"Ξύπνα Χρήστο, πέθανε ο Αντόνιο"!

Νίκες, ήττες, άνοδοι, play offs κι ευρώπες, αλλά αν με ρωτήσετε για την πιο έντονη στιγμή στη θητεία μου ως υπεύθυνος Επικοινωνίας στην ΑΕΛ, για 'κείνο το ξημέρωμα θα σας μιλήσω...

Να 'ταν 5:30; Μια φορά 6:00 δεν έφτανε όταν χτύπησε το κινητό, που το 'χα να φορτίζει το αναθεματισμένο στο σαλόνι. Απ' την κρεβατοκάμαρα ως εκεί, ένας αιώνας δρόμος! Τηλέφωνο πριν χαράξει, δεν είναι για καλό...

- "Έλα, πες"!

- "Έλα Χρήστο, είσαι ξύπνιος; Εντάξει";

- "Πες ρε κι άσε τις μαλακίες"...

- "Ξύπνα να δούμε τι θα κάνουμε... Πέθανε ο Αντόνιο"!

Ένα ξημέρωμα σαν κι αυτό, πριν τέσσερα ακριβώς χρόνια, μοίρα κακή μου ανέθεσε το θλιβερό καθήκον να 'μαι εγώ που θα συντάξω και θ' ανεβάσω στην επίσημη ιστοσελίδα της ΑΕΛ, την ανακοίνωση για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου, συζύγου, πατέρα, ποδοσφαιριστή και φίλου. Τόσο φίλου που 'λεγε πως όταν γυρίσει στο Μοντερέι, θα μας καλέσεις όλους στην τεράστια αυλή του κι αυτός θα ψήνει για όλους μας. Η χαρά της ζωής...

Αντόνιο ντε Νίγκρις τον λέγανε κι ήταν μ' ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Οι φίλοι τον φωνάζαν "Τόνιο", οι θαυμαστές "Ελ Τάνο" κι είχε ξεκινήσει κάποτε απ' το Μεξικό, για να γυρίσει τα γήπεδα του μισού πλανήτη, πριν έρθει στη Λάρισα για να πεθάνει! Κυνικό; Όχι... Γραφτό ήταν, για ν' αποκτήσει επιτέλους κι η ΑΕΛ του Παραδείσου ένα πραγματικό σέντερ φορ!

Υ.Γ. Στη φωτογραφία είναι το εξώφυλλο απ' το επίσημο περιοδικό της ΑΕΛ, που κυκλοφόρησε λίγο μετά τον θάνατό του, μ' ένα σωρό μαρτυρίες και αφιερωμένο φυσικά στη μνήμη του. Τίτλος του: "Con nosotros para siempre", δηλαδή "Για πάντα μαζί μας"...