Τα κατάμαυρα στίγματα του καιρού...

Το τραγούδι αυτό το άκουσα πρώτη φορά πριν καμιά 30αριά χρόνια...

...απ' την εκτέλεση ακριβώς αυτή, την ζωντανή, απ' την εξαιρετική παρουσία του Κώστα Χατζή στον Ορφέα, ο οποίος το είχε τοποθετήσει πρώτο σε μια ενότητα τραγουδιών με τον δηκτικό τίτλο "Τα στίγματα του καιρού"! 

Κι ομολογώ πως ο στίχος σε συνδυασμό με την ανατριχιαστική ερμηνεία αυτού του τόσο ξεχωριστού "γύφτου", καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τον προσδιορισμό της οπτικής γωνίας απ' την οποία αντιμετωπίζω όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μου. Κυρίως δε, με βοήθησαν να καταλήξω πως δεν υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο σωστό και λάθος, παρά μόνο μ' αρέσει ή δεν μ' αρέσει, συμφωνώ ή δεν συμφωνώ κι εν τέλει, το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην άποψη και στον αυτοπροσδιορισμό του...

Παράλληλα όμως, με βοήθησαν να καταλάβω κι ότι άξιοι του σεβασμού μου είναι μόνο όσοι αναγνωρίζουν και σέβονται εξίσου αυτό το δικαίωμα, ανεξάρτητα αν διατηρούν όπως κι εγώ κριτική στάση απέναντι σε κάθε υπερβολή...

Αφιερώνω λοιπόν αυτό το υπέροχο τραγούδι όχι μόνο στους φυσικούς δολοφόνους του γνωστού πλέον Ζακ, που όπως ίσως μάθατε, ούτε υπό την επήρεια ναρκωτικών ήταν, ούτε αποδεικνύεται πως μπήκε στο κοσμηματοπωλείο για να απειλήσει και να ληστέψει, αλλά σε όλους τους καθωσπρέπει "δολοφόνους" της καθημερινότητας, που συνειδητά ή ασυνείδητα, διακατέχονται απ' την νοοτροπία επιβολής της άποψης και του τρόπου ζωής τους με κάθε τρόπο, κατά κανόνα βίαιο, σωματικά ή ψυχικά!!! 

Το αφιερώνω στους θιασώτες μιας βίας τόσο τυφλής, που δεν τους επιτρέπει καν να αντιληφθούν πως αύριο μπορεί να 'ναι οι ίδιοι στη θέση του κάθε Ζακ και του κάθε Μάριου, ήρωα του τραγουδιού...

Μιας νοοτροπίας που - το αποδέχονται ή όχι οι ίδιοι - έχει το αποκρουστικό όνομα του φασισμού, για τον οποίο σωστά ο Τζίμης Πανούσης είχε πει πως δεν πρόκειται για ιδεολογία... 

Μιας νοοτροπίας που αδυνατώ ακόμα να αντιληφθώ πως βρίσκει έδαφος να περπατήσει στην ανιστόρητη εν τέλει Ελλάδα, την καταταλαιπωρημένη σε βάθος χρόνου απ' όλη αυτή τη λαίλαπα της βίας κάθε είδους... Πολεμικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής!!!

Όχι τελικά... Το στίγμα των καιρών ούτε βάραινε ποτέ, ούτε βαραίνει τους κάθε λογής διαφορετικούς... Το στίγμα αυτό είναι μόνο κατάμαυρο και (πρέπει να) βαραίνει όχι μόνο τους φυσικούς δολοφόνους του Ζακ, αλλά και τους απαθείς θεατές της δολοφονίας του και τους ξεκάθαρα ρατσιστές υβριστές του Αντετοκούνμπο και τους δήθεν οπαδούς της Εθνικής Ομάδας που σκόρπισαν το σκοτάδι στο ΟΑΚΑ με τα ναζιστικά τους σύμβολα κι όλους εκείνους που αβασάνιστα συμψηφίζουν κι επικροτούν αντίστοιχες θέσεις, ενέργειες και δράσεις, στο όνομα μιας (και καλά) κανονικότητας ή (και καλά) ελληνικότητας, που αδυνατώ να αντιληφθώ που την ανακάλυψαν στο διάβα της ιστορίας...

Κι ακόμη χειρότερα, επικαλούνται μέσα σ' όλα αυτά την ορθοδοξία, προσβάλλοντας βάναυσα μια θρησκεία που κορωνίδες της ύπαρξής της μου έμαθαν στο σχολείο πως δεν είναι άλλες απ' την αγάπη και τη συγχώρεση!!! (σ.σ. βέβαια, την θρησκεία την προσβάλλουν καθημερινά με διάφορους τρόπους τόσοι και τόσοι λειτουργοί της, όπως ειρήσθω εν παρόδω συμβαίνει τελευταία μ' εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση για έναν κληρικό, απ' την απαίτησή του να λογίζεται ξεκάθαρα και απόλυτα ως δημόσιος υπάλληλος, αλλά αυτό είναι από μόνο του ένα εντελώς άλλο κεφάλαιο)

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα... Κι αν είναι, δεν μπορεί να είναι αυτή η Ελλάδα που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας! Γι' αυτό και γράφω άλλωστε αυτό το κείμενο... Για να δηλώσω ως πολίτης πως δεν δέχομαι πάνω μου και πάνω απ' τη χώρα μου ένα τέτοιο στίγμα!!!