Άλλο εκτόνωση κι άλλο… τόνωση

Μακάρι, αυτή η νίκη να σηκώσει λίγο την ομάδα. Θα φανεί... Έτσι κι αλλιώς, μια πραγματική τόνωση της σημερινής ΑΕΛ δεν είναι δυνατόν να έρθει ούτε από προπονητές, ούτε από ποδοσφαιριστές, ούτε από φιλάθλους...

Κατ’ αρχήν, η ΑΕΛ έπρεπε να κερδίσει τον αγώνα με τον Εθνικό Αστέρα και τον κέρδισε, παρότι η κατάσταση έμοιαζε με σκοτσέζικο ντους πριν το ματς, για το αν θα κατεβεί και με τι σύνθεση ο αντίπαλος. Πλέον, δεδομένου και του αποτελέσματος στη Φυλή και όχι μόνο και με τους «βυσσινί» να έχουν ένα ματς λιγότερο, η ανάσα είναι βαθειά.

Σε δεύτερο πλάνο έρχεται η διάθεση που έδειξαν οι παίκτες απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο να επιβληθούν στο ματς και που για καλή τους τύχη δικαιώθηκε με γρήγορο πέναλτι – γκολ. Τα εύσημα γι’ αυτό το σημαντικό σ’ αυτή τη φάση (της χαρακτηριστικής απουσίας του προέδρου ακόμη κι απ’ το γήπεδο, σε μια τόσο κομβική βαθμολογικά στιγμή) στοιχείο, ανήκουν και στον Ζιώγα όσο και στους ίδιους.

Ακολουθεί η θετική διάθεση του έστω και λίγου κόσμου που βρέθηκε στο γήπεδο, με ξεκάθαρη πρόθεση ν’ αφήσει για 90 λεπτά τα προβλήματα, τις ενστάσεις και τις έριδες και να στηρίξει ουσιαστικά μια ομάδα που τον απογοητεύει εδώ και πολύ καιρό.

Άντε να βάλουμε και τα δύο γκολ, που ενδεχομένως να δώσουν φτερά σε παίκτες όπως ο Ζεκίνια κι ο Μπλέντι, που έχουν ανάγκη να σκοράρουν για να μπορούν να στηρίξουν ψυχολογικά τον εαυτό τους. Άντε και το ντεμπούτο του Τσιάρα…

Μέχρι εκεί όμως… Δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Εθνικός Αστέρας και του γεγονότος ότι παρατάχθηκε με 11 φιλότιμους παίκτες όλους κι όλους, δε νομίζω πως χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο, είτε στη μορφή του αγώνα, είτε σε ό,τι θετικό μπορεί να κρατήσει κάποιος για λογαριασμό της ΑΕΛ.

Αντίθετα, πιστεύω πως αυτό που πρέπει να αναδειχθεί τώρα που υπάρχει η ψυχραιμία της νίκης, είναι η αρρώστια που κουβαλάνε στην ψυχή τους οι «βυσσινί» και ώρες – ώρες σε κάνουν να πιστεύεις πως έχουν ξεχάσει τη μπάλα τη στιγμή που πατούσαν στη Λάρισα για να υπογράψουν το συμβόλαιό τους.

Μιλάω για το διάστημα που μεσολάβησε απ’ το πρώτο ως το δεύτερο γκολ, όπου με ελάχιστες εξαιρέσεις και χωρίς προφανή αγωνιστική αντίσταση ή άλλο λόγο, έμεναν χωρίς τελείωμα ένα σωρό φάσεις, εξ’ αιτίας μιας σειράς εύκολων λαθών σχεδόν απ’ όλους τους παίκτες, όταν η μπάλα πλησίαζε πιο κοντά απ’ τα 30 μέτρα στην αντίπαλη εστία. Το φοβερό μάλιστα ήταν πως όσο η ώρα περνούσε και τα συγκεκριμένα συμπτώματα δεν επέτρεπαν την ολοκλήρωση σοβαρών φάσεων, τόσο μεγάλωνε ένα παράλογο άγχος, το οποίο κάποτε, με κάποιο τρόπο, θα πρέπει να αποβληθεί.

Μάλιστα, όπως προσωπικά το εισέπραξα, ήταν τόση η ένταση αυτού του άγχους που μετά το 2-0 και την οριστικοποίηση της νίκης, οι ποδοσφαιριστές έδειξαν ν’ αδειάζουν και να περιμένουν με ασφάλεια τη λήξη, αντί να επιμείνουν μήπως δώσουν τη χαρά ενός γκολ παραπάνω στους φιλάθλους, που τόσο κι εκείνους τους έλλειψε.

Μακάρι, όπως είπε κι ο Ζιώγας, αυτή η νίκη να φέρει από μόνη της κάποια τόνωση, μήπως βγουν στη συνέχεια – δεδομένων και ορισμένων επιστροφών – πιο  εύκολα κάποιοι βαθμοί, ώστε να δοθεί η δυνατότητα για ψύχραιμες κουβέντες γύρω απ’ το μέλλον. Στην ουσία όμως πρόκειται για εκτόνωση! Έτσι κι αλλιώς, το αντιλαμβανόμαστε όλοι πως η πραγματική τόνωση αυτής της ΑΕΛ δεν είναι δυνατόν να έρθει ούτε από προπονητές, ούτε από ποδοσφαιριστές, ούτε από φιλάθλους…