Με βάρκα την ελπίδα... (video)

Δείτε συνοπτικά και σπικαρισμένο, το ρεπορτάζ με όλες τις φάσεις και τα γκολ του αγώνα ΑΕΛ-Νίκη 1-1, της Τετάρτης 27/03/2013

Ζυγίζοντας την ατμόσφαιρα το τελευταίο διήμερο, διαπίστωσα πως είναι απ' τις λίγες φορές που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου συμφωνεί μέσες-άκρες στην αντίληψη που έχει σχηματίσει για την σημερινή ΑΕΛ, τις δυνατότητές της αλλά και τις προσδοκίες του απ' αυτή την ομάδα. Θεωρώ λοιπόν έως και μάταιο να προχωρήσω σε οποιαδήποτε περισπούδαστη ανάλυση. Αντίθετα, βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμο να...

...ζυγίσω τα στοιχεία που λειτουργούν μέσα μου, τόσο στη λογική όσο και στο θυμικό μου, ώστε να δω τι είναι εκείνο που μου επιτρέπει να αισιοδοξώ για την επίτευξη της ανόδου ή αντίστοιχα, ποιές είναι οι ενδείξεις που μπορεί να με αποθαρρύνουν.

Μπορώ λοιπόν να αισιοδοξώ γιατί:

-Κι άλλες φορές η φετινή ΑΕΛ βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, αλλά αντέδρασε θετικά και ανέκαμψε, γυρίζοντας πότε καταστάσεις και πότε αποτελέσματα αγώνων (π.χ. με Απόλλωνα), κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στην κατηγορία.

-Οι παίκτες της έχουν και θέληση και επιμονή και τσίπα, ειδάλλως δεν θα "έσωζαν" στην εκπνοή τα δύο τελευταία εντός έδρας παιχνίδια. Προσπαθούν, με βάση τις δυνατότητές τους κι αυτό γίνεται αντιληπτό απ' τον κόσμο, με τον οποίο θέλουν να ζήσουν την μεγαλύτερη (οι περισσότεροι) επιτυχία της έως τώρα καριέρας τους.

-Ο προπονητής είναι εξαιρετικά φιλόδοξος και τον πιστεύω όταν λέει πως δεν πρόκειται να λυγίσει και να εγκαταλείψει τη μάχη.

-Υπάρχει μια άμυνα, που στατιστικά είναι σταθερά πότε η καλύτερη και πότε απ' τις δυο-τρεις καλύτερες της κατηγορίας. Κι αναφέρομαι όχι μόνο στα πρόσωπα των μετόπισθεν, αλλά συνολικά στην ανασταλτική λειτουργία.

-Στην πλειοψηφία των αγώνων που ως τώρα δεν κερδίθηκαν στα σημεία, η ΑΕΛ ήταν (αυτό που λέμε) καλύτερη απ' τον αντίπαλο. Κι απ' το σερί των 8 αήττητων αγώνων με τις 5 ισοπαλίες, περισσότερα ματς δικαιούνταν να κερδίσει παρά να χάσει...

-Ξέρει να παίρνει αποτέλεσμα σε αγώνες με θεωρητικά υποδεέστερους αντιπάλους εκτός έδρας, κάτι που μια ζωή την κατέτρεχε, πλην των περιόδων που σημείωσε σημαντικές επιτυχίες.

-Επιστρέφει ο Πόνσε, ο ποδοσφαιριστής που πάνω του "κουμπώνει" όλη η ομάδα, με αποτέλεσμα να λειτουργεί το αγωνιστικό πλάνο που 'χει περάσει ο Καβακάς. Ακόμη κι αν χρειαστεί χρόνο για να ξαναβρεί τον εαυτό του, αρκεί η παρουσία του για να βελτιώσει τον δημιουργικό τομέα του παιχνιδιού. Εδώ χωρίς τον Αργεντίνο και πάλι η ΑΕΛ είναι πρώτη σε αριθμό ευκαιριών!

-Το γκολ του Αλεξάντροβιτς, που - δεν μπορεί - θα τον βοηθήσει να... βοηθήσει επιτέλους, καθώς και η σταδιακή ενσωμάτωση του Πότσι, που μετράει 1/1 νικηφόρο 90λεπτο.

-Η ωριμότητα που επιδεικνύει ο δικαιολογημένα απαιτητικός και παραδοσιακά δύσκολος, Λαρισαίος οπαδός, που φέτος - ειλικρινά - μπορεί να αποδειχθεί με την στάση του πιο χρήσιμος από ποτέ! Η δική του θετική ενέργεια είναι χρυσάφι για τις δύσκολες στιγμές...

Προβληματίζομαι ωστόσο γιατί:

-Η επανέναρξη μπορεί να βρει την ΑΕΛ εκτός 7άδας κι έχοντας μπροστά της τρια διαδοχικά "ντέρμπι", δεν ευνοείται απ' τη ροή του προγράμματος. Αν το πράγμα στραβώσει τώρα, δεν υπάρχουν πολλά χρονικά περιθώρια επιστροφής, ενώ δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχουν και ψυχικά αποθέματα, καθώς πλέον η μάχη για 3άδα θα μεταβληθεί σε μάχη για 7άδα! Και μιλάμε για ματς απ' αυτά που ναι μεν η ΑΕΛ δεν τα χάνει εύκολα, αλλά ως τώρα (στον β' γύρο) αδυνατεί να τα κερδίσει...

-Κάποιοι ποδοσφαιριστές στερούνται παντελώς είτε ψυχραιμίας, είτε σοβαρότητας. Το πρώτο το λέω με αφορμή τον Μπλέντι, που με τη Νίκη δεν βρήκε τέρμα απ' τα δύο μέτρα και το δεύτερο με αφορμή το ηλίθιο φάουλ του Ζεκίνια στον Βούρα (έχουν ανατραπεί ματς και ματς με δύο γκολ στις καθυστερήσεις) ή τις αλλοπρόσαλλες ενέργειες που προσπαθεί να βγάλει ο Δεινόπαπας, για να ξεπεράσει το ντεφορμάρισμά του. Πάντως, πρόκειται για ενέργειες που δεν κρύβονται πίσω απ' την απειρία σε συνθήκες πρωταθλητισμού και φυσικά, δεν δικαιολογούνται!

-Έχουν ήδη χαθεί αρκετοί βαθμοί εντός έδρας, που δυστυχώς θα φανούν στη δύσκολη στιγμή της τελικής καταμέτρησης, καθώς ανάμεσά τους περιλαμβάνονται και οι τέσσερις με Θρασύβουλο και Παναχαϊκή.

-Οι απουσίες τύπου Χασομέρη και Λιαπάκη, που είναι μεν μέσα στο... πρόγραμμα, αλλά φαίνονται όταν το σκορ δεν κάθεται ή όταν ο αντίπαλος βάζει "εγγυημένες" αλλαγές κι εσύ αναγκάζεσαι να τραβάς λαχεία, όπως προχθές.

-Η εν γένει αδυναμία εκμετάλλευσης των ευκαιριών, καθώς στατιστικά η ΑΕΛ έχει το χειρότερο ποσοστό ευστοχίας, αφού καμία άλλη ομάδα δεν κάνει τόσες και τέτοιες ευκαιρίες.

Αν ξέχασα κάτι, θα το προσθέσω με την ώρα του... Προς το παρόν πάντως, εκείνο που θέλω να πω ως επίλογο, για όσους θεωρούν τα ματς με τους Βολιώτες ως "νυν υπέρ πάντων" αγώνες, είναι πως η ΑΕΛ τελείωσε φέτος τα "θεσσαλικά ντέρμπι" αήττητη, με 1 νίκη και 3 ισοπαλίες, που την κατατάσσουν πρώτη μεταξύ των γειτόνων! Δεν βλέπω όμως κανέναν να πανηγυρίζει, ακριβώς γιατί τα σημαντικότερα σ' ένα πρωτάθλημα είναι αλλού...