 |
...στο AEL FC ARENA με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Άλλες εποχές, στη διάρκεια ας πούμε της δεκαετίας του '80 και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000, θα κάναμε λόγο για ένα πολύ μεγάλο ντέρμπι. Ήταν τότε που οι δύο ομάδες, που συν τοις άλλοις έχουν συναντηθεί όχι σε έναν, ούτε σε δύο, αλλά σε τρεις τελικούς κυπέλλου, όπως επίσης και στο πλαίσιο των play off της Λίγκας, είχαν τους ίδιους υψηλούς στόχους.
Ίσως και σήμερα να μπορεί να μιλήσει κάποιος για ίδιους στόχους μεταξύ των δύο αντιπάλων, αλλά το επίπεδο αυτών των στόχων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εξίσου (έως καθόλου) υψηλό, για διαφορετικούς λόγους στην κάθε περίπτωση...
Μοιραία λοιπόν, χρειάζεται λίγο... σκάψιμο πέρα απ' την πλούσια προϊστορία, για να αναζητήσει κάποιος προκλήσεις και κίνητρα που θα βάλουν τα κερασάκια στην τούρτα και θα κάνουν το συγκεκριμένο ματς να κερδίσει σε υπεραξία και να παρουσιαστεί σαν κάτι περισσότερο από μια πρεμιέρα της σημερινής αμφιλεγόμενης ΑΕΛ κόντρα σ' έναν ξεπεσμένο εκπρόσωπο του ΠΟΚ, με βαριά πληγωμένο προφίλ!
Κι αυτό το έξτρα... χρώμα, πέρα απ' το βυσσινί και το πράσινο, το βάζει στην αναμέτρηση η παρουσία στον πάγκο του νεανικού Παναθηναϊκού, του Γιώργου Δώνη... Του μακροβιότερου προπονητή στην ιστορία της ΑΕΛ, τόσο σε διάρκεια όσο και αγώνες, με τις 4 συνεχόμενες σεζόν στο τιμόνι της σε Β' και Α' Εθνική, με την κατάκτηση του ενός απ' τα δύο της Κύπελλα Ελλάδος, με την πρώτη και μοναδική της ως τώρα παρουσία σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και με την ταραχώδη φυγή το καλοκαίρι του 2008, για την συνέχιση μιας ιδιαίτερης αν μη τι άλλο καριέρας, με προσεγμένη συμμετοχή ακόμη και σε επίπεδο Champions League...
Δεν αρκεί όμως η παρουσία του από μόνη της για να συγκινήσει τόσο, αφού έτσι κι αλλιώς ο Δώνης ζει εδώ με την οικογένειά του, ενώ ξανάρθε στη Λάρισα κι ως αντίπαλος... Με τον Ατρόμητο, 2-2 (από 2-0) το 2009-10 και 1-0 το 2010-11 με το γκολ του Κουζέν στα τελειώματα... Αλλά τότε ήρθε στο Αλκαζάρ! Μα και στο AEL FC ARENA ήρθε και με τον Ατρόμητο (για τον Μπαχράμη) και πρόσφατα με τον Παναθηναϊκό, όπου και τιμήθηκε... Αλλά τότε ήρθε για φιλικά! Που σημαίνει...
Στο γήπεδο που ήλπιζε κάποτε κι αυτός να πρωτομπεί σαν προπονητής της ΑΕΛ, ως μέλος ενός τεράστιου για τα δεδομένα της Λάρισας πρότζεκτ, αλλά δεν είχε την υπομονή να το περιμένει, θα μπει για πρώτη φορά επίσημα ως αντίπαλος σήμερα και μάλιστα, καθήμενος στον πάγκο του Παναθηναϊκού, της ομάδας που ο ίδιος υπέταξε εκείνο το αξέχαστο βράδυ της 5ης Μαϊου του '07 στο Πανθεσσαλικό, για να φτάσει φορώντας τα βυσσινί στην κορυφαία έως και σήμερα στιγμή της εγχώριας καριέρας του. Στον μοναδικό εν Ελλάδι τίτλο του...
Καλώς τον κι άργησε λοιπόν, κατευθύνοντας πλέον μια ομάδα που άρεσε πολύ με την δροσιά και την αγωνιστική εικόνα της τις δυο πρώτες αγωνιστικές, αλλά μόνο εύκολο έργο δεν θα 'χει σήμερα!
Τον Γιώργο τον αγαπώ, το εκτιμώ και τον λατρεύω για τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις που μοιραστήκαμε (και το Μάκη και τον Γρηγόρη και τον Μίκι και το Νίκο), θέλω σαν τρελός να τους ξαναδώ κάποτε εδώ, αλλά η αίσθηση που μου βγάζει εσωτερικά αυτή την εβδομάδα το αγωνιστικό τμήμα της ΑΕΛ, είναι πως άπαντες κατεβαίνουν στο γήπεδο ορκισμένοι να νικήσουν, κρύβοντας δυσάρεστες εκπλήξεις για τους πράσινους, οι οποίοι έχασαν πλέον το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.
Κι ας μην κατάφερε η ΠΑΕ ΑΕΛ να το περάσει αυτό προς τα έξω, ασχολούμενη με τους απαραίτητους πρωταγωνιστές της μόλις προχθές, στην επίσημη παρουσίαση των τελευταίων αποκτημάτων... Ως τότε κι επί ένα 15νθήμερο, αντί να προετοιμάζει καθημερινά το έδαφος και τον κόσμο για ένα ξεχωριστό παιχνίδι, ασχολούνταν μ' εμένα, τον Χρυσόστομο, το transfermarkt, τον χοντρό με την κυτταρίτιδα, τον Βάνη, τον Μοιρώτσο, τον Πλεξίδα (η τελευταία ανακοίνωση 01:37 ξημερώματα Κυριακής!!!), τα δικηγορικά συνέδρια και ολίγον τι τον Κομίνη, θάβοντας κάθε τι θετικό μέσα στον σωρό αχρείαστων πληροφοριών...
Ας είναι... Όποιοι είναι να πάνε στο γήπεδο θα πάνε κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει σ' ένα ματς σαν κι αυτό, που τελικά βρήκαμε πάλι να λέμε για την ξεχωριστή γοητεία του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου