Τρεις-τέσσερις άνθρωποι όλοι κι όλοι ήμασταν εκείνοι που...
...ζήσαμε την καθημερινότητα του Μαρίνου Ουζουνίδη στην ΑΕΛ, απ' την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Λάρισα (τέλη άνοιξης του 2008), ως και την 21η Φεβρουαρίου 2010, που αποχαιρέτισε το Αλκαζάρ μετά την αναπάντεχη εντός έδρας ήττα απ' τον Πανθρακικό.
Ήταν 21 μήνες συμπυκνωμένων γεγονότων και συναισθημάτων, που άλλοι στο ποδόσφαιρο πασχίζουν μια ζωή για να ζήσουν και αν... Και ταυτόχρονα, 21 μήνες ατέλειωτων συζητήσεων για μπάλα, τακτικές, ποδοσφαιρικούς χαρακτήρες και ιστορίες βγαλμένες απ' την τεράστια εμπειρία που κουβαλούσε τότε ως παίκτης και πάσχιζε ν' αποκτήσει και ως προπονητής.
Ομολογώ πως τρία συγκεκριμένα πράγματα μ' έκαναν εκ προοιμίου να τον εκτιμώ... Το πρώτο ήταν ο τρόπος με τον οποίο ξεχώρισε απ' τη γενιά μας. Μόλις έναν χρόνο μικρότερος εγώ, μέλος τότε των εφήβων της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, παρακολουθώντας τι γίνεται γενικώς σε επίπεδο συνομηλίκων, δεν μπορούσα παρά να προσέξω ιδιαίτερα αυτό το παλικάρι που εντυπωσίαζε με την ωριμότητά του στις μικρές Εθνικές και τον τσίμπησε η Καλαμαριά απ' τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης μόλις στα 17 του!
Το δεύτερο ήταν ο εγκεφαλικός κι αρχοντικός τρόπος με τον οποίο έπαιζε σ' όλη του την καριέρα, χωρίς να μιλάει συχνά. Απ' τις περιπτώσεις των λίγων παιδιών που δεν μπορείς ούτε να είσαι ούτε να γίνεις, γιατί έχουν τη σκληράδα ν' ανταπεξέλθουν στα δύσκολα, αλλά παράλληλα μπορούν να βγουν απ' τη λάσπη ατσαλάκωτοι και να 'ναι οι κορυφαίοι του γηπέδου.
Τρίτο και κυριότερο για την εποχή της γνωριμίας μας, το γεγονός πως ο Λυράκης, έχοντας φύγει πλέον απ' τη Λάρισα, τόνιζε προς κάθε κατεύθυνση ότι ο Μαρίνος είχε σαφώς περισσότερες προπονητικές γνώσεις απ' τον Δώνη, ρήση που επανέλαβε ενώπιον μαρτύρων και χρόνια μετά. Κι όσοι έχουν ακούσει τον πρώην γενικό διευθυντή της ΑΕΛ να μιλάει για τον Δώνη, αντιλαμβάνονται τι αξία μπορεί να 'χαν αυτές οι κουβέντες του για τον Ουζουνίδη!
Ήρθε όμως στην πορεία και μια σειρά γεγονότων να δέσει περισσότερο αυτή την καθημερινή σχέση, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα περιορίζονταν αυστηρά στα καθήκοντα που συνδέουν έναν προπονητή μ' έναν υπεύθυνο Επικοινωνίας. Δεν ήταν δηλαδή μόνο οι κουβέντες μας πριν τις συνεντεύξεις Τύπου ή η αγωνία του να μου ζητήσει να μάθω τι και πως γράφτηκε σε κάποια εφημερίδα, για να μην του "χαλάσει" τον παίκτη ή την μεταγραφή...
Ήταν κι η παρέα που ήθελε όταν καμιά φορά έβλεπε στο γραφείο βίντεο με μεταγραφικούς στόχους ή προσεχείς αντιπάλους, ήταν η επιλογή σπιτιού που έκανε στη γειτονιά μου, ήταν η παρουσία μου στο έξτρα στάδιο προετοιμασίας του πρώτου καλοκαιριού στην Ρίβα Ντελ Γκάρντα της Ιταλίας και τα ασταμάτητα τηλέφωνα για να τελειώνει την απόκτηση του Σολάνο, ήταν η πλάκα που κάναμε με τον Χάρη για τα γαλλικά με τα οποία έδινε οδηγίες στον Ρομπέρ, ήταν που έμαθα ότι το πατρικό του στην Αλεξανδρούπολη ήταν μια ανάσα απ' το στρατόπεδο που υπηρέτησα για έναν χρόνο, ήταν ο αναπάντεχος αποκλεισμός στις Σέρρες, ήταν η μανιώδης διεκδίκηση της εισόδου στα play off που την πανηγυρίσαμε σαν μικρά παιδιά στη Λιβαδειά, ήταν το ρεκόρ εκτός έδρας νικών που έκανε η ΑΕΛ επί των ημερών του σε επίπεδο SL, ήταν τα πολλά ισόπαλα στραβοπατήματα που είχαμε σαν φαβορί στο Αλκαζάρ και που έπρεπε να διαχειριστούμε με όλους τους τρόπους, ήταν τα όνειρα που μοιραστήκαμε μέχρι και για έξοδο στο Champions League εκείνης της σεζόν (κι η πίστη πως θα τα καταφέρναμε αν δεν γύριζε το πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ) κι ήταν κι η δύσκολη δεύτερη χρονιά, με τις ανακατατάξεις στο ρόστερ, το καταστροφικό ξεκίνημα με τον αποκλεισμό απ' την KR και τα όσα είπαμε καπνίζοντας πριν την αναχώρηση απ' το αεροδρόμιο του Ρέικιαβικ, η αχώνευτη 3άρα στη Λιβαδειά, το επικό "διπλό" στη λασπομαχία της Ξάνθης, όταν μ' έστειλε απ' το πρωί να τσεκάρω το γήπεδο γιατί κάτι... πονηρό υποψιάζονταν (σ.σ. και δεν είχε άδικο)... Αλλά πάνω και πέρα απ' όλα ήταν ο θάνατος του Αντόνιο Ντε Νίγκρις κι όσα μοιραστήκαμε μιλώντας δυο μας στην αυλή του σπιτιού του Μεξικάνου το πρώτο πρωϊνό, πριν πάμε ομαδικά ν' ανάψουμε ένα κερί στην Θ3 του Αλκαζάρ!!! "Ήμουν εκείνος που επέμενε να σε φέρει κοντά μας", είχε γράψει στο βιβλίο των συλλυπητηρίων...
Μοιραία όλη αυτή η διαδρομή, εκτός από συμφωνίες και αλληλοεκτίμηση, είχε και συγκρούσεις. Σεβόμουνα ας πούμε το γεγονός ότι ήθελε τακτικά πιο πειθαρχημένο και άμεσο ποδόσφαιρο απ' ότι ο Δώνης, ο οποίος ζητούσε πολλή κατοχή μπάλας κι άφηνε πολλές φορές ανεξέλεγκτα τα μπακ του ν' ανεβαίνουν στην επίθεση, αλλά διαφώνησα που πίστευε ότι τα διαθέσιμα χαφ δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν το νέο τρόπο παιχνιδιού, με συνέπεια να μην ανανεωθούν έγκαιρα συμβόλαια βασικών παικτών που χάθηκαν το καλοκαίρι. Πολλοί του χρέωσαν κόμπλεξ, γιατί έλεγαν πως δεν άντεχε που είχε στα χέρια του την ομάδα του προκατόχου κι όχι τη δική του. Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα είχε άλλη άποψη για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να παίζει η ομάδα. Κι αυτό στην πορεία ίσως του στοίχισε, καθώς σίγουρα ατύχησε σε κάποιες μεταγραφικές επιλογές...
Εκτιμούσα την επιμονή του να ζητάει (και να πετυχαίνει) από παίκτες σαν τον Σαρμιέντο ή αργότερα τον Ρομέου, που έκοβαν, δημιουργούσαν αλλά δεν δοκίμαζαν να σουτάρουν και να σκοράρουν, να ανεβαίνουν ψηλά και να μην διστάζουν να απειλούν με τα δυνατά τους πόδια για να εξελιχθούν ως ποδοσφαιριστές. Νευρίαζα όμως όταν έβλεπα τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονταν χωρίς υπομονή παιδιά με ιδιαίτερη προέλευση και χαρακτήρες, σαν τον Αμπουχατζίρα ή κυρίως τον Τουάμα, σε σχέση ας πούμε με τον Τουμέρ, με αποτέλεσμα να χάσει ουσιαστικά δυο καλούς παίκτες κι ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής επένδυσης που έκανε η ομάδα γι' αυτούς!
Μου άρεσε που παρέμενε προσγειωμένος και λιγομίλητος ακόμη κι όταν όλοι γύρω του πετούσαν στα ουράνια. Είναι χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο όταν άπαντες πανηγυρίζουν σαν ένα κουβάρι τη γκολάρα του Φωτάκη στο 90' με την ΑΕΚ κι ο Μαρίνος είναι ο μόνος ψύχραιμος μεταξύ 15 χιλιάδων ανθρώπων που στεκόταν δίπλα απ' το... κουβάρι και τους φώναζε να προσέξουν στις καθυστερήσεις... Δεν τον άκουσαν και δεν πρόσεξαν!!! Δεν μου άρεσε όμως που έβγαζε συχνά μια ανασφάλεια για τη θέση του, παρότι το περιβάλλον εκείνης της ΑΕΛ ήταν ακόμη εξαιρετικά ασφαλές για τον προπονητή της... Το απέδιδα στις ενδεχόμενες φοβίες που κουβαλούσε, από τα ιδιαίτερα περιβάλλοντα της Ξάνθης και της Παιανίας όπου ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και θεωρώ ότι αυτή η ανασφάλεια τον έκανε εκείνη τη μέρα με τον Πανθρακικό να "σπάσει" την 11άδα του θριάμβου στην Ξάνθη (Βιέρα, Βελάσκο, Κατσιαρός, Νταμπίζας, Μελίσσης, Φλάβιο, Σκάτσελ, Ραντοσάβλιεβιτς, Ρομέου (81' Κυριακίδης), Μπλάζεκ (88' Ζέσους), Κουζέν) και να επαναφέρει στο αρχικό σχήμα τον Τουμέρ αντί του Ρομέου! Ο Ρομέου δεν έμενε έξω από εκείνη την ΑΕΛ, ούτε υπήρχε προφανής αγωνιστικός λόγος ν' αλλάξει η ομάδα σ' εκείνο το ματς για να παίξει ο Τούρκος! Ίσως να το κατάλαβε μετά, αλλά με πικρό τρόπο...
Και μετά απ' όλα αυτά, ήρθε η σύγκρουση... Ρεπόρτερ πλέον εγώ, στον πάγκο του Ηρακλή εκείνος, του ζήτησα να μου σχολιάσει την εξόφθαλμη ανατροπή του Μπλάζεκ απ' τον Χοσέμι στο "Καυταντζόγλειο", που έγινε μπροστά στο πάγκο του! "Δεν έβλεπα" μου είπε, "έπαθε τύφλωση" έγραψα, το έμαθε φυσικά κι όταν ήρθε στον δεύτερο γύρο και πήγα στον τέλος να τον χαιρετίσω, αρνήθηκε ακόμη και το χέρι να μου δώσει, παρουσία μάλιστα κοινού μας γνωστού!!! Κάτι που μ' ενόχλησε και του το 'πα όταν βρεθήκαμε πρόπερσι πια, που ξανάρθε στο AEL FC ARENA ως τεχνικός του Παναθηναϊκού κι έδειξε πως τα περασμένα είναι ξεχασμένα, όταν μια σχέση θέλει να παραμείνει ειλικρινής.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, ο Μαρίνος πέρασε τις περιπέτειές του, βρήκε την άκρη μέσα απ' τον Πανιώνιο να ξαναγεννηθεί και να επανέλθει για τα καλά στο προσκήνιο και βάζοντας το κεφάλι στον ντορβά με τον Παναθηναϊκό, να δικαιωθεί μεταπηδώντας στην πρωταθλήτρια ΑΕΚ. Εκεί που κατ' εμέ καλείται να κερδίσει το τελευταίο απ' τα στοιχήματα ενός προπονητή που θέλει να καταξιωθεί στην ελίτ... Να διαχειριστεί με επιτυχία ένα φαβορί (που δεν ήταν ούτε η ΑΕΛ, ούτε ο Ηρακλής, ούτε η Ξάνθη, ούτε ο Πλατανιάς, ούτε ο Εργοτέλης, ούτε ο Πανιώνιος, ούτε αυτός ο Παναθηναϊκός) και τους όποιους σταρ συσσωρεύονται στο ρόστερ του ή στο έμψυχο υλικό της διοίκησης και των συνεργατών της, φτάνοντας ως τον τελικό στόχο.
Ξεκίνησε καλά βέβαια με την Σέλτικ κι ακριβώς επειδή είδα πόσο χάρηκε και πως πανηγύρισε, χάρηκα με τη χαρά του και θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο από καρδιάς. Μόνο που με τους Σκωτσέζους, στις συνειδήσεις όλων μας, δεν ήταν η Ένωση το φαβορί, όπως αντίθετα θα είναι την άλλη εβδομάδα με τη Βιντ, αλλά και σχεδόν σε όλα τα ματς του πρωταθλήματος!!!
Ειλικρινά, καλή επιτυχία φίλε, για να 'χω δέκα λόγους παραπάνω να λέω πόσο υπερήφανος (έτσι κι αλλιώς) είμαι, γι' αυτούς τους 21 μήνες της συνεργασίας μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου