Το 'θελε, το 'παιξε, το πήρε!

Όταν στο γήπεδο έχεις καλούς παίκτες, αποφασισμένους να το... οργώσουν (σαν τον Μπλέντι), παίρνεις αυτό που δικαιούσαι ακόμη και στις καθυστερήσεις

Είναι σαφές πως η χθεσινή ΑΕΛ (στο ματς με τον Θρασύβουλο) μπήκε στο γήπεδο με την διάθεση της ομάδας που θέλει να αντιστρέψει τις εντυπώσεις με τις οποίες μας είχε αφήσει προ 20ημέρου, με τις τέσσερις διαδοχικές ήττες και να αναγεννηθεί απ’ τις στάχτες της. Έτσι, το πρώτο που μπορούσε να διακρίνει κανείς στους παίκτες της, ήταν η θέληση να τρέξουν και να πιέσουν σε όλους τους χώρους, ώστε ν’ ανακτούν εύκολα τη μπάλα απ’ τους αντιπάλους.

Αφού το κατάφεραν και δεδομένης πάντα της παρουσίας του Γκονζάλες στον άξονα (μη λέμε τα ίδια και τα ίδια), επέδειξαν ορθόδοξη ανάπτυξη, την οποία υποβοηθούσαν τα μπακ, αλλά και η άκρως θετική παρουσία του κορυφαίου του γηπέδου Μπλέντι Μούτσα, στο πολυαναμενόμενο από πολλούς (και αργοπορημένο για μένα) ντεμπούτο του.

Κάπου εκεί όμως, εμφανίζονταν και το πρόβλημα…

Οι σέντρες κυρίως απ’ την πλευρά του Παπαγεωργίου δεν ήταν αυτές που έπρεπε, οι απόπειρες για κάθετη πάσα δεν πέρασαν, ενώ έλειψαν και τα σουτ έξω απ’ την περιοχή. Το δυστύχημα ήταν πως όσες φορές πέρασε με προϋποθέσεις η μπάλα κοντά στην εστία του Κασμερίδη, κυρίως κατά το τελευταίο δεκάλεπτο του ημιχρόνου (όταν οι «βυσσινί» ανέβασαν ρυθμό κι έγιναν πιο πιεστικοί κι αποφασιστικοί), η τελική προσπάθεια ήταν απελπιστικά άστοχη, γεγονός που άγχωνε μια ομάδα που είχε ενάμισυ μήνα να σκοράρει.

Μόλις κατάφερε να μετουσιώσει την επιμονή της – και μάλιστα (επιτέλους από στημένη φάση) σε ιδανικό χρονικό σημείο – έδωσε την εντύπωση πως θ’ απελευθερώνονταν ψυχολογικά και θ’ ανέβαζε κι άλλο την απόδοσή της. Αντ’ αυτού όμως, η ΑΕΛ δεν μπήκε το ίδιο συγκεντρωμένη στην επανάληψη και δεν άργησε να το πληρώσει αφού εξακολουθεί να μην έχει και την τύχη μαζί της. Εκτός κι αν ο Ντα Σίλβα έχει βάλει πολλά τέτοια γκολ στην καριέρα του και δεν το ξέρουμε…!

Σε κάθε περίπτωση, οι παίκτες του Κεχαγιά χρειάστηκαν ένα δεκάλεπτο (και βάλε) να ξεπεράσουν την ψυχρολουσία της ισοφάρισης από έναν αντίπαλο που δεν είχε πατήσει περιοχή και βρήκε ψυχολογία σ’ ένα αναπάντεχο γκολ. Όταν επανήλθαν στο ματς, η ισορροπία του χρόνου είχε αλλάξει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε εκνευρισμό, βιασύνη και παροιμιώδη σκοπιμότητα απ’ τους φιλοξενούμενους.

Ευτυχώς όμως, τόσο μεγάλη αδικία, δεν τη θέλει ούτε ο Θεός κι έτσι η ΑΕΛ, βοηθούμενη κι απ’ τις κινήσεις ρίσκου του πάγκου έφυγε δίκαια νικήτρια, έστω και στις καθυστερήσεις. Το ήθελε, το κατάφερε και πάμε γι’ άλλα στον Εύοσμο…

-Πρώτη δημοσίευση στην SportLarissa Press της 20/02/2012