Τον περασμένο μήνα ήταν ο Παναγιώτης, πιο πίσω ο Λευτέρης, μπροστά έρχεται ο Αντόνιο κι ο κύκλος τελειωμό δεν έχει! Αλλά αυτός ο Σεπτέμβρης...
Σεπτέμβρης ήταν και τότε, πριν 34 χρόνια, που σκαρφαλωμένος στα κάγκελα μιας απ' τις πολλές εκείνη την εποχή μονοκατοικίες της οδού Γούναρη, παρακολουθούσα να περνάει μπροστά απ' τα πόδια μου η βουβή λαοθάλασσα που συνόδευε τη σωρό του ενός απ' τους Δημήτρηδες... Βάλτε με το νου σας τι άφησε εκείνη η εμπειρία σ' ένα δεκάχρονο παιδί, που 'πρεπε ν' αποχαιρετίσει τόσο πρόωρα κάποιον από εκείνους που ονειρεύονταν να τους μοιάσει όταν μεγαλώσει!
Σεπτέμβρης ήταν πάλι πριν από 16 χρόνια, που αναζητώντας ίσκιο στο λιοπύρι του κυριακάτικου μεσημεριού, στο ψευτο-πεζοδρόμιο απέναντι απ' το προαύλιο του "Αγιο-Σαράντη", χειροκροτούσα με δάκρυα στα μάτια το πέταγμα του "αετού" προς την αιωνιότητα και ρουφούσα κάθε ρανίδα απ' τις διηγήσεις των άλλοτε συμπαικτών του...
Πριν λίγες μέρες ήρθε να δέσει το γλυκό, με το Μανώλη τον Τσουμακίδη. Τον πρωτοείδα με τα πράσινα του Λαρισαϊκού, τον γνώρισα με τα "βυσσινί", για να συναντηθούμε τελικά στη κερκίδα, πριν πάει στα Καμμένα Βούρλα κι ανοίξουμε ηλεκτρονική αλληλογραφία, για να μαθαίνει για την ΑΕΛ... Περίμενε κι εκείνος να τον βρει ο Σεπτέμβρης!
Κλάψαμε πολλούς, σε πολλούς και διαφορετικούς μήνες σ' αυτή τη "βυσσινί" γωνιά του πλανήτη - ποδόσφαιρο... Αλλά "μαύρο" δεν είπαμε κανέναν άλλο μήνα... Μόνο τον Σεπτέμβρη!
Φίλε Χρήστο,
ΑπάντησηΔιαγραφήο Σεπτέμβρης έχει και άλλον έναν που έφυγε σύνολο 5), όχι αδικοχαμένος ή με τραγικό τρόπο, πριν κλείσει τα 60 του. Στις 21 του μήνα κλείνει 12 χρόνια, και φυσικά έπαιξε μπάλα στην ΑΕΛ.
Δυστυχώς, οι περισσότερες αναφορές σχετίζονται μόνο με τους αδικοχαμένους ή όλους όσοι έφυγαν πρόωρα.
Καλό ξημέρωμα...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ.