Το δις εξαμαρτείν...

Λίγο-πολύ όλοι μας είδαμε τα ίδια πράγματα απ' τη χθεσινή ΑΕΛ, κόντρα σε συγκεκριμένο αντίπαλο και σε συγκεκριμένη μορφή αγώνα. Αυτό που ακόμη δεν είδαμε είναι...

...την αγωνιστική αντίδραση των "βυσσινί" κόντρα σε μια ομάδα που δεν θα 'ναι η Αναγέννηση Καρδίτσας, δεν θα επιζητά εύσημα για το ποδόσφαιρο που παίζει και δεν θ' ασχολείτε με τίποτα άλλο παρά μόνο με το αποτέλεσμα.

Το δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά δεν τα 'χει δει σε συνθήκες αγώνα ούτε ο Παναγόπουλος, προκειμένου να δουλέψει σε λεπτομέρειες που μπορεί να του χρειαστούν είτε αυτή την Κυριακή στην Ηγουμενίτσα, είτε την άλλη Κυριακή με την Πρέβεζα, κόντρα σε αντιπάλους που δεν θα 'χουν κανένα πρόβλημα να στηθούν στα 20 μέτρα απ' την εστία τους, να κάνουν καθυστερήσεις, να παίζουν με άκρατη σκοπιμότητα και φυσικά, το μόνο τους ζητούμενο θα 'ναι να μη βρουν χώρους οι "βυσσινί".

Τώρα θα μου πεις... φοβάσαι; Όχι, ιδιαίτερα απ' τη στιγμή που ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας μου δήλωσε ευθαρσώς ότι έχει λύσεις για όλες τις συνθήκες.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον εφιάλτη των 0-0 επί Κόουλμαν, παρότι η ομάδα στα φιλικά με αντιπάλους της Super League έβγαζε μάτια πως δεν αξίζει να βρίσκεται στη Β' Εθνική. Έπεσε λοιπόν στην παγίδα της... ποιότητας και δεν είχε το ξεκίνημα που θα την απογείωνε βαθμολογικά και ψυχολογικά.

Καλό είναι λοιπόν να μην ξαναζήσουμε κάτι ανάλογο κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος γι' αυτή την επισήμανση. Να κρατάμε μικρό καλάθι και να μένουμε προσγειωμένοι, ώσπου να 'ρθει η ώρα των επίσημων αγώνων. Εκεί θα διαπιστώσουμε αν η φετινή ΑΕΛ νίκησε τον χρόνο που της λείπει στη φετινή της προετοιμασία, τόσο ώστε δικαιολογημένα να θεωρείται απ' την αρχή το υπερ-φαβορί που δείχνουν τα χαρτιά, το μπάτζετ, το ρόστερ και η συνολική δυναμική της.

Μόνο έτσι άλλωστε θα 'χουμε την ψυχραιμία να αντιμετωπίσουμε νηφάλια ό,τι κι αν παρουσιαστεί στον άγνωστο φετινό δρόμο της Γ' Εθνικής.