Με το Νίκο Λυράκη, απόλυτο γενικό διευθυντή της ΠΑΕ ΑΕΛ από την έλευση...
...Πηλαδάκη το καλοκαίρι του '04, ως και τον Μάρτιο του '08, υπήρχαν πολλά που μας χώριζαν κι ενδεχομένως μας χωρίζουν ακόμα, σε επίπεδο χαρακτήρα κυρίως... Όμως, φαίνεται πως υπάρχει πάντα κάτι να μας ενώνει και δεν είναι άλλο απ' την κοινή αντίληψη για την θετική προσέγγιση του ποδοσφαίρου και την ανάδειξη όσων μπορούν να δώσουν ελπίδα ακόμη και στην κακόμοιρη ελληνική πραγματικότητα.
Όταν ας πούμε έγραψα προχθές πως αν δεν κακομοιριάζαμε για το πέναλτι του Πρίγιοβιτς, θα δίναμε μεταξύ άλλων περισσότερο χρόνο στην εικόνα του ελληνικού και νεανικού Παναθηναϊκού του Δώνη, όταν λίγες μέρες πριν έγραψα και για τον Μαρίνο που γνώρισα, ελπίζοντας να κερδίσει φέτος και το τελευταίο του στοίχημα (κάνοντας καλό ξεκίνημα με την πρόκριση της ΑΕΚ στους ομίλους του CL, έστω κι αν καρδιοχτύπησε ως φαβορί προ ολίγου στη ρεβάνς) κι όταν ακόμη πιο πίσω έγραψα για την αγωνιστική διαχείριση του ΠΑΟΚ απ' τον Λουτσέσκου με βαρύτητα στην ομοιογένεια, δεν είχα επί της ουσίας τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο στο μυαλό μου να πω, απ' όσα συγκέντρωσε ο Νίκος σ' ένα κείμενο, το οποίο ανέβασε σήμερα στο facebook με αφορμή την 1η αγωνιστική της Super League.
Με την άδειά του, το παραθέτω:
Προπονητες όπως ο Δωνης , ο Μαρίνος ,ο Λουτσεσκου είναι υπερεπαρκείς για το χαμηλότατο επίπεδο της Σούπερ Λιγκ ... Αν έχει πετύχει κι ο Ολυμπιακός στην επιλογή του (υπενθυμίζοντας οτι είναι ομάδα - εξπερ στο να αναδεικνύει προπονητές παγκόσμιου βεληνεκούς παρά τις τελευταίες «πατατιες» ), τότε το φετινό πρωτάθλημα μπορεί και να μην είναι εντελώς αδιάφορο...
Και εκεί που σε παραγοντικό, δημοσιογραφικό και «καφρικοπαδικό» επίπεδο δεν θα καταλήξουν ποτε αν θέλουν πρωτάθλημα ή φαρ ουέστ ( άρχισαν τα όργανα από την πρώτη αγωνιστική), σε καθαρά ποδοσφαιρικό μπορεί και να αρχίσουμε να διακρίνουμε στρατηγικές , τακτικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις του αθλήματος και των πρωταγωνιστών του ( ποδοσφαιριστές) , που να ξεφεύγουν από την μιζέρια και την ανυπαρξία του ποδοσφαιρικού μηχανισμού της «μπανανίας»...
Να δημιουργούν υγιή ανταγωνισμό σε επίπεδο γνώσεων και επιστημοσυνης , που ανεξάρτητα αποτελέσματων μοιάζουν να έχουν - για μερικους το βεβαιώνω εκ πειρας - και οι προαναφερθέντες και όσοι έπονται (new generation των Ελλήνων και όσοι ξένοι είναι κανονικοί προπονητές και όχι «μάγειρες»).
Ισως δηλαδή, όσο το απαιδευτο κοινό θα ασχολείται με διαιτησία, παρασκήνιο και συνωμοσιες, όσο θα μαγεύεται εύκολα από τον δημαγωγικό λαϊκισμό των παλιών και νέων «αδικημένων», κάποιοι βρήκαμε αυτο που μας εξιτάρει , επιστρεφοντας ουσιαστικά σε κάτι που εδώ και καιρό μας ήταν τόσο αδιάφορο , όσο και η παρασταση του Γιουρι Γκριγκοροβιτς (sorry Κωσταλα).
Δεν είναι βέβαιο, δεν είναι και λίγο... ας το κρατήσουμε και ας πάμε στην επόμενη αγωνιστική...
Υ.Γ. Με ρώτησαν κάποιοι τι έκαναν οι Δώνης και Νταμπίζας και έβγαλε ο Παναθηναϊκός αυτή την αυτοπεποίθηση και την ψυχή μέσα στην Ξάνθη ...
Δεν ξέρω ... Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Τσέστερτον γράφει κάπου ότι δεν λέμε παραμύθια στα παιδιά για να τους μάθουμε ότι υπάρχουν δράκοι - το ξέρουν από μόνα τους τα παιδιά. Παραμύθια τους λέμε για να τα μάθουμε ότι οι δράκοι μπορούν να νικηθούν. Για να τα μάθουμε να μην φοβούνται κι όταν φοβούνται να κάνουν κάτι γιαυτό. Ισως ήρθε η ώρα να θυμηθούν/ούμε τα παραμύθια που μας μεγάλωσαν. Ως εδώ".
Υ.Γ. Ως δικό μου υστερόγραφο προσθέτω την ελπίδα που μου γεννάει κι η μέχρι στιγμής παρουσία του Σωτήρη Αντωνίου στην ΑΕΛ. Ίσως όχι σε επίπεδο γνώσεων κι εμπειριών, συγκριτικά με τους προαναφερόμενους, αλλά σίγουρα σε επίπεδο επιρροής στο σύνολο. Αν μη τι άλλο, η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο δείχνει με την τακτική συμπεριφορά της πως υπάρχει προπονητής, με πίστη στις ιδέες του και τολμηρές επιλογές. Το αν θα δικαιωθεί στην πορεία δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι ξεκίνησε όπως ήταν ανάγκη για τον ίδιο και την ομάδα να ξεκινήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου