχαριστώ την συγκυρία που μου έδωσε την αφορμή γι’ αυτόν τον συνοπτικό απολογισμό μιας ολόκληρης 15ετίας και βάλε, που προφανώς είχα ανάγκη να κάνω κάποια στιγμή. Όπως έχω ανάγκη να κλείσω αυτό το κείμενο συμφωνώντας με όποιον έσπευσε (αριστερά), αυθαίρετα εν προκειμένω, να κοινοποιήσει με χαρά την δήλωση Κούγια εναντίον μου, επισημαίνοντας πως όντως σ’ αυτή τη ζωή «τίποτα δεν είναι τυχαίο»... 

Η απόδειξη άλλωστε επ' αυτού έρχεται χειροπιαστή ακριβώς από κάτω, όπου βλέπετε την διατύπωση θέσεων του ίδιου ανθρώπου για το ίδιο πρόσωπο, με διαφορά μόλις 40 ημερών!!! Τι να μεσολάβησε άραγε; 

Ευχαριστώ για την ανάγνωση... Και για όσους δεν με ξέρουν ή κάνουν πως δεν με ξέρουν, το πλήρες όνομά μου εδώ και σχεδόν πέντε δεκαετίες είναι Χρήστος Τσούμαρης του Θωμά. Να το λέμε κι αυτό γιατί είμαστε και πολλοί πρωτοξάδερφοι στο σόι πανάθεμά μας!