Με αφορμή τα γεγονότα του αγώνα με τον Πανσερραϊκό, είπα να προσεγγίσω τους λόγους για τους οποίους η ΑΕΛ είναι με συνέπεια, εδώ και δεκαετίες, στο στόχαστρο του εκάστοτε συστήματος
Αυτοί που δεν θέλουν δεν πρόκειται όχι μόνο να νιώσουν, αλλά
ούτε καν να καταλάβουν τόσο τον τίτλο του θέματος, όσο κι εκείνα που πρόκειται
να διαβάσουν παρακάτω. Μπορεί να μας πουν και γραφικούς. Δεν θα ‘ναι η πρώτη
φορά, ούτε η τελευταία... Κι ο λόγος είναι απλός: Η ΑΕΛ, εκτός από ιδέα για τον
οπαδό της και διαχρονική πηγή έμπνευσης για τον απλό φίλαθλο, είναι μια μεγάλη
ΑΛΗΘΕΙΑ για το ελληνικό ποδόσφαιρο και ταυτόχρονα, ένα πρότυπο που ούτε
συνέφερε, ούτε πρόκειται ποτέ να συμφέρει τα κάθε λογής καθεστώτα.
Θες το DNA,
θες η μοίρα, θες η ιδιοσυγκρασία του κόσμου, όποια και να ‘ναι η πηγή της
ενέργειας που κινεί τα νήματα της παρουσίας αυτής της ομάδας στον χρόνο,
γεγονός είναι πως μια ζωή βρίσκεται στο κυνήγι των κατεστημένων κάθε είδους…
Ακόμη και των εγχώριων και ξέρω πως πολλοί ξέρετε πολύ καλά τι λέω και εννοώ!
Είπα λοιπόν, μετά και όσα συνέβησαν στο ματς με τον Πανσερραϊκό, πως
αξίζει τον κόπο να προσεγγίσουμε (μέσα από αντιστοιχία κειμένων και εικόνων), τους
λόγους που προκάλεσαν αυτό το φαινόμενο και αποδεικνύουν μεταξύ άλλων πως η
επαναστατικότητα ενός λαού ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Κι εδώ είναι το μόνο μέρος
που υπάρχει, τουλάχιστον στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας… Και υπάρχει για να
εμπνέει την αντίσταση και κατ’ επέκταση την μοναδικότητα. Εκτός αν γνωρίζετε κι
άλλες ελληνικές ομάδες για τις οποίες θα μπορούσε να γραφτεί με ειλικρίνεια ένα
τέτοιο θέμα…
 |
| Όταν εδώ έκαναν αντίσταση, εκεί έκαναν... πάρτυ |
Επί δικτατορικού καθεστώτος, όταν οι επίσημοι φορείς των
οπαδών του Ολυμπιακού βράβευαν τον περιβόητο γ.γ.Α., τον φοβερό και τρομερό
Κων. Ασλανίδη, όπως βλέπετε στο δημοσίευμα της εποχής κι εκείνος το ανταπέδιδε
με δάνειο – μαμούθ για τα χρόνια εκείνα, προκειμένου να φτιαχτεί γήπεδο στου
Ρέντη, εδώ στη Λάρισα το κλίμα ήταν… αλλιώς. Εδώ λάμβανε χώρα σε βυσσινί φόντο,
η πρώτη μαζική πράξη αντίστασης κατά της χούντας. Τα τότε γεγονότα των Σερρών
(απ’ τις πολλές διηγήσεις νιώθω βρεγμένος απ’ τις μάνικες των πυροσβεστικών)
και ο ξεσηκωμός που ακολούθησε στην πόλη, είναι τιμή και καμάρι των οπαδών της
ΑΕΛ που συμμετείχαν και των Λαρισαίων πολιτών που τους ακολούθησαν σε μια σειρά
διαδηλώσεων κατά (και όχι μόνο) του ισχυρού άντρα του αθλητισμού…
 |
| Μόνο αυτός ξέρει, αφού ο πατέρας Βασσάρας μας άφησε χρόνους... |
Αγωνιστικά, η πραγματική αντίσταση ξεκίνησε απ’ την
προσήλωση στο σχέδιο του Αντώνη Καντώνια, για μια ΑΕΛ γηγενών παικτών και την
μετέπειτα επιτυχία του. Εκ των μεγαλύτερων θαυμαστών όσων επιτυγχάνονταν στον
κάμπο, ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, για τους φίλους… «Ρίγκο»! Κι ακριβώς
επειδή ήξερε με ποιους έχει να κάνει, έπαιρνε διαχρονικά και τα κατάλληλα
μέτρα. Το ’82, για να φτάσει στον πρώτο του τίτλο ως πρόεδρος των «πρασίνων»,
παρενέβη στην ΕΠΟ, οδηγώντας τον τελικό Παναθηναϊκού – ΑΕΛ να διεξαχθεί 19
Ιουνίου! Παρότι οι προημιτελικοί είχαν γίνει απ’ τον Απρίλιο, έκανε τα αδύνατα
δυνατά οι ημιτελικοί (οι επαναληπτικοί έγιναν 2/6) να γίνουν μετά τη λήξη του
πρωταθλήματος (έληξε 30/5) κι ακόμη χειρότερα, οδήγησε το μπαράζ με τον
Ολυμπιακό στις 30/6, ώστε προηγουμένως να ζυγίσει την κατάσταση και να έχει…
εξασφαλίσει για τα προσχήματα ένα τρόπαιο. Πως το κατάφερε; Οι νεότεροι
ρωτείστε τον Κύρο Βασσάρα να σας πει για τα κατορθώματα του μακαρίτη του πατέρα
του σ’ εκείνον τον τελικό της Ν. Φιλαδέλφειας. Η ιστορία όμως έχει και
συνέχεια, δυο χρόνια μετά… Τότε που ο τελικός ΠΑΟ – ΑΕΛ στο ΟΑΚΑ (έγινε 6/6/84)
ορίσθηκε τρεις μέρες μετά τους ημιτελικούς (που ‘χαν διεξαχθεί 3/6). Η
λεπτομέρεια είναι πως οι «πράσινοι» έκαναν υγιεινό περίπατο με το Αιγάλεω, ενώ
οι «βυσσινί» είχαν… σκοτωθεί με τον Ηρακλή στη ρεβάνς του «Καυταντζογλείου»! Το
γεγονός ότι ενδιάμεσα, τον Μάιο του ’83, μετά τη λήξη του αγώνα με τον
Μακεδονικό και την κατάκτηση της 2ης θέσης πίσω απ’ τον Ολυμπιακό
και μπροστά απ’ τον ΠΑΟ, οι οπαδοί της ΑΕΛ περιδιάβαιναν πανηγυρίζοντας τους
δρόμους της πόλης, υπό την ιαχή «Βαρδινογιά – Βαρδινογιάννη π….ά, βάλε στον κώ
– βάλε στον κώλο τα λεφτά», μόνο τυχαίο δεν ήταν… Και για όσους άργησαν να
καταλάβουν, ήρθε το αποκορύφωνα το ’88, με το στήσιμο της υπόθεσης Τσίγκοφ στο
ματς με τον Παναθηναϊκό… Όπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν έκανε ο «Ρίγκο» την
εποχή της παντοδυναμίας του, μπροστά του μας έβρισκε. Όσο για τους λοιπούς,
μπροστά τους μας… έβλεπαν!
 |
| Ποτέ δεν ήρθε για εκείνους η... ώρα του Βαλαώρα |
Πείτε μου εσείς, πόσα αστέρια του ποδοσφαίρου που ανήκουν σε
κατά κανόνα φτωχές ομάδες, αντιστάθηκαν στις διαθέσεις πάμπλουτων και ισχυρών
παραγόντων, που θέλουν μόνιμα να αποκτούν τους καλύτερους σε μια επίδειξη
εξουσίας κάθε είδους. Κι απ’ την άλλη, πόσες ομάδες μπόρεσαν να κρατήσουν στις
τάξεις τους τέτοια αστέρια. Ε λοιπόν, έδωσαν, βάρεσαν, τον Βαλαώρα δεν μπόρεσαν
ποτέ να τον πάρουν. Κι αναφέρομαι σ’ αυτόν κι όχι στον Γιάννη Γκαλίτσιο, γιατί
η λάμψη ακολουθεί τους επιθετικούς…
 |
| Η πιάτσα δεν συγχωρεί αυτούς που τη... χαλάνε! |
Ξέρεις τι είναι να στήνεις ολόκληρο σκηνικό και να μην
μπορείς να επωφεληθείς απ’ αυτό, γιατί κάποιες χιλιάδες τρελών Λαρισαίων έκοψαν
την Ελλάδα στη μέση; Ξέρεις τι είναι να μην μπορεί να επωφεληθεί καν τ’
αδερφάκι σου ο ΟΦΗ (που τώρα άλλαξε… συγγενολόι), απ’ τη στιγμή που δεν έχεις
εσύ την ομάδα για να το διεκδικήσεις; Ξέρεις τι είναι να σε λένε επίσης ΠΑΟΚ ή
ΑΕΚ και με τους «αιώνιους» σε πτώση, να χάνεις τον τίτλο από μια… ΑΕΛ; Ξέρεις
τι είναι να σου παίρνει η επαρχία πρωτάθλημα; Και μην κοιτάτε τους τίτλους στις
εφημερίδες. Οι παλιότεροι ξέρουμε τι χρειάστηκε να γίνει για ν’ ακουστούμε και
να δούμε εν τέλει – επειδή έτσι εξυπηρετούσε τότε και το προφίλ του Ανδρέα –
την δικαιοσύνη να λάμπει. Μπορούμε λοιπόν πιο εύκολα και να εκτιμήσουμε ότι
πρωτοσέλιδα σαν κι αυτό στο «Φως», εν μέσω μάλιστα των «πέτρινων χρόνων» του
«γαύρου», δεν ξεχνιούνται και φυσικά, δεν συγχωρούνται… Πόσω μάλλον που αφορά
στην ομάδα που πήγε στους «8» ευρωπαϊκής διοργάνωσης πιο μπροστά απ’ τους
«ερυθρόλευκους»!
 |
| Αυτοί ξέρουν πάντα να τα βρίσκουν μπροστά στο κοινό (τους) καλό... |
Κι ήρθε έπειτα η εποχή του Μελισσανίδη και μετά η λαίλαπα
που λέγεται Κόκκαλης, επί των ημερών των οποίων η ΑΕΛ δεν ήταν άμεσα σε θέση να
τους μπει στο ρουθούνι. Παρ’ όλα αυτά, όσοι ήταν στη Φιλαδέλφεια θυμούνται το
πέναλτι που πήρε ο Μανωλάς απ’ τον Στόικα κι ακόμη γελάνε, για την κατάντια των
πολυδιαφημισμένων παιδιών του «τίγρη». Όπως θυμούνται και το νταβατζιλίκι του
Τάσου Μητρόπουλου, που εκείνο το φεγγάρι το ‘παιζε πιο Ενωσίτης απ’ τους
Ενωσίτες, με τις πλάτες φυσικά του… αφεντικού. Μέχρι ν’ αλλάξει ο… Μανωλιός και
να επιστρέψει στο άλλο τ’ αφεντικό, που δεν μας …έβλεπε, μέχρι που τον
αναγκάσαμε! Νεοφώτιστη η ΑΕΛ το 2005-06, με 3-1 την κέρδισε στον πρώτο
ημιτελικό κυπέλλου ο «θείος», αλλά στον επαναληπτικό πήγε να στήσει σκηνικό με
κερκίδες 50-50 στο Αλκαζάρ κι αφού δεν το κατάφερε, επιστράτευσε από Σάββα
Θεοδωρίδη, Κουντούρηδες και δε συμμαζεύεται, μέχρι Κύρο (Βασσάρα είσαι τρέλα με
την κόκκινη φανέλα). Ναι, για τότε που διεκδικούσαμε τελικό ως το 90’ λέω και
τελειώσαμε το ματς με 8 παίκτες και τέρμα τον σχωρεμένο τον Μπαχράμη! Κατά τ’
άλλα, ας όψονται ο εγκληματίας ο Σταυρίδης κι ο Μπακαγιόκο που δεν άρχισαν οι
«γαύροι» να βρίζουν τον Κόκκαλη απ’ το 2008… Αχ ρε Μπακαγιόκο! Και πάλι όμως,
τέτοιο χουνέρι άλλος ούτε έκανε, ούτε θα κάνει ποτέ στο Καραϊσκάκη…
 |
| Κοίτα να δεις ο... χθεσινός; |
Ποιος είναι αυτός ρε; Σε ποια ομάδα παίζει; Τι, πρόεδρος
είναι; Ποιάς ομάδας; Της ΑΕΛ; Ρε συ, αυτοί ακόμη δεν γύρισαν πήραν κύπελλο; Κι
αυτός ο έρμος ο Πανόπουλος τι παλεύει τόσα χρόνια; Αμ ο άλλος, ο Άρης, που
κύπελλο θέλει και κύπελλο δεν έχει στα γραφεία του, ούτε για να πιεί νερό; Και
την ίδια χρονιά που ο ΠΑΟΚ δεν έπαιξε Ευρώπη λόγω χρεών; Πάει πολύ… Κι αν δεν
χωνεύεται απ’ όλους αυτούς, πώς να χωνευτεί απ’ τους «βάζελους» που το ‘θελαν
όσο ποτέ πριν, μπας και σηκώσουν κεφάλι; ΑΕΛ είπαμε, έ; Και βγήκε ΟΥΕΦΑ μετά,
έ; Κι έπαιξε με την Μπλάκμπερν και την απέκλεισε; Κι έπαιξε ομίλους; Ρε συ, ο
Σπανός έκοψε δεν έκοψε ένα μπλοκ εισιτήρια στη Ριζούπολη με τη Σεββίλη κι ο
«περίεργος» φιλοξένησε τη Λάτσιο με τακτ, μην τυχόν και του πάρει τα σώβρακα
απ’ το «σαλέ» κι αυτοί οι παλαβοί απέκλεισαν τον Ρόκε Σάντα Κρουζ; Πως είπες;
Έπαιξαν και play off;
Μπα; Ποιόν άφησαν απ’ όξω; Τον Άρη, έ; Εμ ποιόν άλλον… Κι αυτή η πρόσοψη τι
είναι; Μη μου πεις… Το ‘φτιαξαν τελικά το γήπεδο που όλοι οι άλλοι λένε στους
οπαδούς τους πως δεν μπορούν να κάνουν; Εμ να μην το ‘φτιαχναν! Εδώ ο Πηλαδάκης
έκανε σοβαρό μαγαζί την Σούπερ Λίγκα κι έβαλε τους «μεγάλους» να δώσουν τα
χέρια, γήπεδο δεν θα ‘φτιαχνε; Μην κοιτάς πως την κατάντησαν τώρα… Και μην
απορείς φυσικά, πως σε κατάντησαν τώρα…
 |
| Όχι που θα το... κατάπιναν και θα μας άφηναν ήσυχους |
Λύνω, δένω, πουλάω, αγοράζω, προσφέρω προστασία κάθε είδους
και φυσικά με το αζημίωτο, είτε σε χρήμα, είτε σε… είδος. Παίκτες εννοώ, άντε
και κανένα σφύριγμα από Α’ ως Δ’ Εθνική άμα λάχει! Κι εσύ, όχι μόνο αρνείσαι
τις υπηρεσίες μου, αλλά μου μοστράρεις κι από πάνω φόρα παρτίδα το πανό… Εμένα
ρε; Στον αδερφό μου, ρε; Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε; ΘΑ ΠΕ-ΘΑ-ΝΕΙΣ! Κάπως έτσι
και χωρίς πολλά λόγια, φτάσαμε στα γεγονότα του πρόσφατου ματς με τον
Πανσερραϊκό. Βλέπετε, η υπομονή όσων δεν προσκυνάνε, έχει πάντα όρια!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν μέσα απ’ όλα αυτά, δεν προκύπτει απάντηση στις απορίες
εκείνων που δεν καταλαβαίνουν πως η ΑΕΛ αποτελεί μπελά για τους ισχυρούς κι
αντικείμενο ζήλιας για τους υπόλοιπους, τότε είναι προφανές πως δεν έχουν τη
διάθεση να την αναγνωρίσουν και να την δεχτούν. Όσοι καλύπτονται απ’ αυτό το
σύντονο ιστορικό χαρακτηριστικών στιγμών και γεγονότων, ας αποδεχτούν επιτέλους
πως αυτή η ομάδα αποτελεί μια κατηγορία μόνη της στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι ας
μας αφήσουν ήσυχους να την καμαρώνουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου