Νοοτροπίες (Ι)

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, εκτυλίχτηκαν τρία διαφορετικά μεταξύ τους ζητήματα, τα οποία όμως – όπως προσωπικά τα αντιλήφθηκα – έχουν ένα κοινό… Προδίδουν, κάθε μια περίπτωση στο χώρο της, την εσφαλμένη νοοτροπία κάποιων ανθρώπων που ηθελημένα ή άθελά τους, συνειδητοποιημένα ή όχι, αντιπροσωπεύουν κάτι περισσότερο απ’ τον εαυτό τους. Γι’ αυτό ακριβώς αποτελούν και αφορμή σύνταξης αυτού του κειμένου… Αναφέρομαι: α) στην περίφημη απόφαση του Κώστα Πηλαδάκη περί της εκ περιτροπής χρησιμοποίησης του προσωπικού της ΠΑΕ, β) στην ανεπίτρεπτη αντίδραση του Πλιάγκα όταν του ζητήθηκε προχθές να μπει αλλαγή και στην αποπροσανατολιστική διάσταση που κάποιοι πήγαν να δώσουν στα ίδια τα γεγονότα, κάνοντας την τρίχα… τριχιά και γ) στην απόφαση του Παπουτσάκη να μιλήσει δήθεν πίσω – πίσω για διαφθορά, χωρίς και πάλι να πει τίποτα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά… Μέρος 1^ο:

Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της ΑΕΛ πήρε μια απόφαση που στόχο δεν μπορεί να έχει κανέναν άλλον, παρά μόνο τη μείωση του κόστους λειτουργίας της ΠΑΕ. Θα χρησιμοποιώ, είπε, τους υπαλλήλους της ομάδας (πλην δύο – τριων ειδικοτήτων, του αγωνιστικού τμήματος συμπεριλαμβανομένου), την παραμονή και ανήμερα των αγώνων. Εν ολίγοις, έπραξε ό,τι εκ του νόμου επιτρέπεται πλέον να γίνει σε κάθε είδους επιχείρηση, από καζίνο ή βίντεο club, μέχρι καφετέρια και αεροπορική εταιρεία. Τεμενάδες θα του ‘κανε ο Παπαδήμος αν τον είχε υπουργό ή παλιότερα, μάνατζερ σε κανένα τμήμα της τράπεζας. Το επικοινωνιακό κόστος αυτής της ενέργειας είναι βέβαιο πως δεν τον νοιάζει ή δεν το αντιλαμβάνεται ή δεν αποδέχεται το μέγεθός του, γιατί αλλιώς ίσως καταλάβαινε ότι οι πολύπλευρες απώλειες που υφίσταται ξεπερνούν κατά πολύ το κόστος μόνιμης εργασίας κάποιων ανθρώπων, που επί σειρά ετών προσφέρουν τις – προφανώς απαραίτητες, για να ‘χουν τόσα χρόνια – υπηρεσίες τους, νυχθημερόν κι επί 7 μέρες την εβδομάδα, πέραν κάθε είδους συμβατικής υποχρέωσης. Κι αν όντως δεν το αντιλαμβάνεται, είναι γιατί αρνείται κατ’ αρχήν να δει πως μια ομάδα σαν την ΑΕΛ δεν είναι μια απρόσωπη επιχείρηση σαν την πλειοψηφία των υπολοίπων, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός με σάρκα και ψυχή. Κι όπου σάρκα είναι η λειτουργική της δομή κι όπου ψυχή, η ιστορία κι ο κόσμος της! Πώς να σταθεί λοιπόν μόνη η ψυχή, σε λειψό σώμα, τώρα στα δύσκολα που απ’ αυτή έχουμε να περιμένουμε ό,τι περιμένουμε;

Και τώρα που είπα τη λέξη κόσμος… Μια μαρτυρία λέει πως κάπου ειπώθηκε απ’ τον πρόεδρο της ΠΑΕ ότι η τάδε ομάδα (σ.σ. αρνούμαι και να πω το όνομά της) «δουλεύει με έναν υπάλληλο»! Πιθανώς, αλλά εκ προοιμίου θεωρώ πως το είπε σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί αν δεν λάβω υπόψη αυτή την εκδοχή, θα πρέπει αυτομάτως να ρωτήσω: Γιατί εκείνο το καλοκαίρι δεν πήγε να αγοράσει την «τάδε ομάδα» (που ήταν και φθηνότερη κι επίσης πωλούνταν) και αγόρασε την ΑΕΛ; Θα μου επιτρέψετε να δώσω και την απάντηση… Γιατί η ΑΕΛ, που σήμερα, στην κατάντια της, παραμένει στις έξι κορυφαίες σε εισιτήρια ομάδες της χώρας, διαχειρίζεται έναν όγκο κόσμου και υποχρεώσεων που η «τάδε ομάδα» δεν είδε ούτε πρόκειται να δει ποτέ ούτε στο όνειρό της. Γιατί η ΑΕΛ έχει την δυναμική να κάνει τον ίδιο άνθρωπο να συγκινείται απ’ τις χαρές που του έδωσε και να δηλώνει 1,5 χρόνο πριν, πως θέλει την 3^η θέση και την εγκαθίδρυσή της στις κορυφές του ποδοσφαίρου μας. Για όλα αυτά και επιπλέον, γιατί εν δυνάμει η ΑΕΛ έχει έναν όγκο εργασιών που περιλαμβάνει από οργάνωση κορυφαίων αγώνων, εγχώριων και ευρωπαϊκών, μέχρι ξενάγηση σχολίων στους χώρους δράσης της και δεν μπορεί να συγκριθεί στα σοβαρά με οποιαδήποτε «τάδε ομάδα». Κι όποιος εν τέλει αποπειράται, για οποιονδήποτε λόγο, να κάνει τέτοια σύγκριση, σημαίνει πως δεν πρόκειται ποτέ να εξαντλήσει την δυναμική της, παρότι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο συνδέθηκε μαζί της.

Κι εδώ είναι που διαπιστώνεται η εσφαλμένη κατ’ εμέ νοοτροπία… Στον κόσμο των επιχειρήσεων το οικονομικά και πολιτικά ορθό είναι να μην τα βάζει η Πάρνηθα με το Λας Βέγκας. Θεμιτό και αυτονόητο. Στο ποδόσφαιρο όμως, δύναται η ΑΕΛ να στέλνει τη Μπλάκμπερν για τσάι κι η Ντόρτμουντ να παίρνει δυο φορές καπάκι τον τίτλο απ’ την Μπάγερν κι ας λεν τα νούμερα ό,τι θέλουν! Είναι κατ’ εξοχήν χώρος που προσεγγίζεται με την προοπτική του απίθανου κι ενίοτε, μη ορθού, πολιτικά και οικονομικά… Αρκεί να ‘χει καλλιεργηθεί από πριν το κατάλληλο υλικό και η πίστη στις δυνατότητές του. Κι αυτό δεν επιτυγχάνεται ποτέ, όταν αντλείς παραδείγματα απ’ τον… πάτο!

Υ.Γ.1 Αύριο βράδυ η συνέχεια, γιατί μας βγήκε μεγάλη η πρώτη περίπτωση και πρέπει να την εμπεδώσουμε πριν πάμε παρακάτω…


Υ.Γ.2 Να με συγχωρεί ο κ. Σάββα που τέτοιες μέρες καταπιάνομαι με τον πρόεδρο και την συγκεκριμένη απόφασή του, αλλά δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το μνημόνιο 3!

Υ.Γ.3 Σ' ότι αφορά στον Πλιάγκα, για να μη σέρνεται καμιά εντύπωση ως αύριο, όντως δεν πέταξε τη φανέλα. Δυσανασχέτησε χειρονομώντας για τον χρόνο συμμετοχής (σ.σ. το είδα) κι ίσως πέταξε ή έστω έβγαλε επιδεικτικά το φανελάκι της προθέρμανσης (σ.σ. τη γνωστή "σαλιάρα"). Απαράδεκτο κι η θέση μου δεν αλλάζει... Όπως δεν αλλάζει και για εκείνον, όποιος και να 'ναι, που στο βωμό των εντυπώσεων βάφτισε "φανέλα" τη "σαλιάρα", με τις γνωστές συνέπειες...