Βραζιλία, Αγγλία κι Ολλανδία...

Τρεις στιγμές σημάδεψαν διαχρονικά την προσωπική μου σχέση με τα Μουντιάλ και όρισαν μια για πάντα τις οπαδικές μου συμπάθειες ...

1. Το '78, στα 9 μου, έζησα το πρώτο... κρίμα, όταν λίγο πριν το φινάλε της κανονικής διάρκειας του τελικού το δοκάρι σταμάτησε τον μεγάλο Ρόμπι Ρέζενμπρικ απ' τη απίθανη ανατροπή κόντρα στην ευνοούμενη Αργεντινή, 

2. Το '82, στα 13 μου, έριξα το πρώτο κλάμα για τον αφελή αποκλεισμό της Βραζιλίας του σπουδαίου Ζίκο και των υπολοίπων απίθανων μπαλαδόρων και 

3. Το '90, στα 21 μου, ξέσπασα για πρώτη φορά σε τόσα μπινελίκια, βλέποντας τους "αζαχάρωτους" να αποκλείουν άδικα την καλύτερη Αγγλία (των Γκασκόιν, Μπαρνς, Γουόντλ, Μπίρσλεϊ, Λίνεκερ κ.ά.) που 'χει δει η γενιά μας, η οποία το διεθνές ποδόσφαιρο το γνώρισε αποκλειστικά μέσα απ' την τηλεοπτική εικόνα των αγγλικών γηπέδων!!!

Σήμερα, στα 48 μου πια (άντε προς 49), με απούσα την Ολλανδία και πιθανότατα ανεπαρκή την Αγγλία, δεν μπορώ παρά να εκφράσω τα απολύτως φιλοβραζιλιάνικα αισθήματά μου, κόντρα ακόμη και στη διαφωνία μου με την ποδοσφαιρική προσέγγιση του Νεϊμάρ.

Μάλιστα, μ' αυτόν και τον Κουτίνιο ξεκούραστους, σε σχέση με τα αστέρια των υπολοίπων και με παίκτες όπως ο Μαρσέλο, ο Παουλίνιο, ο Φιρμίνο, ο Κασεμίρο, ο Φερναρντίνιο, ο Γουίλιαν, ο Ντούγκλας Κόστα, ακόμα και ο Ζέσους, να βρίσκονται στο πικ της καριέρας τους, δεν μπορώ παρά να τους βλέπω ως φαβορί... Ακόμα και κόντρα στην παράδοση που θέλει τους Ευρωπαίους να κερδίζουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, που κάποτε έτσι κι αλλιώς θα σπάσει!!!

Υ.Γ. Αν είναι να μην το πάρει η Βραζιλία, το χαρίζω μόνο στον έναν και μοναδικό, ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΣΙ, αλλά μ' αυτή την ομάδα δεν...!!!