Πείτε με γραφικό…

Η ερώτηση: «Δηλαδή, χρειάζεται να το πει ο Πηλαδάκης στους παίκτες ότι πρέπει να παλέψουν μέχρι τέλους; Δεν το ξέρουν από μόνοι τους»; Ακολουθεί η απάντηση… (Άρθρο του Χρήστου Τσούμαρη στην SportLarissa Press της Πέμπτης 5/4/12)

Τις μέρες που προηγήθηκαν διατύπωσα τόσο γραπτά όσο και προφορικά, την πεποίθησή μου πως κανένα αποτέλεσμα δεν είναι ικανό να αντιστρέψει αυτή τη στιγμή την εν γένει κατάσταση και ψυχολογία στο αγωνιστικό τμήμα της ΑΕΛ, ώστε να αλλάξει δραστικά η εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο και να μπει οριστικό φρένο στον κατήφορο.

Εξέφρασα μάλιστα την άποψη – την οποία υποστηρίζω όλο και περισσότερο – πως αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνο με την δραστική παρουσία (και όχι φυσικά την παροιμιώδη απουσία) του Πηλαδάκη μέσα στην καρδιά, δηλαδή στ’ αποδυτήρια της ομάδας κι έπειτα από μια ειλικρινή, τετ – α – τετ κουβέντα με τους παίκτες. Να του πουν τα παράπονα και τα προβλήματά τους, να τους πει τα δικά του, να αναλάβουν το αντικειμενικό μέγεθος ευθύνης που αναλογεί στην κάθε πλευρά για την κατάσταση και να τελειώνουμε μια για πάντα με τον αρνητισμό. Μόνο έτσι θα δοθεί μήνυμα συσπείρωσης και στον κόσμο, για να πάμε στην επιστράτευση που απαιτούν οι στιγμές.

Κάπου εκεί, προέκυψε το ερώτημα φιλάθλου, όπως το παραθέτω στον πρόλογο… Κι απαντώ: Ασφαλώς και το ξέρουν, γι’ αυτό άλλωστε και αυτή η εικόνα της εγκατάλειψης βγήκε μετά από καιρό, μόλις στο ματς με την Παναχαϊκή. Όμως, όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο κάθε είδους, όπως είναι αυτός στον οποίο συμμετέχουν εδώ και καιρό οι «βυσσινί», υποχρεωμένοι απ’ τη φύση αλλά κι απ’ όλους εμάς να δώσουν όσες μάχες χρειαστεί, έχει τεράστια σημασία η στάση του ηγέτη που οδηγεί το στρατό. Και κυρίως, έχει σημασία να ξέρουν πως δεν παλεύουν ούτε μάταια, ούτε μόνοι τους.

Κι επαναλαμβάνω το παράδειγμα που έδωσα ραδιοφωνικά… Αν θέλετε γελάστε, πείτε για γραφικότητες, αλλά εγώ το επικαλούμαι στα σοβαρά: Όσοι πολέμησαν στο Μανιάκι, έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, αλλά σκοτώθηκαν! Παρ’ όλα αυτά ο Παπαφλέσσας, ως ηγέτης, όχι μόνο ήταν εκεί μαζί τους, αλλά τους παραμύθιαζε κιόλας ότι έρχεται «ο αδερφός μου ο Νικήτας», για να πάρουν μαζί φαλάγγι τον Ιμπραήμ. Γιατί; Μόνο και μόνο για να μην αισθάνονται μόνοι και λιγοψυχίσουν από νωρίς… Φανταστείτε τώρα, τι μπορεί να έγραφε η ιστορία, αν τελικά, ήταν κι ο Νικήτας εκεί ή τι μπορεί να μαθαίναμε για το Μανιάκι, αν οι άντρες, εκτός απ’ το Νικήτα, έψαχναν να βρουν και το Παπαφλέσσα!

Δώστε κάτι στο λαό…

Επειδή κάπου κάνω αναφορά για το μήνυμα συσπείρωσης που μπορεί ακόμη να δοθεί εμπράκτως κι όχι φραστικά, απ’ την ίδια την ομάδα προς τον κόσμο της, οφείλω να συμπληρώσω γι’ αυτούς που δεν ξέρουν ότι: Ο κόσμος της ΑΕΛ μπορεί να μεγαλοπιάνεται εύκολα, να ‘ναι από υπερ-περήφανος έως αμετανότητα γκρινιάρης και πολλές φορές παράλογα απαιτητικός, αλλά όποτε έκρινε πως η διοίκηση και οι παίκτες είναι αποφασισμένοι και τον χρειάζονται δίπλα τους, ήταν εκεί μαζικά, ξεδιπλώνοντας όλο του το μεγαλείο. Τι μεγαλύτερο παράδειγμα απ’ τους αγώνες με Ποσειδώνα και Νίκη Βόλου, τον Μάη του 2003, στον πάτο της Γ’ Εθνικής;