Εκεί όταν πρέπει...

Η φωτογραφία είναι "στοπ καρέ" από το υλικό (βίντεο) που έδωσε η ΠΑΕ στα κανάλια, με πλάνα από την παρουσία των "βυσσινί" στο ανακαινισμένο προπονητήριο των Δένδρων

Επιτρέψτε μου από ένα σύντομο σχόλιο σχετικά με δύο πράγματα που τα επισήμανα μεταξύ των παρεπόμενων των δύο πρώτων επιτυχημένων εμφανίσεων και αποτελεσμάτων της ΑΕΛ στο πρωτάθλημα...

Θεωρώ πως και τα δύο είναι παρεπόμενα της πολυτέλειας που δίνουν οι καθαρές νίκες, οι οποίες οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε για μια ακόμη φορά, πως δεν είναι αυτονόητες!

• Στην πρώτη περίπτωση πήρα το έναυσμα από τα ερωτήματα κάποιων ακροατών ή αναγνωστών, που "φαγώνονται" γιατί δεν παίζει ο Ντερνίς ή γιατί δεν ήταν στην αποστολή και "πότε θα παίξει" ο Μάινθ! Θέλω να πω λοιπόν, ότι σε μια καλά κουρδισμένη ομάδα, κάθε παίκτης παίζει όταν και όπου πρέπει, για να υπηρετήσει φυσικά το σύνολο, σύμφωνα πάντα με τα πλάνα της τεχνικής ηγεσίας. Αν λοιπόν θεωρήσουμε σ' αυτό το δείγμα των 40 ημερών του Παναγόπουλου, ότι υπάρχουν λόγοι να τον εμπιστευόμαστε, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγωνιούμε για κανέναν ποδοσφαιριστή ξεχωριστά. Το ευτύχημα είναι πως η ΑΕΛ με τους παίκτες που αγωνίστηκε ήταν αυτή που ήταν κι έκανε αυτό που έπρεπε, όπως ακριβώς έπρεπε να το κάνει. Φαντάζομαι πως όταν χρειαστεί κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό, τότε κι ο Ντερνίς κι ο Μάινθ κι ο καθένας απ' το υπόλοιπο ρόστερ, θα κληθούν να της το δώσουν, εφόσων φυσικά κριθεί ότι είναι απολύτως έτοιμοι να το πράξουν. Θα μπορούσα να ευχηθώ να συνεχίσει η ομάδα έτσι και να μη χρειαστεί ποτέ κανέναν Ντερνίς και κανέναν Μάινθ για να κάνει τη δουλειά της. Ωστόσο και πάλι θα μ' ενδιέφερε, να υπάρχουν και να 'ναι εκεί που πρέπει, όπως πρέπει, ώστε να της δώσουν αυτό που πρέπει στη δεδομένη στιγμή...

• Στην δεύτερη περίπτωση, οπλίστηκα από σχόλιο φιλάθλου, σύμφωνα με το οποίο η ΑΕΛ στον Εύοσμο "δεν έπαιξε καμιά μπάλα αξιώσεων, αλλά πήρε καθαρά μια επαγγελματική νίκη"! Λοιπόν, κατ' αρχήν δεν υπάρχει "επαγγελματική νίκη" με 3-0 και συν τοις άλλοις, ένα κατ' εμέ κακώς ακυρωθέν γκολ και τρεις τουλάχιστον μεγάλες ευκαιρίες που ήρθαν μέσα από αγωνιστικές προσπάθειες για τη νίκη κι όχι για την... κλοπή της. Από κει και πέρα, με τους "βυσσινί" να 'χουν κάνει προς το παρόν τα δύο πιο παραγωγικά στο σύνολό τους, σε φάσεις και γκολ, παιχνίδια της κατηγορίας, αναρωτιέμαι τι σόι μπάλα μπορεί να περιμένει να δει τελικά αυτός ο φίλαθλος κι ίσως αρκετοί ακόμη, σ' ένα πρωτάθλημα σαν της Football League. Ασφαλώς και δεν θα πάψουμε ποτέ να ζητάμε την διαρκή βελτίωση της ομάδας μας, αλλά ειλικρινά θα πρέπει να θέσουμε και τα κατά τεκμήριο αντικειμενικά όρια στις προσδοκίες μας, για να μπορούμε να χαιρόμαστε πρώτα εμείς στις χαρές της. Κάποτε, κάποιος πρώην γενικός διευθυντής της ΑΕΛ, είχε πει πως η υπερβολική δόση που παίρνουμε πλέον από Champions League και μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μας έχει παρασύρει σε βαθμό να μην ξέρουμε τι ακριβώς ζητάμε απ' τις ομάδες μας εδώ στην Ελλάδα. Μάλλον είχε δίκιο τελικά... Κι εν τέλει, αν είναι να δούμε φέτος μια υπερηχητική ΑΕΛ, όπως έγραψα στην παραπάνω παράγραφο, ε, ας την δούμε την ώρα που πρέπει!