Κι ένα (κείμενο) για εμάς τους "γραφικούς"...

Αν έχω μεράκι για την ΑΕΛ, δικό μου θέμα. Κι αν έχω μαζί της και...

...καημό, γιατί εκτός όλων των άλλων που κουβαλάω από μικρό παιδί, τη δούλεψα σε δύσκολες ώρες και την πόνεσα κι από μέσα, πάλι δικό μου το ζήτημα!

Θέλω όμως κάποια στιγμή να γίνει κατανοητό ότι επί δεκαπέντε μήνες τώρα κι απ' την πρώτη ακόμη ερώτηση που έκανα δημόσια στον Πλεξίδα, στις 8 Αυγούστου 2013 στο "Ιμπέριαλ" (όταν του ζήτησα να μιλήσει για την διοικητική του φιλοσοφία και πρακτική, δεδομένου ότι στα Τρίκαλα άλλαξε έως και 7 προπονητές σε μια σεζόν και μου απάντησε "κοίτα όμως το αποτέλεσμα"), το πρώτο που θέλησα να καταδείξω, ήταν η ακαταλληλότητά του γι' αυτή την ομάδα, όσα λεφτά κι αν κουβαλούσε... Δεν ήταν δηλαδή για μένα θέμα επιλογής καλύτερου ή χειρότερου, αλλά απλής ακαταλληλότητας!

Εκείνος με κατέταξε ευθέως και χωρίς δεύτερη σκέψη στους "εχθρούς" του, αδυνατώντας να καταλάβει πως όσα έγραψα και είπα από τότε (σ.σ. κι απ' τα οποία θα βρείτε ολόκληρη ανθολογία σ' αυτό το blog), ήταν απλά οι απαντήσεις στο περιβόητο ερώτημά του: "Γιατί μ' αμφιβάλουν; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μ' αμφιβάλουν"!

Αν ήμουν χαιρέκακος και δεν αγαπούσα τόσο την ΑΕΛ, ίσως σήμερα να έκανα μέχρι και πάρτυ με όσα συμβαίνουν. Δεν επιζητούσα όμως ποτέ μια τέτοιου είδους και τόσο πικρή δικαίωση. Το μόνο που επιζητούσα και επιζητάω, είναι να γίνει αντιληπτό πως το ζήτημα για μένα δεν ήταν ποτέ τα πρόσωπα, αλλά οι καταστάσεις που τα αποκάλυπταν. Και για τις οποίες κάποιοι μίλησαν έγκαιρα κι όχι μετά Χριστόν!

Αν τότε έστω που έγραψα το "Ήθελα να 'ξερα δεν ντρέπεστε" ή ακόμη κι αργότερα, που κάποιος περαστικός απ' τη Λάρισα, ξόδεψε τρεις ώρες απ' τη ζωή του να μιλήσει για "την επιτομή της παράνοιας", είχαμε ως πόλη και νου εκτός από γνώση, την οποία δεν δικαιούμαστε να λέμε ότι δεν είχαμε, ίσως να μην χρειαζόταν φέτος να στριμώχνονται στο Πρώτων Βοηθειών όσοι τραυματίζονται βαριά πέφτοντας απ' τα σύννεφα!