Εικόνα εγκατάλειψης!

Μετράς σφαλιάρες και κλαις! Όχι πια από αγανάκτηση ή νεύρα, αλλά από καθαρή, πεντακάθαρη στενοχώρια γι' αυτή την ομάδα...

Ο διάλογος που ακολουθεί είναι αυθεντικός και έλαβε χώρα προχθές το πρωί… Είμαι στην ουρά ταμείου πολυκαταστήματος κι ο φίλος της ΑΕΛ που έχει τακτοποιήσει ήδη τον λογαριασμό του, με βλέπει φεύγοντας και με ρωτάει: «Τι λες; Προλαβαίνουμε;» - «Να σωθούμε;», του απαντάω… - «Μη μου λες τέτοια», ανταπάντησε κι έφυγε με τα ψώνια στα χέρια και το κεφάλι κάτω… Δεν ξέρω αν άκουσε την τελευταία μου φράση: «Αυτό που βλέπω λέω»!

Όχι, ο ήπιος αυτός οπαδός, που ας πούμε πως αποτελεί έναν χαρακτηριστικό τύπο του μέσου οπαδού, είναι βέβαιο πως δεν κατοικεί σ’ άλλον πλανήτη, όπως φυσικά δεν κατοικώ κι εγώ… Είμαι εξίσου βέβαιος πως αυτό που ήθελε από κάποιον και… καλά «μέσα στα πράγματα», ήταν μια κουβέντα που να τον κρατήσει όρθιο, απλά ζωντανό. Ένα είδος μηχανικής υποστήριξης, ας πούμε… Αλλά που να έβρισκες για να την πεις αυτή την κουβέντα και πολύ περισσότερο που να τη βρεις μετά και το χθεσινό ματς της Πάτρας, όπου στο πρώτο ημίχρονο πόνεσαν τα μάτια μας και στο δεύτερο η ψυχή μας, με την εικόνα εγκατάλειψης που ξεκάθαρα πλέον παρουσιάζουν οι «βυσσινί».

Και σα να μη φτάνει αυτή η κατάντια, για την οποία δεν ευθύνεται φυσικά το αγωνιστικό τμήμα (που έχασε τον μπούσουλα αγώνα με τον αγώνα), δεν έλειψε ούτε στην προκειμένη περίπτωση η «άχαστη» ευκαιρία του Βούζα στο 0-0 και πολύ περισσότερο, δεν έλειψε η κακοτυχία, με το σερί των αναγκαστικών αλλαγών να συνεχίζεται… ακάθεκτο! Τρομάξαμε να δούμε προπονητή να ξεκινάει αγώνα με δύο επιθετικούς και παρά τις πολλές και πάλι ελλείψεις, αλλά δεν του πάει από πουθενά. Πάλι λοιπόν αλχημείες, πάλι λύσεις ανάγκης, πάλι ήττα… ανημποριάς. Κι αν πούμε ότι κάποιοι παίκτες την πατάνε γιατί είναι ανέτοιμοι ή πλημμελώς προετοιμασμένοι, βγάλσιμο ώμου σαν και του Γκρούμπιεσιτς, δεν προβλέπεται…

Από πού λοιπόν να πάρεις θάρρος για να πεις την αισιόδοξη κουβέντα που απεγνωσμένα ψάχνεις; Απ’ την εξαφάνιση του Πηλαδάκη; Απ’ τις απουσίες πλειάδας βασικών παικτών; Απ’ την παντελή έλλειψη πίστης κι εμπιστοσύνης των παικτών στα ίδια τους τα πόδια; Απ’ την γκαντεμιά που περιορίζει όλο και περισσότερο τις επιλογές του Ζιώγα; Ή απ’ αυτό το απροσδόκητα μεγάλο σερί των 9 ηττών στα τελευταία 12 παιχνίδια, όπου η 1 νίκη (πριν από 8 αγώνες) και οι 2 ισοπαλίες χάνονται στο βάραθρο των αποτυχιών; Αφήστε που σ’ όλο αυτό το διάστημα η ΑΕΛ σκόραρε όλες κι όλες 3 φορές! Μετράς και κλαις… Όχι πια από αγανάκτηση ή νεύρα, αλλά από καθαρή, πεντακάθαρη στενοχώρια.

Κι επειδή αν τα ‘γραφα αυτά για οποιαδήποτε άλλη ομάδα μ’ αυτή την πορεία, θα σημείωνα στο τέλος - απαραίτητα - το μέγεθος του κινδύνου υποβιβασμού που αντιμετωπίζει, δεν θα το παραλείψω ούτε εδώ, ανασύροντας ενδεχομένως το αστείο επιχείρημα ότι δεν θέλω (κι ούτε θα θελήσω ποτέ) να πιστέψω πως μπορεί και να συμβεί. Γνωρίζω άλλωστε καλά ότι τα κατάστιχα των πρωταθλημάτων όλου του κόσμου είναι γεμάτα από ομάδες που έπεσαν ακριβώς γιατί δεν πίστεψαν ποτέ ότι μπορεί να πέσουν. Μόνο που πλέον αναρωτιέμαι, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, αν η παραμονή της ΑΕΛ στη Β’ Εθνική, θα σημαίνει απαραίτητα και τη… σωτηρία της. Μεγάλη κουβέντα αυτή και μη βιαστεί κανείς να πει πως βλέπω ως λύση τον υποβιβασμό. Προς Θεού, μιλάω για την ουσιαστική σωτηρία, δηλαδή την ανάγκη να σχεδιαστεί το μέλλον της από ανθρώπους που – σύμφωνα με τα δείγματα γραφής – δεν έχουν ιδέα πως γίνεται κάτι τέτοιο. Κι αυτήξ δεν εξαρτάται από κατηγορίες…

Υ.Γ. Για την ιστορία, μετά την απώλεια στην Κατερίνη του παρήγορου στατιστικού που έλεγε πως η ΑΕΛ κερδίζει όταν προηγείται στο σκορ, χθες χάθηκε ακόμη ένα… Ήρθε δηλαδή κι η πρώτη ήττα με πάνω από ένα γκολ διαφορά. Δυο και λίγα ήταν!