Γιατί "η χώρα μου"; Γιατί εδώ μέσα θα χρειαστεί να γράψουμε και να σχολιάσουμε και γι' αυτήν... Και στις περίεργες μέρες που ζούμε, θέλω προκαταβολικά να είναι καταγεγραμμένο πως δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να αμφισβητήσει την αγάπη μου για την Ελλάδα, όπως όμως εγώ την αντιλαμβάνομαι και την ορίζω!
Αλίμονο σ' όποιον προσεγγίζει μονοδιάστατα μια τόσο όμορφη και ιστορικά πλούσια χώρα, που όμως, μόνο κατ' εξαίρεση κι απολύτως παρορμητικά, μπορεί να σταθεί στο ύψος μιας ενδεχόμενης περίστασης. Ίσα - ίσα για να επιβεβαιώνει τον κανόνα του "φιλοκωλαρισμού", που μας χαρακτηρίζει χρόνια τώρα ως κατοίκους της.
Καλός δηλαδή ο ήλιος κι οι παραλίες, ακόμη καλύτερα τα νησιά, τα βουνά και τα λαγκάδια της, πάνω στα οποία περπάτησαν, κολύμπησαν, σκαρφάλωσαν και δημιούργησαν οι πρώτοι απολύτως πολιτισμένοι άνθρωποι επί γης, αλλά είναι τουλάχιστον αστείο να επικαλούμαστε σήμερα πλέον την προσφορά τους στον κόσμο, πετώντας ουσιαστικά τη μπάλα στην κερκίδα, μην τυχόν και πάει η κουβέντα σε έννοιες σαν κι εκείνες της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας, γιατί καήκαμε!
Στ' αυτιά της δικής μου γενιάς ηχούν ακόμη κουβέντες τύπου "είπα στον τάδε να βοηθήσει να βάλουμε το παιδί σε μια θέση (σ.σ. του δημοσίου φυσικά) γιατί δεν τα παίρνει τα γράμματα"!!! Κι αφού 9/10 περιπτώσεις το χατίρι γίνονταν, βάλτε με το νου σας που βρισκόμαστε, αλλά και προς τα που τραβάμε, αφού μυαλό δεν λέμε να βάλουμε...
Τώρα μάλιστα που η ευκαιρία της αριστεράς, που κάνοντας το ΟΧΙ...ΝΑΙ και το άσπρο...μαύρο, σκορπίστηκε για τα επόμενα εκατό χρόνια, διώχνοντας απ' την πολιτική αλλά κι απ' την χώρα εκατοντάδες χιλιάδες νέους και ικανούς ανθρώπους, μοιάζει αδύνατη η αναζήτηση της ελπίδας ακόμη και σε επίπεδο συνθηματολογίας.
Και τι να κάνουμε δηλαδή; Να παραιτηθούμε ή να σηκωθούμε να φύγουμε κι εμείς; Δύσκολη η επιλογή κι ακόμη πιο δύσκολη η εφαρμογή, για όσους τελικά αποφασίζουν να μείνουν και να παλέψουν κόντρα στους πολλούς, που μυαλό δεν βάζουν κι εξακολουθούν να συνωστίζονται σε πολιτικά(ντικα) γραφεία κάθε είδους, για μια μετάθεση, για έναν διορισμό, για μια εύκολη πρόσβαση στα βασικά της επιβίωσης.
Άκρη έτσι κι αλλιώς δεν βγαίνει για το ποιος φταίει... Το να ψάχνεις να ρίξεις το κύριο ποσοστό της ευθύνης μεταξύ πολιτικών και πολιτών, είναι σα να αναζητάς την απάντηση στο προαιώνιο ερώτημα, αν η κότα κάνει τ' αυγό ή τ' αυγό την κότα. Γι' αυτό και με το ρίσκο να χτυπάω στου κουφού την πόρτα, καταλήγω στο συμπέρασμα πως μια και μοναδική λύση είναι η αναζήτηση της ατομικής ευθύνης του καθενός μας απέναντι στην μια και μοναδική πραγματικότητα.
Την πραγματικότητα εκείνη που λέει ότι το θεμελιώδες ζητούμενο για την χώρα μας είναι να πάψει επιτέλους να προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες και να απαιτήσει το ξεκαθάρισμα των όρων του παιχνιδιού. Δηλαδή να απαιτήσουμε την δημιουργία ή ενός αριστερού, πραγματικά σοσιαλιστικού κράτους, όπου ο κρατικός παρεμβατισμός προς όφελος των πολλών θα είναι αποδεκτός και επιβεβλημένος ή ενός κράτους φιλελεύθερου, ξεκάθαρα καπιταλιστικού, που δεν θα λαϊκίζει και θα ξεκαθαρίσει του κανόνες μιας λειτουργίας που θα οφείλουμε να σεβόμαστε.
Δύο άνθρωποι του κοντινού μου περιβάλλοντος που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά επέλεξαν μετά τα 30 τους να ξενιτευτούν κατά τα χρόνια της κρίσης, μου είπαν το ίδιο πράγμα όταν έφευγαν και το ίδιο όταν γύρισαν κάποια στιγμή για διακοπές, έχοντας πια άποψη για τη ζωή χωρών όπως η Αγγλία κι η Γερμανία... "Πάω κάπου που θα 'ναι σκληροί αλλά ξεκάθαροι οι όροι με τους οποίους θα κληθώ να δουλέψω και να ζήσω" μου είπαν φεύγοντας και "εκεί αν είσαι καλός στη δουλειά σου θα αξιολογηθείς αντικειμενικά και θα προκόψεις" μου είπαν γυρίζοντας, πελάτες κι αυτοί πλέον της ανθούσας τουριστικής βιομηχανίας μιας χώρας που σαν κι αυτή δεν έχει!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου