Ο Ζαχαριάδης σφυρίζει τη λήξη, το γήπεδο είναι σοκαρισμένο από την...
...απώλεια της ευκαιρίας του Μπαργκάν στο τελευταίο δευτερόλεπτο, εγώ είμαι από το '90 στη μπούκα της εξόδου για να προλάβω το μποτιλιάρισμα κι ο φίλος μου που 'χε παραμείνει στη θέση του με κοιτάει με απελπισμένη απορία στο μάτι και ρωτάει: "Τι έκανε αυτός ρε μαλάκα";
"Τι να κάνει" του απαντάω, "δεν έβλεπε μπροστά του απ' την κούραση. Δεν μπορούσε ούτε να σκεφτεί καθαρά, ούτε να εκτελέσει σωστά"! Λίγη ώρα αργότερα ο Κενάν δήλωνε με αφοπλιστικό χαμόγελο και απόλυτη ειλικρίνεια:
Δεν πρόκειται για δικαιολογία αλλά για μια πραγματικότητα, η οποία είχε διαφανεί από ώρα στην αριστερή πλευρά της ΑΕΛ, όπου τόσο ο Ακόστα, που βρέθηκε κατά συνθήκη μπακ μετά τον τραυματισμό του Χούμπτσεφ, όσο και ο Μπαργκάν, κατέθεσαν και την ψυχή τους για να αντιμετωπίσουν τα φρέσκα πόδια του Γιαννώτα και του Γκάλο που έριξε πάνω τους ο Ουζουνίδης για να πάρει το ματς, εκμεταλλευόμενος την πρόσθεση στην περιοχή και του Γιακουμάκη.
Δεν τα κατάφερε όμως κι έμεινε στο 0-0, γιατί η αμυντική συμπεριφορά των "βυσσινί" ήταν στο σύνολό της σχεδόν υποδειγματική, σε αντίθεση με την επιθετική, που βασίστηκε κυρίως στις μεγάλες μάχες που έδωσε και κέρδισε τις περισσότερες φορές ο Νούνιτς απέναντι σε Τσιγκρίνσκι και Οικονόμου, κρατώντας όσο μπορούσε τη μπάλα ψηλά, προκειμένου να φτιάξει χώρους για τους πλάγιους.
Ίσως αυτός να 'ταν ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί απ' την ΑΕΛ το κακό τερέν κι ίσως εν τέλει να 'ταν ο μοναδικός τρόπος να βγει μπροστά, δεδομένου ότι τόσο ο Μπαργκάν όσο και ο Ντέλετιτς δεν είδαν σχεδόν ποτέ να βγαίνει στήριγμα στην πλάτη τους κι ήταν αναγκασμένοι να πάνε σχεδόν πάντα σε ατομικές ενέργειες για να φέρουν τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή.
Βλέπετε, ο Φέστα δεν είχε τα αντίστοιχα όπλα στα πλάγια με τον Ουζουνίδη! Όχι μόνο δεν είχε να ρίξει στο ματς Γκάλο και Γιαννώτα, αλλά απ' τη μια είχε έναν έτσι κι αλλιώς μέτριο επιθετικά Χούμπτσεφ κι απ' την άλλη ούτε καν τον Καρανίκα, που τελικά έλειψε περισσότερο απ' όσο περίμενα. Ναι μεν ο Γκόλιας περιόρισε έως εξαφάνισε τον Πογιέ, αλλά δεν πέρασε τη σέντρα, με συνέπεια οι "βυσσινί" να στερούνται απόλυτα τη δυνατότητα να βγάλουν έστω μια φάση σαν κι εκείνη του γκολ της Τούμπας!
Παρ' όλα αυτά, ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι του αγώνα ως το δοκάρι, αλλά και στη συνέχεια, παρότι έχασαν μέτρα στο γήπεδο, δεν έχασαν τον έλεγχο της τακτικής και του ρυθμού, αναμένοντας με υπομονή τις μεγάλες φάσεις που ήρθαν, μόνο γι' αυτούς και με πρωταγωνιστή σε όλες τον Μπαργκάν. Γι' αυτό ακριβώς κι αν μια ομάδα δικαιούνταν τη νίκη αυτή ήταν η ΑΕΛ, απέναντι σε μια ΑΕΚ απ' την οποία ανησυχία προκαλούσε μόνο ο Λιβάγια...
Και κάπως έτσι δίπλα σε επιφωνήματα τύπου "γιατί ρε Χρήστο Καλαντζή" ή "Αχ ρε Μπακαγιόκο", μπορεί εύλογα να προστεθεί κι ένα "Όχι ρε Μπαργκάν", γράφοντας ως σλόγκαν τη δική του ιστορία!
Πέρα πάντως απ' τον καημό του αποτελέσματος, εύκολα μπορεί κάποιος να εντοπίσει και να σταθεί σε τρία πράγματα:
α) Ότι ο Φέστα βρήκε χημεία σ' ένα συγκεκριμένο σχήμα και παλεύει να το εξελίξει μέσα ελπίζω κι απ' τις κατάλληλες μεταγραφές,
β) Ότι για πρώτη φορά μετά από καιρό είχαμε ν' ασχοληθούμε μόνο με το ματς και με τους πρωταγωνιστές του κι όχι με διαιτησίες κι εξωαγωνιστικά παρατράγουδα, αλλά κι
γ) Ότι θα 'ταν όλα ακόμη καλύτερα αν έλειπε απ' την μετέπειτα ανακοίνωση της ΠΑΕ εκείνη η παράγραφος που απρόκλητα διαχωρίζει πάλι τους φιλάθλους της ΑΕΛ σε "πραγματικούς" και μουσαντένιους, "οικογενειάρχες κι εγκληματίες" κι όλα εκείνα τα διχαστικά. Πιθανότατα να πέτυχε το face control αυτή τη φορά, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, γιατί η ένταση υπάρχει και κάπου κάπως θα εκτονωθεί. Δεν χρειάζεται λοιπόν η ΠΑΕ να σπεύδει με το παραμικρό να ρίχνει λάδι στη φωτιά, αντί να μένει στην απόλαυση των θετικών σχολίων για την πρόοδο της ομάδας. Εν ολίγοις κύριοι της ΠΑΕ ΑΕΛ, σταματήστε να τρώγεστε με τα ρούχα σας. Στο κάτω-κάτω, όσοι γνωρίζεται από ΑΕΛική έδρα, μόνο αμηχανία μπορεί να αισθάνεστε με τις συνθήκες εκκλησίες που επικρατεί ώρες-ώρες, αδικώντας αν μη τι άλλο την φιλότιμη προσπάθεια των παικτών, που δεν έχουν την ώθηση που δικαιούνται κι ενδεχομένως, 4-5 βαθμούς παραπάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου