Περπατώντας από προχθές στο 45ο έτος της ηλικίας μου, είναι προφανές πως ανήκω σε μια γενιά που έχει το δικαίωμα να αξιολογεί με σχετική επάρκεια τις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας και ταυτόχρονα να σχολιάζει μηνύματα κάποιων (συν)οπαδών της ΑΕΛ, που απορούν γιατί είναι πολλοί εκείνοι που βγάζουν ενθουσιασμό με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα...
Για να τα πάρω με τη σειρά, είναι γεγονός πως χτίζοντας τον φίλαθλο εαυτό μου στα τέλη της δεκαετίας του '70, αλλά κυρίως στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, είχα νιώσει άπειρες φορές ταπεινωμένος από την παρουσία του εθνικού συγκροτήματος, παρότι κατά περιόδους το στελέχωσαν ποδοσφαιριστές πιο αξιόλογοι απ' τους σημερινούς.
Τότε λοιπόν, που ακόμη και η χαρά απ' την πρόκριση στο Euro του 1980 ή κι αργότερα απ' την παρουσία στο Μουντιάλ του '94, έβγαινε ξινή από αποτελέσματα που απογείωναν το συναίσθημα του φτωχού συγγενή (θυμίζω ότι στην Ιταλία πανηγυρίζαμε για το 0-0 με τα δεύτερα της Γερμανίας, χωρίς ωστόσο να 'χουμε γίνει σάκος του μποξ, όπως συνέβη στις ΗΠΑ), ούτε που είχαμε φανταστεί ότι θα δούμε την Ελλάδα να συμμετάσχει σε 5 από τις 6 κορυφαίες διεθνείς διοργανώσεις, όπως συνέβη την τελευταία 10ετία! Κι αποφεύγω να μιλήσω ειδικά για το 2004, γιατί αυτό ως γεγονός ξεπερνάει ακόμη και τα όνειρα...
Οφείλουμε λοιπόν να παραδεχτούμε, μας καλύπτει ή όχι ως θέαμα, ότι γι' αυτή την Εθνική ομάδα έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε και ενθουσιασμένοι και υπερήφανοι, έστω και μόνο σε επίπεδο αποτελεσμάτων. Αν μάλιστα δούμε προσεκτικά πως έχουν έρθει αυτά τα αποτελέσματα, τότε μπορούμε ακόμη και να παραδειγματιστούμε σε πολλά και διαφόρων ειδών επίπεδα.
Εν τάχει, το ιστορικό λέει πως όλα άλλαξαν όταν πάτησε το πόδι του στη χώρα μας ο Ρεχάγκελ, η επιλογή του οποίου αποτελεί ουσιαστικά και τη μοναδική θετική συνεισφορά του Γκαγκάτση στο ποδόσφαιρο. Ως τότε, οι προπονητές επιλέγονταν απ' την ομοσπονδία με κατά κανόνα κομματικά κριτήρια και οι ομάδες θύμιζαν περισσότερο εκδρομικούς συλλόγους, όπου κάθε αποστολή έμοιαζε συχνά ως το ευχάριστο διάλειμμα των παικτών απ' τις καθημερινές συλλογικές τους υποχρεώσεις.
Ο Γερμανός έβαλε όμως τεχνογνωσία στην οργάνωση, αρχές στη λειτουργία και το κυριώτερο, έδωσε και στους παράγοντες και στους ποδοσφαιριστές να καταλάβουν πόσα έχουν να κερδίσουν μέσα απ' την συνεπή συγκρότηση της Εθνικής και την παρουσία τους στις τάξεις της. Κι είναι φανερό ότι πάνω σ' αυτόν τον μπούσουλα εξακολουθούν να περπατάνε τόσο η ΕΠΟ όσο και οι διεθνείς.
Αναφορικά τώρα με σχόλιο που κάπου το 'πιασε το μάτι μου κι έλεγε μέσες-άκρες πως "δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενθουσιάζεστε με την Εθνική, για μένα ποδόσφαιρο σημαίνει μόνο ΑΕΛ", έχω να καταθέσω επιγραμματικά - αφού δεν νομίζω να χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις - τα εξής:
α) Το ποδόσφαιρο γέννησε την ΑΕΛ κι όχι το αντίστροφο. Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, δεν θα υπήρχε καμία και κανενός είδους ΑΕΛ και
β) Αν ως Λαρισαίος οφείλεις να είσαι οπαδός της ΑΕΛ, με βασικό κριτήριο την εντοπιότητα και μετά όλα τ' άλλα, ως Έλληνας οφείλεις να είσαι και οπαδός της Εθνικής, μ' οποιοδήποτε καθεστώς, οποιαδήποτε σύνθεση κι οποιαδήποτε υποτίμηση έχουν γνωρίσει κατά καιρούς οι παίκτες της ομάδας σου. Όπως ακριβώς, ΑΕΛ είσαι και με τον Καντώνια και με τον Παλαιοχωρλίδη και με τον Σαμαρά και με τον Παπανικολάου και με τον Μπατατούδη και με τον Σωτηρούλη και με τον Πηλαδάκη και με τον Πλεξίδα και με τον Βαλαώρα και με τον Κοτζαφίλιο και με τον Ζουράφσκι και με τον Πία!
Υ.Γ. Γελάω με όλους εκείνους που έσπευσαν μετά την πρόκριση να γεμίσουν τον τόπο με φωτογραφίες από βραζιλιάνικους κώλους που παρελαύνουν στην "Κοπακαμπάνα"! Ετοιμάζονται λένε για γούστα... Υπολογίζουν άραγε ότι το καλοκαίρι, εκεί θα 'ναι... χειμώνας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου