Όποιος είδε κι άκουσε τον Γιώργο Δώνη προχθές βράδυ στο Open, κατάλαβε...
...σίγουρα γιατί ο Παναθηναϊκός φαντάζει και είναι αγωνιστικά η υγιέστερη ομάδα στο φετινό πρωτάθλημα. Η ομάδα που σ' αρέσει περισσότερο να βλέπεις. Η ομάδα με τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας στο ρόστερ της, που βρίσκοντας νωρίς κάποια αποτελέσματα πήρε την απαιτούμενη ψυχολογία για να βάλει το νερό στ' αυλάκι. Η ομάδα που περνώντας κι απ' την τριάδα των "ντέρμπι", βρίσκεται 4η μεν με 18 βαθμούς, αλλά έχοντας κατακτήσει στους αγωνιστικούς χώρους 24, όσους και ο 2ος Ατρόμητος, με τον οποίο έχει τον ίδιο συσχετισμό αποτελεσμάτων (7-3-1), την ίδια αμυντική επίδοση (7 γκολ κατά), αλλά καλύτερη επιθετική (20 γκολ υπέρ, έναντι 17)!!!
Κι ενώ όλοι έχουν κάτι να πουν για όλους όσοι βρίσκονται εν προκειμένω στην πρώτη 7άδα, π.χ. για τις κακές (πλην αποτελεσματικές) βραδιές του ΠΑΟΚ, για τα "κονέ" του Ατρομήτου με τους τόσους δανεικούς, για τα πολλά γκολ-βαθμούς του Ολυμπιακού στην εκπνοή των αγώνων, για την ανημποριά της ΑΕΚ να δικαιολογήσει τον (κατά λάθος) τίτλο της πρωταθλήτριας, για την κακόμοιρη νοοτροπία των Αρειανών, για την σπρωγμένη και κωλόφαρδη Ξάνθη, κανείς δεν έχει να πει το παραμικρό για όσα έχουν παρουσιάσει οι "πράσινοι" μέσα στους αγωνιστικούς χώρους...
Γιατί; Γιατί αυτός ο τύπος που επέλεξε να σταματήσει το ποδόσφαιρο στα 31 για ν' αφοσιωθεί στην προπονητική κι έμελλε να είναι ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της ΑΕΛ και μάλιστα, ως ένας εκ των τριων τιτλούχων, έχει εκτός από γνώσεις κι ένα σπουδαίο επικοινωνιακό χάρισμα. Και δεν μιλάω φυσικά για το επικοινωνιακό χάρισμα που σου δίνει ως κέρδος τις εντυπώσεις μιας δημόσιας παρουσίας, αλλά εκείνο της προσωπικής προσέγγισης και επαφής.
Ανεξάρτητα αν αρέσει ή όχι στον οποιονδήποτε η αγωνιστική ή τακτική προσέγγιση που περνάει ως άποψη σε κάθε ομάδα του, εκείνο που αποτελεί το μεγάλο όπλο του είναι η επαφή του με τους ποδοσφαιριστές ως σύνολο και με τον καθένα τους ξεχωριστά. Θέτοντας τα όρια μεταξύ προσωπικής σχέσης και δουλειάς, ειδικότερα τότε στην ΑΕΛ, που ηλικιακά ήταν πολύ πιο κοντά με τους παίκτες, κατάφερνε να παίρνει αργά ή γρήγορα το καλύτερο απ' όσα μπορούσαν εκείνοι να του δώσουν. Κι εδώ ακριβώς φαίνεται πως είναι η μεγάλη του διαφορά απ' τον Ουζουνίδη...
Ο Μαρίνος είναι πιο κάθετος, πιο απόλυτος, πιο αυστηρός και λιγότερο υπομονετικός με τους παίκτες, απ' τους οποίους ζητάει και απαιτεί πράγματα στο πλαίσιο του επαγγελματισμού τους, αγνοώντας πολλές φορές τις ιδιαιτερότητες της κάθε προσωπικότητας, ειδικότερα αν αυτή η προσωπικότητα έχει διαβληθεί από το μικρόβιο του βεντετισμού. Τα 'χα γράψει απ' την αρχή ακόμη της σεζόν αυτά, αποθεώνοντας τις γνώσεις του, αλλά κι επισημαίνοντας πως τα 'χει καταφέρει περίφημα μόνο ως αουτσάιντερ και ποτέ ως φαβορί... Κάτι που σε κάποιο βαθμό ισχύει και για τον Δώνη, με τη διαφορά ότι πήρε απ' έξω εμπειρίες που κι ο ίδιος παραδέχεται πως τον έχουν ωριμάσει!
Τα πράγματα βέβαια στην ΑΕΚ είναι αυτή τη στιγμή ακόμη πιο μπλεγμένα, καθότι εκεί ο Ουζουνίδης καλείται να διαχειριστεί προσωπικότητες παικτών που νομίζουν πως είναι πρωταθλητές χωρίς να είναι, κάτι που δυστυχώς νομίζει και το σύνολο του οργανισμού που λέγεται Ένωση. Διαβάζοντας καθημερινά τα ρεπορτάζ αυτής της ομάδας, καταλαβαίνεις πως δεν λένε να αποδεχτούν ότι αυτόν τον τίτλο τους τον έκαναν δώρο οι ΠΑΟΚτσήδες απ' την υπέρμετρη μαλακία τους. Οι ίδιοι δεν ήταν έτοιμοι ακόμη να τον διαχειριστούν και στο φινάλε, "πρωταθλητές" ήταν μεταξύ άλλων ο Βράνιες, ο Αραούχο, ο Χριστοδουλόπουλος κι όχι φυσικά ο Οικονόμου, ο Μάνδαλος που απουσίασε όλη την περσινή σεζόν κι ο Κλωναρίδης, με τον οποίο ο Μαρίνος άνοιξε την πόρτα του Champions League...
Όλα αυτά τα έγραψα για να ερμηνεύσω από μια συγκεκριμένη σκοπιά που γνωρίζω καλά, την πορεία των δυο εκπλήξεων της φετινής Super League, της θετικής και της αρνητικής, πριν πάω εν συντομία να σχολιάσω και κάποια πράγματα ακόμη, λίγο μετά την συμπλήρωση του 1/3 του πρωταθλήματος:
* Ο ΠΑΟΚ αν χάσει το πρωτάθλημα θα το χάσει απ' την πολύ σιγουριά που ίσως δημιουργηθεί σταδιακά κι απ' το άγχος της μεγάλης του επιθυμίας, αν πλησιάζει η λήξη της σεζόν κι είναι κοντά του ο Ολυμπιακός! Γιατί...
* Ο Ολυμπιακός παίζει αναμφισβήτητα ένα εξαιρετικά παραγωγικό ποδόσφαιρο, αλλά άκρως αναποτελεσματικό. Τι θα γίνει όμως αν τον Γενάρη βρει έναν Πρίγιοβιτς για την κορυφή της επίθεσής του και πάρει κανένα διπλό μέσα στην Τούμπα; Το ότι ταυτόχρονα είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο ενεργό ρόστερ, δεν πρέπει να το υποτιμάει κανείς!
* Ο Ατρόμητος εξακολουθεί να βαδίζει όπως η διοίκησή του. Με σταθερότητα επιλογών, χωρίς να λέει πολλά, έχει φτάσει σ' ένα υψηλό επίπεδο αξιοπιστίας, βοηθούμενος φυσικά από αρκετούς παίκτες που δεν είναι δικοί του κι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το προσπερνάμε, καθώς αποδέχεται με τον τρόπο αυτό τον ρόλο του δευτεραγωνιστή, ορίζοντας μόνος το ταβάνι του.
* Κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που κάνει ο Πανιώνιος, αλλά σ' ένα τουλάχιστον επίπεδο πιο κάτω και καμία σχέση μ' αυτό που κάνει ο Άρης, που δεν θα 'χει κανένα πρόβλημα όταν ξαναφάει τις καρπαζιές του στα ντέρμπι του β' γύρου, να διώξει και τον Παντελίδη!!!
* Τέλος, τα μόνα που θέλω επιπλέον να σχολιάσω, εκτιμώντας ως παντελώς αδιάφορη επί του παρόντος την παρουσία της Λαμίας, του φετινού ΠΑΣ, του Παναιτωλικού, του Λεβαδειακού και του Απόλλωνα, είναι ότι: α) Οι θέσεις της Ξάνθης και του Αστέρα παραμένουν ως οι μαγικότερες εικόνες της σεζόν, με βάση την εκ διαμέτρου αντίθετη αγωνιστικής τους παρουσία και β) Η ΑΕΛ είναι δυστυχώς η πιο αποτυχημένη ως τώρα ομάδα μετά την ΑΕΚ, δεδομένου του στόχου που τέθηκε απ' την διοίκησή της στην αρχή της σεζόν. Κι η σφαγή στην Ξάνθη δεν μπορεί να παραμένει ως άλλοθι, όσο κι αν άλλαζε την εικόνα της τότε στιγμής. Αν συνυπολογίσουμε ότι ο Αστέρας αργά ή γρήγορα θα φύγει προς τα πάνω, ότι ο ΟΦΗ έχει να προσδοκά δραστική βοήθεια απ' το νέο επενδυτή του τον Γενάρη κι ότι οι "βυσσινί", με τον κόσμο απόντα, να περνάνε τελευταίοι το "κρας τεστ" των τριών ντέρμπι (σ.σ. όπου η ΑΕΛ πάντα μπορεί να βρει βαθμούς, αλλά δεν πείθει αγωνιστικά ώστε να τους προϋπολογίσει), βάλτε με το νου σας τι σημαίνει το ματς που έρχεται με τον Πανιώνιο...
Υ.Γ. Μόλις ξαναδιάβασα το κείμενο κι αναρωτιέμαι ακόμη κι εγώ... Αν συγκυριακά ο Γιώργος είναι φέτος ο "καλός" κι ο Μαρίνος ο "κακός", στην εξέλιξη αυτής της ιστορίας ποιά είναι η... άσχημη; Όταν ξεκίνησα πάντως να γράφω, είχα στο μυαλό μου την Super League στο σύνολό της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου