Αν υπάρχει μια συμβουλή που πρέπει να δίνει κάποιος σ' ένα νέο...
...παιδί που φιλοδοξεί να παίξει μπάλα, είναι η εξής: Φρόντισε να 'σαι χρήσιμος για την ομάδα σου!
Βλέπετε, είναι αδύνατο όλοι να γίνουν πριμαντόνες και να ξεχωρίσουν απ' το σωρό ως εξαιρετικά ταλέντα, απ' τα οποία - με την ανάλογη δουλειά - θα ξεκινάει μια ενδεκάδα. Αν είσαι όμως επαρκής σε ποιότητα και ταυτόχρονα, σε μυαλό, διάθεση για προπόνηση και διαθεσιμότητα να αγωνιστείς σε περισσότερες από μια θέσεις, δεν υπάρχει προπονητής στον κόσμο που θα σ' αφήσει στον πάγκο.
Για να μην πάμε μακριά, υπάρχουν παραδείγματα ανάλογης νοοτροπίας που τα έζησα προσωπικά στην ΑΕΛ, με κορυφαία τον συγχωρεμένο Παναγιώτη Μπαχράμη, τον ακούραστο Άγγελο Διγκόζη ή τον αλύγιστο Σάκη Θεοδοσιάδη παλιότερα...
Ο πρώτος παρότι εξαιρετικός τεχνίτης και κοφτερό ποδοσφαιρικό μυαλό, που τον έκαναν ένα απ' τα κορυφαία χαφ της γενιάς του (ας όψονται οι τραυματισμοί), δεν είχε πρόβλημα να παίξει μέχρι και τερματοφύλακας για το καλό του συνόλου. Τον είδαμε άλλωστε στον ημιτελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 2006 να το κάνει κι αυτό! Ταυτόχρονα, μόνο με τα "βυσσινί" τον είδαμε να παίζει δεξί κι αριστερό μπακ, λίμπερο σ' ένα ματς ειδικών συνθηκών με τον Ηρακλή, 6άρι, 8άρι, 10άρι και ψευτοεξτρέμ στο ιδιαίτερο 4-3-3 του Δώνη, ο οποίος έλεγε απλά πως "με 11 Μπαχράμηδες πας παντού"!
Ο δεύτερος όπου κι αν πήγε έπαιξε ως βασικός κι έγραψε διψήφιο αριθμό συμμετοχών σε κάθε ομάδα, όχι γιατί μάγευε με τις ενέργειές του αλλά γιατί σ' έκανε να αισθάνεσαι ασφαλής που τον έχεις είτε μπακ, είτε 6άρι, είτε 8άρι κι ενίοτε στόπερ, αν δεν γινόταν αλλιώς... Κι αυτό δεν είναι άσχετο με το γεγονός πως όταν τον ρωτούσες που του αρέσει να παίζει απαντούσε αφοπλιστικά: "Από το 1 μέχρι το 11!!! Αρκεί να παίξω..."!!!
Ο τρίτος είναι άλλη υπόθεση... Άτεχνος αλλά σκύλος... Δυνατός αλλά προσαρμοστικός, απ' τη Γ' Εθνική με την ΑΕΛ και τα Τρίκαλα, ως και την Α' με τη Λιβαδειά και τον Παναιτωλικό, ήσουν σίγουρος πως άλλοτε σαν ακραίος αμυντικός, άλλοτε ως στόπερ κι άλλοτε ως αμυντικό χαφ, αυτό που είναι να σου δώσει, θα στο δώσει... Γι' αυτό κι όπου πήγε ως παίκτης στέριωσε κι αγαπήθηκε. Όπως αγαπήθηκε και θα στέριωνε και στην ΑΕΛ, αν δεν άλλαζε το καθεστώς και μαζί του οι ποιοτικές απαιτήσεις του ρόστερ!
Αφορμή να επισημάνω όλα τα παραπάνω, ήταν η είδηση πως ο Τζέιμς Μίλνερ, στα 32 του, συμπλήρωσε χθες 100 εμφανίσεις με την Λίβερπουλ, γεγονός που καταφέρνει με τρίτη ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ, αφού 100 ήταν οι συμμετοχές του με την Άστον Βίλα και 147 με την Σίτι... Το ακόμη εντυπωσιακότερο είναι πως ο χρήσιμος και σίγουρα ξεχωριστός κύριος Μίλνερ, μετράει και 94 συμμετοχές με τη Νιουκάστλ, που σημαίνει πως λίγο ήθελε ακόμα για να μας κάνει σήμερα να μιλάμε για ένα μοναδικό στατιστικό φαινόμενο...
Για να γίνει φυσικά ένα τέτοιο ρεκόρ θέλει και τύχη, ώστε ν' αποφευχθούν οι σοβαροί τραυματισμοί. Επιμένω όμως πως η ρίζα του επιτεύγματος βρίσκεται εκτός απ' το ταλέντο και την καλή προπόνηση, στην βαθύτατη προσπάθεια του ποδοσφαιριστή να 'ναι πάντα χρήσιμος για την ομάδα του, είτε ως ακραίος μεσοεπιθετικός, είτε ως εσωτερικό χαφ, είτε ως μπακ!
Ακούτε λοιπόν πιτσιρικάδες που νομίζετε πως η μπάλα είναι εύκολη γιατί ξέρεις να την κλωτσάς κι αρνείστε να παίξετε μπακ γιατί είστε και καλά χαφ ή στόπερ γιατί είστε και καλά φορ, γεννημένοι να βάζετε γκολ; Ζηλέψτε τον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου