Μετά την αξιοπρέπεια, ώρα να προασπίσουμε και την σοβαρότητά μας...

«Μπορείς να βοηθήσεις τον κόσμο, να καταλάβει, ποια είναι τα κριτήρια που πρέπει να έχουν στο μυαλό τους τα μέλη για να ψηφίσουν ή έστω ν' ανοίξει ένας διάλογος»; Χρυσάφι το μήνυμα του ακροατή ονόματι Νίκου, στο χθεσινό ραδιοφωνικό tsoumbox, γιατί ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο και πρέπει ν’ αναδειχθεί, ενόψει της αυριανήςιστορικής γενικής συνέλευσης της ΑΕΛ…

Για πρώτη φορά στην σύγχρονη εποχή της, η ίδια η βάση της ομάδας (στο βαθμό που εκπροσωπείται από το διευρυμένο σώμα των μελών της Ερασιτεχνικής) θα κληθεί να επιλέξει τα χέρια τα οποία θα εγγυηθούν για να την χρηματοδοτήσουν και ταυτόχρονα, θα την κρατήσουν για να την αναδιοργανώσουν, θα την τρέξουν για να την επαναφέρουν άμεσα στα επαγγελματικά πρωταθλήματα και το ταχύτερο, με υγιείς βάσεις, εκεί που πρέπει πραγματικά να βρίσκεται μια «βασίλισσα του κάμπου». Αν μη τι άλλο λοιπόν, έχοντας σώσει με πόνο την αξιοπρέπειά της από τα σενάρια του διασυρμού, το μόνο που μένει να κάνουμε πλέον όλοι μαζί είναι να σώσουμε και την σοβαρότητά μας… Είτε είμαστε οπαδοί, είτε μέλη του Δ.Σ., είτε μέλη του σωματείου, είτε δημοσιογράφοι σαν και του λόγου μου...

Πριν φτάσω πάντως να εκφράσω την άποψή μου για τα κριτήρια με τα οποία πρέπει να ψηφίσει το σώμα, οφείλω να καταγράψω και κάποια πράγματα που αφορούν στην διαδικασία, την οποία ορίζει η διοίκηση. Κι απ’ τη στιγμή που η διοίκηση επέλεξε με σαφήνεια να μην κάνει ξεσκαρτάρισμα (αλλά να φέρει στη γ.σ. όλες τις γραπτές προτάσεις) και να μην κατεβεί στο σώμα με οποιαδήποτε εισήγηση, έχω να πω τα εξής:

• Μοναδική μέριμνα όλων, θα πρέπει να είναι η επιλογή της καλύτερης δυνατής λύσης για την ΑΕΛ, αλλά ταυτόχρονα και κοινή η δέσμευση πως θα στηριχθεί απ’ όλους η όποια τελική επιλογή.
• Ακριβώς για την επίτευξη αυτού του κορυφαίου σκοπού, αποτελεί πλέον ελάχιστη ευθύνη της διοίκησης, μέσα στα περιορισμένα όρια που της δίνει ο χρόνος μιας γενικής συνέλευσης, να μεταφέρει στο σώμα όλη τη γνώση που συσσώρευσε απ’ τις προσωπικές επαφές με τους ενδιαφερόμενους και την έρευνα που έκανε επί μια σχεδόν εβδομάδα για κάθε μια απ’ τις περιπτώσεις. Πως; Δεν ξέρω… Απ’ τη στιγμή όμως που επέλεξε τον συγκεκριμένο δρόμο, οφείλει να τον κάνει και όσο το δυνατόν πιο χρήσιμο για την ομάδα.

Προχωράω τώρα στην διατύπωση των κριτηρίων με τα οποία συναισθάνομαι πως πρέπει να ψηφίσουν τα μέλη της Ερασιτεχνικής, όπως τα ζυγίζω στη συνείδησή μου, με βάση την εμπειρία μου από τα σχεδόν 40 χρόνια που φέρω την φίλαθλη ιδιότητα, τα 36 ακριβώς χρόνια που λογίζω τον εαυτό μου ως οπαδό της ΑΕΛ, τα 21 και κάτι χρόνια που δημοσιογραφώ, τα 15 χρόνια που διετέλεσα μέλος ερασιτεχνικών σωματείων ως ποδοσφαιριστής και φυσικά, τα 5 χρόνια που διετέλεσα στέλεχος της ΠΑΕ ΑΕΛ. Μην περιμένετε φυσικά ν’ ακούσετε και την μέχρι τώρα εκτίμησή μου επί των υποψηφιοτήτων, όταν ολόκληρη φρεσκο-εκλεγμένη διοίκηση αρνείται να πει τη δική της. Έτσι είναι αυτά… Κι επίσης για να μην παρεξηγηθώ, ενώ σκόπευα όλα αυτά να τα γράψω αύριο βράδυ, τα γράφω από σήμερα, δεδομένου ότι για αύριο εξαγγέλθηκε η πρώτη δημόσια τοποθέτηση «υποψηφίου»!

Επισημαίνοντας λοιπόν πως α) Δεν υπάρχει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει, η τέλεια πρόταση και β) Η σειρά της πρώτης βασικής τριάδας είναι τυχαία, καθώς πρόκειται για κριτήρια με ισοδύναμη βαρύτητα, λέω:

1. Το επαγγελματικό επίπεδο συγκρότησης της πρότασης, σε σχέση με τις απαιτήσεις του πλάνου και τον χρονικό του ορίζοντα. Για παράδειγμα, θεωρώ πως η ΑΕΛ πρέπει να στηθεί από φέτος σε πλήρως επαγγελματική βάση, να μη θυμίζει σε τίποτα (οργανωτικά και λειτουργικά) την κατηγορία που αγωνίζεται και να εκμεταλλευτεί το χρόνο για να σχεδιάσει με ακρίβεια πλέον, στη διάρκεια της σεζόν, τα επόμενα βήματά της, τόσο σε επίπεδο ανδρικής ομάδας (στελέχωση, πρόσβαση στις αρχές κτλ.) όσο και ακαδημιών. Να υποστηρίξει δηλαδή ουσιαστικά την επερχόμενη πραγματική ανάπτυξή της (κι όχι σαν κι αυτή του… Σαμαρά)!
2. Ο στόχος του επενδυτή, σε σχέση μ’ αυτό που πρεσβεύει ως συλλογικό στόχο. Άλλος παντρεύεται γιατί αγαπάει, άλλος γιατί ερωτεύεται, άλλος για να φύγει απ’ το ράφι, άλλος για να κάνει παιδί κι άλλος για να... κονομήσει. Ποτέ κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ποιος είναι απαραίτητα ο πετυχημένος γάμος, αλλά η ειλικρινής αποδοχή των λόγων που μας οδηγούν στην εκκλησία, αποτελεί θεμέλιο εμπιστοσύνης.
3. Μοιραία, στην παρούσα συγκυρία, στην πρώτη γραμμή των κριτηρίων μπαίνει το επίπεδο της τεχνογνωσίας, ώστε η ομάδα να στηθεί το ταχύτερο και με το καλύτερο δυνατό υλικό, προκειμένου να καλύψει το χαμένο έδαφος και να ‘ναι έτοιμη την ώρα της σέντρας να πείσει τον υπόλοιπο όμιλο πως είναι περαστική απ’ τα λημέρια του.

Και καλά, θα μου πείτε… Δεν μπαίνει στην πρώτη γραμμή το ύψος των χρημάτων που πρόκειται να επενδύσει κάποιος; Θεωρώντας δεδομένο πως όλοι έχουν χρήματα για να επενδύσουν, άλλος λιγότερα κι άλλος περισσότερα, λέω ευθαρσώς, όχι. Αν μας αφορούσαν μόνο τα οικονομικά μεγέθη θα μιλούσαμε για πλειστηριασμό και θα δεχόμασταν να πλειοδοτήσει ακόμη κι ο Πηλαδάκης! Δεν είναι όμως έτσι, γι’ αυτό πάμε να δούμε και την δεύτερη σειρά των κριτηρίων:

·   Ειλικρινά, περισσότερο απ’ το ύψος των χρημάτων που είναι διατεθειμένος να ξοδέψει κανείς (και μέχρι πότε κι ανάλογα με τι), μ’ ενδιαφέρει τα χρήματα αυτά να ‘χουν ψυχή κι όποιος τα βάλει να τα πονάει και να μην είναι διατεθειμένος να τα πετάξει. Να το νοιάζει τι παίρνει μ' αυτά που δίνει και με τι προοπτικές. Γιατί αλλιώς, θα καταλήξουν μαζί τους στο καλάθι των αχρήστων κι όλα τα συναισθήματα που θα ‘χουμε όλοι εμείς επενδύσει πάνω σ’ αυτά.

·  Τέλος, ασφαλώς αποτελεί και θα αποτελεί ισχυρό χαρτί η εντοπιότητα, η οποία όμως δυστυχώς δεν εξασφαλίζει κι όλα τα υπόλοιπα, όπως μας διδάσκει η ίδια η ιστορία της ΑΕΛ. Βέβαια, αν ο ντόπιος καλύπτει όλα τα υπόλοιπα, βρίσκεται εξ’ ορισμού σε πλεονεκτική θέση σε σχέση μ’ οποιονδήποτε άλλον καλύπτει εξίσου τις βασικές απαιτήσεις. Από μόνοι τους πάντως οι οπαδοί, μόνο επειδή είναι οπαδοί, δεν βρήκαν – τουλάχιστον στη χώρα μας – πρόσφορο έδαφος για να προκόψουν την ομάδα τους.

Αφού τα ‘πα λοιπόν όλα αυτά από μικροφώνου, ο ακροατής μου ο Νίκος ήρθε με νέο του μήνυμα να συμπληρώσει: «Συμφωνώ εν ολίγοις αλλά για μένα τον πήχη τον θέτει ο ερασιτέχνης, δηλαδή, πρώτα ξεκινάει από τη σοβαρότητα που θα δείξει η γενική συνέλευση, ώστε να καταλάβει ο υποψήφιος που έρχεται (εδώ δεν μιλάμε για την ομάδα του χωριού). Τα μέλη του ερασιτέχνη καταρχήν ψηφίζουν με γνώμονα το όφελος του ερασιτέχνη, αλλά κερδίζει πόντους σε μια γ.σ. όποιος πείσει ότι κατάλαβε που ήρθε και θα έχει απέναντι του συστήματα και ομάδες, κόντρα σε θεούς και δαίμονες».

«Συμφωνώ κι εγώ εν ολίγοις», του απάντησα, για να συμπληρώσω τώρα πια πως αν παρελπίδα δεν κριθεί κανείς κατάλληλος, θα πρέπει το Δ.Σ. να ξεκαθαρίσει στο σώμα πως η ΑΕΛ ξεκινάει απ’ την ίδια αφετηρία (και λίγο πιο πίσω) απ’ τους αντιπάλους της, χωρίς καν να έχει στα χέρια της το αυτοδιαχειριστικό πλάνο της απερχόμενης διοίκησης!!!

Κι επειδή όλα αυτά είναι και πολλά και σύνθετα ως έννοιες και νοήματα, επανέρχομαι εκεί απ’ όπου ξεκίνησα…

Το καλό της ΑΕΛ είναι ο μοναδικός γνώμονας και η μεταφορά της γνώσης της διοίκησης προς τη γενική συνέλευση, ο ασφαλέστερος δρόμος προς τον προορισμό. Ο Θεός να μας φωτίσει να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων! Αν τα καταφέρουμε, ίσως μπορούμε στο μέλλον να λέμε κι εμείς με περηφάνεια, τηρουμένων των αναλογιών και των απαιτήσεων της εποχής, "ήμουν κι εγώ εκεί", όπως χρόνια τώρα το λέει και το καυχιέται η γενιά του τιμημένου 1964!!!