Το δρόμο που μου δείχνεις…

Του ΝΙΚΟΥ ΑΣΠΡΟΥΔΗ 

Αναμφίβολα είναι ένα από τα πρόσωπα των τελευταίων ημερών ο Μιχάλης Ζιώγας, που έστω και αν ακόμη δεν ξέρει τι θα κάνει τη νέα χρονιά, παραμένει στην ΑΕΛ προσπαθώντας να οργανώσει την επόμενη ημέρα, γνωρίζοντας φυσικά ότι αν κάτι δεν πάει καλά, όλες αυτές οι ενέργειες θα πάνε χαμένες...

Η δημόσια λοιπόν τοποθέτησή του, για τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει, πόσω μάλλον από κάποιον που είχε την τύχη να συνομιλήσει μαζί του στον«αέρα» της Ραδιοφωνίας Κισσάβου.

Πολλά πράγματα μπορεί να κρατήσει κανείς και να αναπτυχθεί επ’ αυτών, αλλά εγώ προσωπικά θα ήθελα να σταθώ στο «έχουμε την ίδια φιλοσοφία με τον Πηλαδάκη» που είπε ο «καγκελάριος» και απομένει να δούμε πλέον αυτή τη φιλοσοφία αποτυπωμένη και στο προφίλ της νέας ΑΕΛ. 

Ο Ζιώγας μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου έκανε λόγο για αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας της ΑΕΛ, την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει με ποδοσφαιριστές που θα αναδειχθούν μέσα από δουλειά και τα ίδια επανέλαβε και στον… αέρα. Δεν χρειάστηκε όπως ο ίδιος τόνισε να αντιπαρατεθεί με τον Κώστα Πηλαδάκη και πλέον το μπαλάκι πάει στην άλλη άκρη του τερέν. Θα αποφασιστεί ένας δύσκολος δρόμος, που μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση σε οικονομικό επίπεδο και να δώσει στην ΑΕΛ ένα ισχυρό προφίλ, ή θα συνεχίσουμε στο ίδιο… τροπάριο, με άγνωστα αποτελέσματα, αλλά με νωπές τις μνήμες και τις εκτιμήσεις των περασμένων 3 ετών;

Εν ολίγοις, ο Ζιώγας μας σκιαγράφησε πως ο ίδιος θα ήθελε να κινηθεί η ΑΕΛ στο νέο πρωτάθλημα, δίνοντάς μας την αίσθηση ότι δεν επηρεάζεται από τις πληροφορίες περί συζητήσεων με τον Καβακά, απομένει όμως να δούμε τι θα αποφασίσει ο Πηλαδάκης. Και αν ο ίδιος θα θέλει να αποφασίσει άμεσα, ή αφήσει να… τρέξουν εξελίξεις σε διοικητικό επίπεδο… Πάντως ο δρόμος είναι χαραγμένος, έχει περπατηθεί με τη μέγιστη επιτυχία και στο παρελθόν. Άρα;

Υ.Γ. Καταχράστηκα που καταχράστηκα τον χώρο του tsoumbox, θα ήταν τεράστιο λάθος να μη ευχηθώ «καλοτάξιδο» και μέσω του κειμένου μου στο φίλο και συνάδελφο Χρήστο, που το μεράκι του περισσεύει. «Πάλι με χρόνους με καιρούς…».