Μια φορά κι έναν καιρό...

Μνημόσυνο στον "Καλαμάρα" δεν θα κάνω... Προτιμώ απλά, σήμερα που συμπληρώνεται 10ετία απ' όταν "έφυγε", να γράψω μια σύντομη ανέκδοτη ιστορία...

Είναι κάπου στα 1983-84, αμέσως μετά τη λήξη ενός αγώνα κυπέλλου στο Αλκαζάρ, που η ΑΕΛ είχε ρίξει "7άρα" σε μια Νεάπολη (της Αθήνας), που 'παιζε τότε Γ' Εθνική κι είχε στα τελειώματά του αρχηγό της έναν Χατζησκουλίδη, θρυλικό φορ του Αιγάλεω!

Διαιτητής ο συγχωρεμένος πατέρας Βασσάρας, που 'κανε το μπάνιο του στα παλιά αποδυτήρια φιλοξενουμένων και διαιτητών, εκεί που βρίσκεται σήμερα η παιδική κερκίδα (που δεν υπήρχε τότε). Χαλαρή η ατμόσφαιρα κι έτσι κανείς δεν απαγόρεψε στον Γιάννη να φτάσει έξω απ' τ' αποδυτήρια κι από πίσω ένα τσούρμο πιτσιρίκια σαν και του λόγου μου. Τα ball boys της εποχής...

Πάει λοιπόν ο "Καλαμάρας" έξω απ' το παραθύρι των ντουζ κι αρχίζει το εξάψαλμο: "Μας έκλεψες ένα κύπελλο, ξεφτιλισμένα" του φώναζε, "πρέπει να ντρέπεσαι για εκείνα τα αίσχη"! "Ο τελικός (σ.σ. του '82) δεν γυρίζει πίσω, τσιράκι του Βαρδινογιάννη" κι ένα σωρό άλλα, που δεν έχει νόημα να τα προσθέσω.

Και ξέρετε κάτι; Ειλικρινά, εκείνον τον νεαρό "Καλαμάρα" που γνώρισε το παιδικό μου μάτι, τον θυμάμαι πιο έντονα απ' τον άλλον, που 'γραψε ιστορία με "τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, τα ξεφτιλίσματα και τη λεωφόρο" που λέγεται ΑΕΛ! Να 'ναι τουλάχιτσον ήσυχος εκεί που βρίσκεται...