Για να τελειώσουμε με την αφίσα και να μιλήσουμε στα ίσα...

Η αλήθεια είναι πως ναι μεν περίμενα ότι το θέμα που έγραψα προχθές για την αφίσα θα βρει πολλούς σύμφωνους, αφού αγγίζει ευαίσθητες ΑΕΛικές χορδές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα πως θ' ανοίξει και τόσο μεγαλή κουβέντα. Για να το κλείσουμε λοιπόν το ζήτημα σ' ότι με αφορά, καλό είναι να ειπωθούν άπαξ και τα εξής...

"Στα όρια της ξευτίλας" κινείται και θα κινείται κατ' εμέ, σε ό,τι αφορά στην ΑΕΛ, η συγκεκριμένη πρακτική και όχι φυσικά τα πρόσωπα που την επέλεξαν και τα οποία έχουν αυτό το δικαίωμα της επιλογής. Φυσικά, μια εκ των επιλογών είναι να μην ξαναχρησιμοποιήσουν ανάλογη τακτική προβολής των αγωνιστικών δραστηριοτήτων της ομάδας, σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητες της σχέσης που πάνε να χτίσουν.

...Βγάλε αφίσες για την "πρώτη", για τα "διαρκείας", για μια παρουσίαση, για οποιαδήποτε εξωαγωνιστική εκδήλωση του συλλόγου και "θάψε" την πόλη στον ίσκιο τους. Διαφημίζοντας όμως με τον συγκεκριμένο τρόπο αγώνα της ΑΕΛ και κάθε πραγματικά μεγάλης ομάδας, είναι σα να ειδοποιείς δια αφισοκόλλησης μια ορθόδοξη ενορία, ότι την Κυριακή έχει λειτουργία στην εκκλησία. Το φαντάζεστε; Εγώ όχι κι ούτε θέλω, όπως δεν ήθελα να φανταστώ κι αυτό που συνέβη, πιστεύοντας στην ιερότητα κάθε επίσημου ή ανεπίσημου αγώνα της ΑΕΛ! (σ.σ. Η παράγραφος αυτή απαντάει φυσικά και σε κάποιους Καρδιτσιώτες, που νόμιζαν οι καημένοι ότι φώναξα γιατί βγήκε αφίσα για το ματς με την Αναγέννηση. Δεν κατάλαβαν ότι το ίδιο θα 'κανα προσωπικά αν αφορούσε πολύ περισσότερο αγώνα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)!

Από κει και πέρα, μοναδικό μου μέλημα ήταν, είναι και θα είναι να μπορώ να εκφράζω ελεύθερα και ευθαρσώς την άποψή μου, για μια έστω φορά και να σπάω ή όχι τα μούτρα μου, χωρίς σε καμία περίπτωση να θέλω και να την επιβάλω. Γι' αυτό άλλωστε και στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν πρόκειται να επανέλθω, όποια κι αν είναι η εξέλιξη...

Τώρα, αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν πως βιάζομαι να αντιπολιτευτώ τον Πλεξίδα, αγνοώντας πως είμαι ο μοναδικός που ανέδειξα το θέμα της ασφάλισης των ποδοσφαιριστών ή πως μίλησα ήδη για ρόστερ υπερπλήρες, με βάση τις σημερινές απαιτήσεις της ΑΕΛ και τις προσδοκίες του κόσμου της, βοήθειά τους.

Αν πάλι κάποιοι καλοθελητές εντός κι εκτός των τειχών, έκαναν αυθαίρετες ερμηνείες του κειμένου και των προθέσεών μου, προκειμένου να βγάλουν "αντιπλεξιδικό" μένος, επίσης βοήθειά τους. Αν είναι να 'χουμε τους κακόβουλους ως μέτρο για όσα αισθανόμαστε και γράφουμε ή λέμε, ζήτω που καήκαμε. Το μαχαίρι, είπε κάποιος σοφότερος ημών, υπάρχει για να κόβουμε το ψωμί κι αν κάποιος το χρησιμοποιεί για να σκοτώσει, δεν μπορεί να φταίει αυτός που το κατασκεύσασε!

Τέλος, αν υποθέσουμε ότι οι αφίσες βγαίνουν για να προσκαλέσουν στο γήπεδο τον ψιλοαδιάφορο φίλαθλο, που "πάει δεν πάει", θα παρακαλέσω ειλικρινά τον Βαγγέλη Πλεξίδα και τους συνεργάτες του να ακούσουν αυτό που επί δέκα ολόκληρα χρόνια δεν θέλησε ν' ακούσει ο Πηλαδάκης. Δεν χρειάζεται να αγχώνει κανέναν ο τρόπος με τον οποίο θα έρθει περισσότερος κόσμος στο γήπεδο, ώστε να πρέπει να σκαρφιστεί διαφημιστικά τερτίπια. Και δεν χρειάζεται γιατί αυτός ο τρόπος είναι ένας, έντιμος και αξιοπρεπής... Τον κόσμο στο γήπεδο τον φέρνουν η ίδια η ομάδα και η διαφήμισή της στην πόλη, στόμα με στόμα, απ' τον πιστό πυρήνα των 5-6 χιλιάδων οπαδών της. Κι αν αυτό το γήπεδο είναι το AEL FC ARENA (όπου δεν έχεις να φοβάσαι βροχές, χιόνια και... κατούρημα), ακόμα καλύτερα. Βρες λοιπόν τον τρόπο να 'χεις καλή ομάδα και να κρατάς ζεστό το σταθερό σου κοινό και να 'σαι σίγουρος ότι καθένας απ' τους 5-6 χιλιάδες θα σου φέρουν αύριο, μεθαύριο κι από έναν ακόμη. Πόσοι θα 'μαστε λοιπόν τότε;

Αντί επιλόγου, επιτρέψτε μου να πω μια ιστορία:

Μεσοβδόμαδο πριν το ιστορικό ματς της τελευταίας ανόδου στην Καστοριά, προτελευταία αγωνιστική, ξεκινάμε με τον Γιώργο το Λιάπη να πάμε στη σύσκεψη ασφαλείας του αγώνα, στην εκεί Αστυνομική Διεύθυνση, ως εκπρόσωποι της ΑΕΛ. Θυμίζω πως η γηπεδούχος ήθελε μόνο νίκη για να μείνει στο κόλπο, ενώ εμείς βγαίναμε και με ήττα, αρκεί να κερδίζαμε στο φινάλε την Προοδευτική. Θέλαμε όμως έστω το βαθμό για να κλειδώσουμε την άνοδο μαθηματικά και τελευταία αγωνιστική να πάμε για την πρωτιά. Στο δρόμο συνάντησα στο απέναντι ρεύμα ένα σωρό αυτοκίνητα με λαρισινές πινακίδες και το 'πιασα το... υπονοούμενο! Μπαίνοντας στην πόλη τι να δω... Όχι μόνο αφίσες για το ματς και τη σπουδαιότητά του, αλλά και πληροφορίες για τα ΠΡΟΠΟτζίδικα που προπωλούσαν εισιτήρια. Σκάσαμε στα γέλια με τον Γιώργο... Πρώτον γιατί τα ΠΡΟΠΟτζίδικα ήταν γεμάτα λαρισινές φάτσες και δεύτερον γιατί η Καστοριά, που την τιμώ ως την πρώτη επαρχιακή ομάδα στη χώρα που πήρε κύπελλο, ένιωθε την ανάγκη να κυκλοφορήσει αφίσες για να πει στον κόσμο της πόλης ότι δίνει αγώνα ζωής και θανάτου! Εκεί συνειδητοποιήσαμε λοιπόν μια και καλή (αφού παρόμοια περιστατικά μας είχαν ξανατύχει, αλλά όχι σε τόσο κρίσιμα ματς), ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ιστορία μιας ιστορικής ομάδας και στην ιστορία μιας μεγάλης ιστορικής ομάδας, σαν κι αυτή που είχαμε την τιμή να υπηρετούμε, ξεκινώντας χειρότερα από τώρα, απ' τα αζήτητα της Γ' Εθνικής... 

Εν κατακλείδι, αν τώρα νομιμοποιήσω αυτά που κοροιδεύω μια ζωή, θα μείνω με την απορία γιατί δε νομιμοποίησα απ' την αρχή και την ΑΕΛοβέροια, που θα με γλύτωνε κι απ' τον πλοηγό που θα χρειαστεί ν' αγοράσω, για να βρω τα περισσότερα απ' τα γήπεδα που θα παίξει φέτος η ΑΕΛ!