Τα χαμόγελα της ελπίδας...

Τα αγωνιστικά, στατιστικά ή άλλα συμπεράσματα απ' το 1-1 στη Φυλή, περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Εκείνο που πρέπει σήμερα να αναδειχθεί είναι ο συμβολισμός που κρύβεται κατ' αρχήν πίσω απ' το γκολ ενός πρωτόπειρου παιδιού που μεγάλωσε μέσα στα σπλάχνα της ομάδας και κατά δεύτερον, μπροστά απ' τα χαμόγελα των υπολοίπων νεαρών συμπαικτών του, που έσπευσαν να μοιραστούν τη χαρά του. Ένα 24ωρο μετά την πιστοποίηση της υπεροχής - κατ' αρχήν σε επίπεδο νομού - των εφήβων της ΑΕΛ, της κατ' ουσίαν σημερινής U17, ήρθε ένα ακόμη γεγονός να μας θυμίσει από που ερχόμαστε, που βρισκόμαστε και που πρέπει να πάμε...

Για να το πω πιο απλά, το ντεμπούτο στην αρχική ενδεκάδα του Αντώνη Τσιάρα, τον οποίο ο Μιχάλης Ζιώγας χρησιμοποίησε έχοντας αφήσει εξ' επιλογής τον Κώστα Νεμπεγλέρα στη Λάρισα (κι ήρθε να ντουμπλάρει το προ λίγων ημερών ντεμπούτο του Αλέξανδρου Γκαλίτσιου), μας λέει ότι υπάρχει διέξοδος για την ΑΕΛ, αρκεί οι ιθύνοντές της να την ψάξουν μέσα από ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο θα περιλαμβάνει: α) Διατήρηση στην ομάδα του κορμού που δημιουργείται το τελευταίο δίμηνο από παιδιά νεανικής κατά μέσο όρο ηλικίας, β) Μπόλιασμά τους με τους κατάλληλους σε χαρακτήρα έμπειρους ποδοσφαιριστές και στις κατάλληλες θέσεις, ώστε να προσδίδουν ποιότητα και αποτελεσματικότητα και γ) Σταδιακή προώθηση των παιδιών απ' τις υποδομές του συλλόγου, με μεσοπρόθεσμο πλάνο διατήρησης της χημείας που προκύπτει ότι υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια (από την προπέρσινη πορεία της U17 ως την τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος) στις τάξεις αυτών των τμημάτων. Ναι, μιλάω για την βάσει σχεδίου διατήρηση στις τάξεις της πρώτης ομάδας του αντίστοιχου κορμού των μικρών κι όχι ενός ή δύο παικτών που ξεχωρίζουν ατομικά, για να βγούμε στο φινάλε κι απ' την υποχρέωση!

Το ζήτημα σαφώς και είναι μεγάλο και χρειάζεται ιδιαίτερης αναφοράς, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει ν' αφήνουμε τέτοιες ευκαιρίες σαν τη σημερινή να πηγαίνουν χαμένες. Πρέπει να τις αρπάζουμε απ' τα μαλλιά και να υπογραμμίζουμε αυτό που έτσι κι αλλιώς επιβάλλουν τα σημεία των καιρών.

Από κει και πέρα, απ' τη στιγμή που η ΑΕΛ κατάφερε να φύγει με βαθμό απ' την έδρα του Θρασύβουλου, δεδομένων των απουσιών αλλά και των επιλογών του Ζιώγα στη σύνθεσή της, αλλά και μιας παράδοσης που την ήθελε να μην πετυχαίνει καν γκολ στις τέσσερις προηγούμενες επισκέψεις της στο συγκεκριμένο γήπεδο, οφείλουμε να είμαστε θετικοί στις κρίσεις μας. Εξάλλου, το γεγονός ότι σκόραρε ο νεαρός Τσιάρας στην πρώτη του μόλις συμμετοχή σε αρχική ενδεκάδα (σ.σ. θυμίζω ότι στο αντίστοιχο ντεμπούτο του ως αλλαγή είχε δοκάρι) κι ότι αυτό το γκολ ήταν αποτέλεσμα εμφανούς προσπάθειας - τουλάχιστον κι όχι απαραίτητα απόδοσης - για την ανατροπή αποτελέσματος, αρκούν υπό τις παρούσες συνθήκες για να δώσουν έναν τόσο αισιοδοξίας, δικαιώνοντας ίσως και την άποψη που λέει ότι στην ομάδα του τελευταίου διμήνου υπάρχει ένα πνεύμα που πρέπει να διατηρηθεί, μαζί με μια σειρά παικτών...

Κι εδώ οφείλω να συμπληρώσω ότι ασφαλώς πρόκειται για ένα πνεύμα το οποίο σιγά - σιγά μπόλιασε στ' αποδυτήρια ο νυν προπονητής της ΑΕΛ, αντιστρέφοντας την εικόνα εγκατάλειψης που έδειχνε η ίδια ομάδα πριν κάμποσες εβδομάδες στην Πάτρα ή την εικόνα της ανημποριάς που έβγαζε λίγο πριν στην Κατερίνη, όταν την πρωτοανέλαβε…

Επιμέρους για το σημερινό ματς, τα στοιχεία που θέλω να παρατηρήσω είναι το δυναμικό ξεκίνημα με την ευκαιρία του Μπλέντι και η πίεση ψηλά στην αντίπαλη άμυνα, αλλά ταυτόχρονα, και η αδυναμία αντιμετώπισης της πρώτης κι ολοκληρωμένης ενέργειας που έκαναν οι γηπεδούχοι, ανοίγοντας το σκορ στα μισά του ημιχρόνου. Η απειρία του Καρανίκα αλλά και του Βούζα που τον ντουμπλάριζε εκείνη την ώρα στην αριστερή πλευρά, δεν δικαιολογούν την ανυπαρξία τους στη συγκεκριμένη φάση, ούτε φυσικά σ' εκείνη που απέφερε απ' την ίδια πλευρά, την διπλή ευκαιρία των γηπεδούχων στην επανάληψη.

Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, για ομάδα που έπαιξε μεσοεπιθετικά χωρίς οργανωτή, χωρίς τον φυσικό της ηγέτη Κώστα Νεμπεγλέρα στη μεσαία γραμμή, χωρίς τα δύο κλασσικά αριστερά της μπακ και χωρίς τον καλύτερο κατά τεκμήριο "αναστατωτή" της, τον Ζεκίνια, αντέταξε διάθεση στις προσωπικές μονομαχίες και προσήλωση στην τακτική, μ' αποτέλεσμα να φύγει από ένα εκτός έδρας ματς μ' έναν συμβιβαστικό (και για τις δύο ομάδες) βαθμό.

Αυτοί βέβαια που δεν λένε να συμβιβαστούν στην ιδέα πως δεν θα κάνουν απαραίτητα το κομμάτι τους κόντρα στην ΑΕΛ είναι οι διαιτητές, την οποία βλέπουν τελικά ως την ιδανική ομάδα για να εξαντλούν την αυστηρότητά τους, αποβάλλοντας εν ψυχρώ πότε παράγοντες ή προπονητές απ' τον πάγκο και πότο ποδοσφαιριστές απ' τον αγωνιστικό χώρο, ενώ η μπάλα δεν παίζει! Νισάφι πια...

Πριν κλείσω, να μην ξεχάσω να πω από τώρα που 'ναι νωρίς, ότι θέλω πολύ μια νίκη επί του Αγροτικού Αστέρα, είναι δεν είναι καταδικαστική για εκείνον. Ας πρόσεχε... Για εμάς η ουσία είναι να κερδίζεται σε κάθε αγώνα έδαφος στη σχέση κόσμου και ομάδας, ενόψει όσων ακολουθήσουν εκτός γηπέδων σε άλλα επίπεδα, αλλά και όσων φιλοδοξούμε να δούμε εντός του χόρτου, τη νέα περίοδο.

Για την ιστορία...

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ-ΑΕΛ: 23' Ντακόλ κεφαλιά - 70' Τσιάρας σουτ

Στο 58' είχε δοκάρι ο Ντα Σίλβα, ενώ στο 83' αποβλήθηκε ο Ψωμάς

Θρασύβουλος (Λύσανδρος Γεωργαμλής): Μητσέας, Ζουμπουλάκης, Παγώνης, Βασιλείου (56' Ψιάνος), Σύρος, Μπεγκόνια, Σκόνδρας, Ντακόλ, Ντα Σίλβα, Βλάχος (85' Μανωλάς), Μουκίδης (72' Νικολάου). 

ΑΕΛ (Μιχάλης Ζιώγας): Σωτηρίου, Παπαγεωργίου, Καρανίκας, Κολοβέτσιος, Ψωμάς, Χατζής, Τσιάρας (82' Φωτιάς), Βούζας, Μπλέντι (62' Πλιάγκας), Χασομέρης, Γκρούμπιεσιτς (57' Λαζιμάν).

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Μουρτζάκης (Ηρακλείου)