Πιάνει κρύο, καιρός... γι' αντίο!!!

Από χρόνια έχω δώσει τη δική μου απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα...

...για τον χρόνο αποχώρησης ή απομάκρυνσης ενός προπονητή απ' οποιαδήποτε ομάδα. 

Κατ' εμέ, φεύγει ή τον διώχνουν όταν παύει να έχει απαντήσεις, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Και σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται τούτη τη στιγμή ο Ζοσέ Μουρίνιο, διασύροντας πλέον με τις επιλογές του όχι μόνο τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά δυστυχώς και μια ομάδα-θρύλο που λανθασμένα πόνταρε πάνω του εξ' αρχής! 

Η χθεσινοβραδινή "τριάρα" από την Τότεναμ μέσα στο Μάντσεστερ, οι συνολικά δύο ταπεινωτικές ήττες στα τρία πρώτα ματς του πρωταθλήματος και κυρίως η εξακολουθητικά βαρετή εικόνα της Γιουνάιτεντ επί τρία χρόνια, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι ο άνθρωπος είναι οριστικά κολλημένος όχι μόνο σε ιδέες και πρόσωπα, αλλά και σε άλλες ποδοσφαιρικές εποχές που ο ίδιος μπορεί να σημάδεψε με ομάδες σαν την Πόρτο, την παρακμάζουσα επί χρόνια Ίντερ και την ανερχόμενη κάποτε Τσέλσι...

Πάνε όμως τώρα σεζόν και σεζόν που το φωνάζει πως έχει πάρει διαζύγιο από κάθε είδους εξέλιξη τόσο ο ίδιος όσο και οι ομάδες του και δη εκείνες που είχαν την κουλτούρα του γρήγορου και επιθετικού παιχνιδιού, όπως ήταν κυρίως η Ρεάλ και οι "μπέμπηδες"!

Γιατί δεν μπορεί ρε φίλε να 'χεις ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά για να μου παίζεις με κεντρικούς αμυντικούς Τζόουνς, Σμόλινγκ και αναπληρωματικό τους τον Λίντελοφ, που μαζί με δύο από τους επίσης υψηλόσωμους Μάτιτς, Πογκμπά, Φελαϊνί στα χαφ, συνθέτουν τον πιο αργοκίνητο άξονα ομάδας απ' όσες θέλουν να συγκαταλέγονται σε "τοπ" επίπεδο... Τι είναι άραγε αυτό που καταλαβαίνω εγώ κι όχι εκείνος και αντίστροφα;

Ούτε μπορείς στα 2018 να μου δίνεις απ' το 60ο λεπτό τη "γιόμα" ως σχεδόν αποκλειστική αγωνιστική επιλογή, χαραμίζοντας όσα μπορούν να σου δώσουν ακόμη παίκτες σαν τον Σάντσεζ ή τον Λίγκααρντ, που φυσικά, ούτε ήταν ούτε θα γίνει ποτέ ποδοσφαιριστής κορυφαίας γραμμής, λόγω έλλειψης της ανάλογης προσωπικότητας.

Έπειτα, είναι και η διαχείριση του πράγματος επικοινωνιακά... Εξυπνάδα στην εξυπνάδα, υποτίμηση κάθε κριτικής, αλαζονεία και ξεροκεφαλιά που σπάει τοίχους κι όχι μόνο κόκαλα και νεύρα!

Όταν λοιπόν επί τρία χρόνια το έργο πάει απ' το μέτριο στο χειρότερο και δεδομένων των επιλογών στο ρόστερ, δεν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις ούτε στις τέσσερις γραμμές, ούτε στ' αποδυτήρια και στις συνεντεύξεις Τύπου, το έργο πρέπει να τελειώνει...

Ήδη φόρεσε μπουφανάκι στην Αγγλία, όπως τον είδα χθες. Μια χαρά... Πιάνει κρύο, καιρός... γι' αντίο!!!