Respect!!!

Το κυρίαρχο μήνυμα της UEFA σ' αυτό το Euro μιλούσε για σεβασμό (σ.σ. στον αντίπαλο, στη διαφορετικότητα, στην αξία)... Όμως, ο τρόπος με τον οποίο τον επέβαλε σε όλους μας για λογαριασμό της η Ισπανία και κυρίως, στον Πραντέλι των δύο μοιραίων - για το μέγεθός του - λαθών, είναι η κυρίαρχη είδηση της ημέρας. Κυρίαρχη και καταλυτική, όσο και το δάκρυ του Πίρλο! Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Κυριακής 1 Ιουλίου 2012 το παγκόσμιο ποδόσφαιρο άλλαξε σελίδα, αλλά προφανώς, όχι και εποχή...

Πλέον, υπάρχει σ' αυτόν τον πλανήτη μια ομάδα που κατέκτησε τρεις συνεχόμενους τίτλους, ήτοι δύο ευρωπαϊκούς κι ένα Μουντιάλ. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε όλοι μια (ακόμη) υπόκλιση στους μαέστρους Τσάβι-Ινιέστα και την ανίκητη παρέα τους, η οποία στον μεγάλο τελικό έκανε κάτι που δεν το έκανε σε κανέναν από τους προηγούμενους αγώνες της στη διοργάνωση και μας έστειλε χαλαρά στον κουβά.

Τι ήταν αυτό; Μα η ύπαρξη στόχου σε όλες σχεδόν τις επιθετικές της πρωτοβουλίες. Αυτή τη φορά, ναι, δεν γύρισε τη μπάλα για να τη γυρίζει και για να μη φάει γκολ. Η κατοχή μπάλας είχε ουσιαστικό στόχο απ' το πρώτο λεπτό κι αυτός ο στόχος δεν ήταν άλλος απ' την επίτευξη και ενός και δύο γκολ. 

Φυσικά, αρωγός της στην προσπάθεια αυτή ήταν απρόσμενα ο εν γένει κορυφαίος τεχνικός της διοργάνωσης, Τσέζαρε Πραντέλι. Να υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της ομάδας του, παρασυρόμενος απ' τον ενθουσιασμό της καθαρής πρόκρισης στον τελικό; Μπορεί... Να τζογάρισε όπως ατυχώς έκανε και στη διάρκεια του αγώνα με τις αδικαιολόγητα έγκαιρες αλλαγές; Επίσης μπορεί... Πολλά μπορεί!

Η ουσία είναι πως το 4-4-2 που επέλεξε, αντί για το 3-5-2 ή 5-3-2 (όπως θέλετε δείτε το) με τα τρία στόπερ, με τα οποία αντιμετώπισε επιτυχώς τους Ισπανούς στην πρεμιέρα, ήταν καταστροφικόο. Και ναι, οι τραυματισμοί και οι δύο αναγκαστικές αλλαγές σε τέτοιο ματς είναι θέμα σοβαρό, αλλά ταυτόχρονα ως γεγονός τον εκθέτει, γιατί επέλεξε να ολοκληρώσει τις αλλαγές απ' το 57', χωρίς να υπάρχει λόγος. Εκτός κι αν η επιθετικότητα με την οποία αντέδρασαν οι Ιταλοί στο πρώτο μέρος και ιδιαίτερα οι δύο ευκαιρίες του Ντι Νατάλε στην έναρξη της επανάληψης, ήταν τυχαίες και δεν προέκυψαν απ' το αγωνιστικό πλάνο του.

Τέλος πάντων, αυτό το (άδικο για τους Ιταλούς, έναντι Κροατών ή άλλων αντιπάλων των "φούριας") 4-0 γράφτηκε στα κιτάπια της ποδοσφαιρικής βίβλου ως το ευρύτερο σκορ τελικού κι αλήθεια είναι πως δύσκολα θα επαναληφθεί και πολύ περισσότερο θα ανατραπεί, εκτός κι αν η εποχή της Ισπανίας προχωράει και μετά την αποχώρηση απ' τη δράση των μεγάλων σύγχρονων αστέρων της Μπαρτσελόνα, φτάνοντας ενδεχομένως ως τον Μουνιαϊν και τους λοιπούς διαδόχους τους!

Μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα, κρατείστε ως τελευταία και αιώνια ανάμνηση το δάκρυ του Πίρλο. Όχι των πιτσιρικάδων τύπου Μπαλοτέλι ή Μπονούτσι.... Του Πίρλο! Ο τύπος με φανέλες σαν της Μίλαν, της Εθνικής κι εσχάτως της Γιουβέντους, τα 'χει σηκώσει όλα... Τι Μουντιάλ, τι Τσάμπιονς Λιγκ, τι πρωταθλήματα και κύπελλα... Κι όμως, έκλαιγε! Πουτάνα μπάλα, πόσο ωραία είσαι και πόσο απολαυστική, για όσους ξέρουν να σε σέβονται με... πάθος.

Υ.Γ. Κατά τ' άλλα, σ' ότι μ' αφορά, τα 'χω και με την ατυχία μου. Εντάξει, δεν κάθησε ούτε Χ, ούτε πέναλτι, ούτε τίποτα απ' όσα ήθελα στον τελικό. Αλλά να βγάλει η Ισπανία ολόκληρο Euro, με έξι αγώνες και τέρματα 12-1, χωρίς να πετύχει ούτε ένα απ' αυτά ο Ινιέστα, ενώ σκόραρε ως κι ο Μάτα μόλις τον αντικατέστησε (σε 2 λεπτά ουσιαστικής συνολικής συμμετοχής στη διοργάνωση), πάει πολύ... Κάποιοι θα πουν πως δεν έβαλε γιατί δεν χρειάστηκε, αφού είναι γεννημένος για τα δύσκολα! Ίσως, αλλά η τρύπα στο ταμείο δεν βουλώνει με θεωρίες, σαν κι αυτές που λένε στη Σάντος για να πείσουν τους εαυτούς τους πως δεν θα κινδυνεύσουν! Έτσι έλεγε και η ΑΕΛ πρόπερσι, αλλά...