Όνειρα και... όνειρα

Πλέον είναι δεδομένο πως η σημερινή ΑΕΛ είναι βγαλμένη απ’ τα όνειρα εκείνων που έκαναν τα πάντα για να τη δουν να πέφτει και σήμερα εξακολουθούν να ονειρεύονται πως θα πάψουμε κάποια στιγμή να… ονειρευόμαστε!

Ο Βαγγέλης είναι προσωπικός φίλος. Τον γνώρισα σαν ακροατή των ραδιοφωνικών εκπομπών μου και αναγνώστη των κειμένων μου κι έλαχε να ειδωθούμε πρώτη φορά από κοντά, δυο χρόνια μετά την έναρξη της επικοινωνίας μας, τη βραδιά μετά την εκδήλωση θεμελίωσης του γηπέδου της ΑΕΛ. Τόσο καημό που ‘χαμε τραβήξει μ’ αυτό το γήπεδο, το να κρατήσουμε τάμα να γίνει εκείνη τη μέρα η δια ζώσης γνωριμία μας, ήταν το λιγότερο!

Σήμερα νιώθουμε κι οι δυο πως τα όνειρά μας διαψεύστηκαν, αλλά προσπαθούμε να βρούμε κάποια «βυσσινί» ίχνη για να θρέψουμε την αισιοδοξία μας, κάθε μα κάθε φορά που επιχειρούμε (αναπολώντας) να ονειρευτούμε για τα μελλούμενα. Βλέπετε, που ‘γραψε προχθές κι ο Ασπρούδης, ΑΕΛ είμαστε (κι ως εκ τούτου έχουμε δει τα πάντα)…

Είναι λοιπόν σχεδόν αυτονόητο για εμάς, πως το χειρότερο που μπορεί να μας κάνει κάποιος αυτή τη στιγμή, είναι να επιχειρήσει να μας στερήσει αυτή τη ζωογόνο ονειροπόλα διάθεση που μας κρατάει στις επάλξεις. Γι’ αυτό κι ο Βαγγέλης έφυγε το Σάββατο απ’ τα Ψαχνά θυμωμένος… Κι όχι γιατί δεν κέρδισε η ομάδα μας!

Θύμωσε γιατί, όπως μου ‘πε τηλεφωνικά μόλις πάτησε το πόδι του στη Λάρισα, «μπορεί ο Πηλαδάκης να τα ‘κανε μαντάρα, μπορεί οι παίκτες μας να ‘ναι ανίκανοι, μπορεί η τύχη να μας γύρισε την πλάτη, αλλά, φίλε, εξίσου βέβαιο είναι πως το σύστημα μας θέλει όχι στη Β’, όχι στη Γ’, αλλά στη Δ’ Εθνική»! 


- Πρώτη δημοσίευση στη SportLarissa Press της 15/03/2012