Κάτι περισσότερο από μια ευκαιρία...

Σαν ψέμα… Το tsoumbox.blogspot.com είναι πάλι εδώ, όπως είχα προαναγγείλει άλλωστε από μέρες στο facebook. Ο λόγος είναι απλός… Έχω επιτέλους να γράψω κάτι πραγματικά ΑΕΛικό, όπως διεγείρεται μέσα από κείνη την μοναδική συναισθηματική παρόρμηση που προκαλεί η ποδοσφαιρική πραγματικότητα και όχι φυσικά η διαρκής και αποδεδειγμένη πλέον ακαταλληλότητα του ισχύοντος καθεστώτος στα υπόλοιπα επίπεδα. Κι ο λόγος αυτός είναι ο συγκυριακά πολύ μεγάλος αγώνας που έρχεται με τον Ηρακλή, ο οποίος αποτελεί αποκλειστικά για τους παίκτες της ΑΕΛ, κάτι περισσότερο από μια ευκαιρία…

Ως άνθρωπος που υποστήριζα κι εξακολουθώ να υποστηρίζω, ότι αυτή η ιδιοκτησία δεν πρόκειται ποτέ να πλησιάσει τον πυρήνα της ομάδας, τον κόσμο της και να μιλήσει στην καρδιά του και λαμβάνοντας υπόψη τα ιστορικά δεδομένα που αποκαλύπτουν πως η ΑΕΛ δεν πέτυχε ποτέ και τίποτα όταν δεν είχε με ψυχή και σώμα αυτόν τον κόσμο στο πλευρό της, είχα εναποθέσει την τελευταία μου ελπίδα για το χτίσιμο μιας κάποιας σχέσης της με την κερκίδα, στο αγωνιστικό της τμήμα. Μια ελπίδα που δεν σας κρύβω πως «πέθανε» με την αιφνίδια απομάκρυνση του Παναγόπουλου! Μια ελπίδα όμως, που επειδή την έχω ανάγκη, όπως την έχει ανάγκη και η ίδια η ομάδα, ξεπρόβαλε μέσα μου αυτή την εβδομάδα. Μόλις συνειδητοποίησα που παίζουμε, με ποιόν παίζουμε και με ποιο πραγματικό κίνητρο παίζουμε εκεί που παίζουμε την Κυριακή!

Αυτό το κείμενο δεν επρόκειτο να γραφτεί αν αντίπαλος της ΑΕΛ ήταν ο Γάζωρος ή αν έπρεπε να παίξει μόνο για το διπλό στην Άμφισσα, τελευταία αγωνιστική, προκειμένου να πάει play off. Γράφεται γιατί αντίπαλος σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση είναι ο (με ή χωρίς Α.Ε.Ποντίων) Ηρακλής, ο ιστορικά μοναδικός αντίπαλος των «βυσσινί» σ’ αυτόν τον όμιλο, ο πρωτοπόρος, ο αήττητος, ο θαυμαστός για τα έργα και τις ημέρες του στη φετινή σεζόν. Ο Ηρακλής, στην έδρα του οποίου η ΑΕΛ καταγράφει μια απ’ τις χειρότερες παραδόσεις που ‘χουν καταγραφεί σε εκτός έδρας παιχνίδια στην 51χρονη πια διαδρομή της…

Ε λοιπόν, σ’ ένα τέτοιο τοπίο, γεμάτο από κάθε είδους αγκάθια, οι παίκτες της ΑΕΛ μαζί με το νυν προπονητή τους, καλούνται να δείξουν πως είναι επιτέλους κάποιοι, πως έχουν αξία και προσωπικότητα κι αντιλαμβανόμενοι το ειδικό βάρος της φανέλας που φοράνε, απέναντι σε μια απ’ τις γηραιότερες αλλά ταυτόχρονα και ελαφρότερες φανέλες αυτού του τόπου, να δώσουν επιτέλους στους φιλάθλους της ομάδας μια πραγματικά μεγάλη χαρά, την μοναδική ως τώρα στην αγωνιστική περίοδο.

Κι αυτό που γράφω δεν έχει καμία σχέση με τις όποιες λίγες ή περισσότερες ελπίδες για άνοδο στα play off. Αυτό για μένα είναι δευτερεύον στην παρούσα φάση. Δεν πετάω σε σύννεφα… Το πρωτεύον όμως είναι να δώσουν στον κόσμο χαρά, έναν λόγο να πανηγυρίσει κάτι, να αισθανθεί υπερήφανος, ν’ αποκτήσει νόημα βρε αδερφέ η φίλαθλη κι οπαδική ζωή του. Αυτό το συναίσθημα είναι που έχει στερηθεί ο κόσμος της ΑΕΛ, αυτό του λείπει κι αυτό αποζητά από εκείνους. Μόνο από εκείνους πια κι από κανέναν άλλον… Κι αν δώσουν χαρά και περηφάνεια, θα πάρουν πίσω αναγνώριση κι αγάπη. Έτσι πάει κι έτσι θα πάει στη συνέχεια, όταν θα προσμένουμε με το καλό κι άλλους μεγάλους αγώνες με ΑΕΚ, Παναχαϊκή, Απόλλωνα, ξανά μανά Ηρακλή και Βόλο, αντιπάλους που εν τέλει τους προτιμώ από Καλλονές και Πλατανιάδες!

Τα υπόλοιπα που ‘χουμε να δούμε κι είναι πολλά, μπορούν να περιμένουν τρεις-τέσσερις μέρες ακόμα…

Υ.Γ. Για να ξηγιόμαστε: Κολυμπήθρα του Σιλωάμ δεν υπάρχει για κανέναν στη φετινή ΑΕΛ. Εδώ μας έφεραν οι τραγικές αποτυχίες των άλλων κι όχι οι ανύπαρκτες ως τώρα δικές μας επιτυχίες. Αφού μας έλαχε όμως να πέσουμε απ' την Ακρόπολη και να βρούμε πορτοφόλι, ας το ανοίξουμε να δούμε τι έχει μέσα, εκτός απ' την πρόσκαιρη ελπίδα που περιέγραψα πιο πάνω!