Πέφτει φωτιά να μας κάψει... όλους!!!

- @#$%&*!)#!!! - Σσσσςςς... Μη λιες έτσ'... Θα πέσ' φουτιά να μας κάψ'!!! 

- Τι "θα" ρε γιαγιά... που κάθε χρόνο καίγεται η μισή Ελλάδα; Δεν "θα" μας κάψει...Μας έχει ήδη κατακάψει κι εμείς πετάμε αετό!!! Τη μια τα νησιά, την άλλη η Πελοπόννησος, την άλλη η Αττική, την άλλη η Εύβοια, την άλλη η Χαλκιδική... Κι αυτοί το χαβά τους... @#$%&*!)#!!!

Ο παραπάνω διάλογος μπορεί να είναι φανταστικός, μπορεί και να μην είναι... Κι αν είναι αληθινός μπορεί να έγινε αυτή ή την προηγούμενη ή την προ-προηγούμενη δεκαετία, ανάμεσα σε γιαγιά και εγγονό, σε πατέρα και κόρη, ανάμεσα τέλος πάντων σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε στην άμοιρη χώρα με τους κατά κανόνα ανεύθυνους πολίτες... Τους τόσο ανεύθυνους που θεωρούν ότι ενώ αυτοί είναι όπως είναι, οφείλουν να έχουν άλλου είδους υπηρεσίες κι άλλου είδους πολιτικούς!!!

Δυο ώρες βρισκόμουν μπροστά στον υπολογιστή, έχοντας στρώσει στο νου μου δυο θέματα που αφορούν κατ' αρχήν στην ΑΕΛ (σ.σ. αλίμονο αν ένα θέμα το βλέπουμε μονοδιάστατα και δεν το προσεγγίζουμε στο σύνολό του) και δεν έλεγα, δεν μπορούσα να πατήσω πλήκτρο, παρακολουθώντας απ' τη μια τον κακό χαμό που γίνεται γύρω-γύρω απ' την πρωτεύουσα κι απ' την άλλη τις ζωντανές αντιδράσεις-δηλώσεις των πολιτικών αλλά και των πολιτών, δια των social media... Καθένας τον κομματικό χαβά του!!!

Το τελευταίο είναι το νέο φρούτο που προστέθηκε στη διαδικασία που ακολουθούμε πιστά και κατά γράμμα ως χώρα εδώ και δεκαετίες, σαν ένα είδος παράδοσης, που ξέρουμε τι θα επιφέρει αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να την αλλάξουμε. Μόνο κλαίμε εκ των υστέρων πάνω στ' αποκαΐδια της φύσης και των απανθρακωμένων φίλων, συγγενών, συναδέλφων ή απλά συμπολιτών.

Κι είναι το ίδιο ξινό φρούτο με τα προηγούμενα... Το ίδιο ενοχλητικό στη γεύση που αφήνει, όπως συμβαίνει με τις εικόνες των νεκρών δασών, των καρβουνιασμένων σπιτιών, αλλά και το ύφος και τα λόγια μια φορά κι έναν καιρό του Καραμανλή και του Παπανδρέου, έπειτα του Μητσοτάκη, μετά του Σημίτη και του Καραμανλή τζούνιορ κι έπειτα του μικρού Παπανδρέου, του Σαμαρά, του Τσίπρα τώρα και πάει λέγοντας... Κι από κοντά κι οι υπουργοί κι οι Περιφερειάρχες κι οι δήμαρχοι και τελειωμό δεν έχει, δυστυχώς...

Γιατί από κοντά τους έρχονται και χιλιάδες, εκατομμύρια Κώτσιοι, Μήτσοι, Κατίνες και Μαριγούλες, όλων των ηλικιών και των κοινωνικών στρωμάτων, που με πολιορκητικό κριό ένα κινητό κατά κανόνα, βρίσκουν την ευκαιρία να σπάσουν την πύλη της ανωνυμίας και της ασημαντότητάς τους, κάνοντας άλλος συμπολίτευση κι άλλος αντιπολίτευση, πάνω στην απόγνωση των ζωών των κατά τα άλλα, συνελλήνων αδερφών τους.

Που είναι φυσικά αδερφοί όσο συμφωνούν μαζί τους ότι ο δείνα είναι καλύτερος απ' τον τάδε κι ότι αν εκείνος κυβερνούσε θα 'ταν τουλάχιστον λιγότερο άχρηστος απ' τον άλλον... Γιατί αν αντιθέτως διαφωνεί κάποιος, "να πέσει φωτιά να τον κάψει"! Και πέφτει η ρημάδα αργά ή γρήγορα και καίγονται κι εκείνος που τρώει την κατάρα κι εκείνον που την ρίχνει...

Κι όσο ακολουθούμε το ίδιο βιολί και δεν βάζουμε μυαλό να κάνουμε κάτι όλοι μαζί για τη χώρα, παρά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το κάθε λογής βόλεμα στα ατομικά κεκτημένα (σ.σ. τώρα, το πως είναι δυνατόν να 'ναι εξ' ορισμού ικανός να μας προστατεύει από κάθε είδους φωτιές κάποιος που ψηφίστηκε γιατί "είναι στα κόλπα", μόνο αυτός που τον ψηφίζει μπορεί να μας πει), η πυρκαγιά θα κάψει και το δικό μας σπίτι...

Κι αν δε με πιστεύετε, διαβάστε ΕΔΩ ένα θέμα που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προαναγγέλλει πως κι ο Κούλης αύριο θα λέει όσα είπε ο Αλέξης χθες, ο Κωστάκης προχθές, ο Γιωργάκης παραπροχθές...