Μια ζωή τα ίδια λάθη...

Μυαλό δεν βάζουμε κι ας θέλουμε να λέμε τον λαό σοφό... Εξάλλου, είμαστε οι ίδιοι που...

...την ίδια στιγμή λέμε κι ότι το "δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού"!!! Κι αν μη τι άλλο, ο λαός έχει αμαρτήσει και μια και δυο και τρεις και χίλιες δεκατρείς φορές στο διάβα του...

Πώς για παράδειγμα ο ΠΑΟΚ ήταν η ομαδάρα που θα πέταγε αήττητος έξω και τη Μπενφίκα, μετά τη Βασιλεία και τη Σπαρτάκ, αλλά τώρα είναι ο looser που δεν λέει να πατήσει το πόδι του στους ομίλους του CL;

Πώς ο Πασχαλάκης από ήρωας του "Ντα Λουζ" έγινε ο "λίγος", μετά την τεράστια είναι αλήθεια διπλή γκάφα του στο δεύτερο γκολ των Πορτογάλων;

Πώς στην ΑΕΚ, που πέρασε στους ομίλους και σε μια πενταετία έχει ξεπεράσει κατά πολύ ακόμη και τον αντικειμενικό της στόχο, αντί να απολαμβάνουν την επιτυχία αναλώνονται στη γκρίνια για τις μεταγραφές, πριν καν κλείσει η μεταγραφική περίοδος;

Έτσι και πάντα και παντού χάνουμε τη στιγμή, υπερβαίνουμε την πραγματικότητα, αδυνατούμε να διακρίνουμε το μέτρο και ανακυκλώνουμε τη μιζέρια μας ως λαός, τρέχοντας ασθμαίνοντας και χωρίς σταματημό την ατέρμονη διαδρομή μεταξύ ζενίθ και ναδίρ.

Ποδοσφαιρικά δε, μεγαλοπιανόμαστε τόσο πολύ με μια νίκη, μια επιτυχία, μια καλή συμμετοχή ή ακόμη και με την προοπτική της, που δεν αργεί το στραπάτσο στην πρώτη στραβή, λες και δεν υπάρχουν ομαλές προσγειώσεις, αλλά μόνο ανώμαλες!

Διάβασα για παράδειγμα ακόμη και ευχαριστίες σοβαρών οπαδών του ΠΑΟΚ για το... ταξίδι, σαν αυτό να τελείωσε. Σα να μην υπάρχει στη συνέχεια της ευρωπαϊκής του διαδρομής το Europa League, μέσα απ' το οποίο μεράκι το 'χω να βάλει στόχο μια ελληνική ομάδα να διακριθεί.

Χρόνια ολόκληρα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έβαζαν μαύρες πλερέζες μόλις έφευγαν απ' το CL και κατέβαζαν κεφάλια απογοήτευσης ακόμη κι όταν έβγαιναν 3οι στον όμιλό τους. Μοιραία λοιπόν πήγαιναν μετά στο EL, παρουσιάζοντας συμπτώματα βαρεμάρας και αγγαρείας, λες και το πήραμε τόσες πολλές φορές που τι να το κάνουμε ακόμα ένα!

Κι όμως, δε νομίζω να έχασε ούτε η Σεβίλλη που έχτισε αυτοκρατορία στη διοργάνωση, ούτε η Γαλατά που μοστράρει ευρωπαϊκό τίτλο, ούτε καν η Γιουνάιτεντ που 'θελε πρόπερσι να πει με κάποιο τρόπο πως επιστρέφει.

Παρ' όλα αυτά, το EL είναι πάντα εδώ και περιμένει την πρώτη ελληνική ομάδα που θα αποφασίσει να το διεκδικήσει ως εφικτό στόχο! Επιτέλους, δεν έχουμε ως ποδόσφαιρο την πολυτέλεια ούτε να το υποτιμάμε, ούτε να το απορρίπτουμε, ακόμη και σε σεζόν που υπάρχουν ομάδες να το περπατήσουν... 

Υ.Γ. Αγωνιστικά δεν το συζητάω το ματς της Τούμπας. Το 'πα στον διπλανό μου μόλις ο δικέφαλος έφαγε την ισοφάριση από στημένη φάση, που 'ναι και το δυνατό του σημείο... Αν τρώει γκολ στο δυνατό σημείο, τελείωσε! Θα φάει έτσι κι αλλιώς και στο αδύνατο, την διαφορά ποιότητας και ταχύτητας των Πορτογάλων... Έχοντας χθες σε τέτοια αδυναμία και τον Πασχαλάκη, όλα ήρθαν φυσιολογικά!