Αυτό είναι το πρώτο κείμενο που ξεκινάω να γράψω σχετικά με την ΠΑΕ ΑΕΛ εδώ και...
...υπερβολικά μεγάλο διάστημα για τα δικά μου δεδομένα και ειλικρινά, νιώθω δυστυχής που ενώ βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας νέας σεζόν, είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ σε κάτι εξαιρετικά αρνητικό.
Με βάση τις εμπειρίες που 'χω αποκομίσει απ' το παρελθόν κι απ' τη σχέση μου με πολλά και διαφορετικά ιδιοκτησιακά και διοικητικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων και το σημερινό, δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι εκεί που το σημερινό καθεστώς υπερβαίνει κάθε φαντασία, είναι στην ικανότητά του να δρα τόσο παρορμητικά και ανορθόδοξα ταυτόχρονα, που να χάνει τις εντυπώσεις ακόμη κι όταν το χαλί στρώνεται υπέρ του.
Ενώ δηλαδή μια καινούρια ομάδα, στην οποία δεν μπορούμε βέβαια να μιλάμε σοβαρά για δεδομένο κορμό, ξεκινάει την προσπάθειά της με ντόπιο νεαρό προπονητή και μεταξύ άλλων, πολλές μεταγραφές και πολλά νεαρά κι επίσης ντόπια παιδιά στο ρόστερ της, με συνέπεια να υπάρχει υλικό όχι μόνο για προβληματισμό αλλά και για θετική προσέγγιση κι ενώ είναι ανοιχτή η μόνιμη πληγή της χρήσης του γηπέδου (σημείο στο οποίο θέλουμε δεν θέλουμε θα σταθούμε τις αμέσως επόμενες μέρες), όπου η υφιστάμενη ιδιοκτησία της ΠΑΕ δείχνει να κερδίζει εντυπώσεις ακόμη και σε κύκλους ανθρώπων που δεν τους λες και φιλικούς απέναντί της, έρχονται δύο απανωτά γεγονότα να στρέψουν αλλού την προσοχή, γεννώντας εξ' ορισμού νέες αντιδράσεις.
Κι αν το θέμα της ανάληψης των ηνίων του Ιωνικού απ' τον Αλέξη Κούγια γεννάει πολλά ερωτήματα και χρειάζεται χρόνος και πλήθος διευκρινήσεων για να μπορέσει κάποιος να καταλήξει σε συμπεράσματα περί προθέσεων και ουσιαστικής χρησιμότητας για την ΑΕΛ, αφού αυτή είναι που μας ενδιαφέρει κι όχι ο Ιωνικός, η ανακοίνωση περί αποκλεισμού συγκεκριμένων ΜΜΕ και κατ' επέκταση συγκεκριμένων προσώπων απ' το ευρύτερο περιβάλλον της ομάδας, γιατί σε κάποιους δεν άρεσε η δημοσιογραφική κάλυψη του πρώτου φιλικού αγώνα της χρονιάς στο Καρπενήσι (0-1 από ΠΑΣ), δεν μπορεί να σταθεί πουθενά για πουθενά ως σοβαρή αντιμετώπιση ακόμη και μιας ριζικής διαφωνίας.
Πόσο μάλλον, να συνοδευτεί από ανακοίνωση με αιχμές για "χαρτζιλίκωμα" παιδιών, τα περισσότερα εκ των οποίων παλεύουν χρόνια με τα θηρία, προκειμένου να μπορούν να κάνουν υπεύθυνη δημοσιογραφία έστω και στοιχειωδώς, τηρώντας το αυτονόητο... Εξασφαλίζοντας με προσωπικό κόστος την φυσική παρουσία τους στο γήπεδο που εξελίσσεται το γεγονός που καλύπτουν, παρότι θα ήταν κατά πολύ ευκολότερο να μεταφέρουν μια τηλεφωνική ανταπόκριση άγνωστης προέλευσης, ίσα - ίσα για να βγουν απ' την υποχρέωση, όπως συμβαίνει με πολλούς άλλους... περιστασιακά "αξιόπιστους" συναδέλφους!
Μιλάμε για τα ίδια παιδιά που πέφτοντας σε εποχές δύσκολες, όπου στον χώρο του περιφερειακού Τύπου δεν έχει μείνει όρθιο σχεδόν τίποτα, βασανίζονται χρόνια χωρίς να απολαμβάνουν εκείνες τις οικονομικές και ασφαλιστικές παροχές που να τους επιτρέπουν τη συγκέντρωση των τυπικών προϋποθέσεων για είσοδο στον ΠΣΑΤ, πολύ δε περισσότερο στην Ένωση Συντακτών, ώστε να 'χουν έστω στα χέρια τους μια τυπική αναγνώριση.
Κι όμως, είναι εκεί, βλέπουν, υπογράφουν κι έχουν το θάρρος μιας γνώμης με την οποία είναι θεμιτό να διαφωνεί ο καθένας. Ασφαλώς και οι κρίνοντες κρίνονται, απ' όλους, μηδενός εξαιρουμένου. Τους αφήνεις λοιπόν να κριθούν, κρίνεις κι εσύ και προχωράς παραπέρα, προκειμένου να πείσεις με τη δουλειά σου και τον πλέον δύσπιστο, μέχρι να τον υποχρεώσεις εκ των πραγμάτων να παραδεχτεί το λάθος του!
Αυτό αποτελεί για μένα ουσιαστική σχέση, που ορίζει την πραγματική ελευθερία λόγου κι αυτή τη θέση είχα, έχω και θα έχω, ως συμμέτοχος και μάρτυρας ομηρικών ραδιοφωνικών κυρίως διαφωνιών ανάμεσα σε συναδέλφους-παραγωγούς και στελέχη προηγούμενων άκρως επιτυχημένων μάλιστα διοικήσεων του παρελθόντος. Τόσο επιτυχημένων που συνήθως, μετά την απόλαυση των δημόσιων αντιπαραθέσεων στη διάρκεια της σεζόν, ερχόταν στο τέλος το επιστέγασμα των κοινών πανηγυρισμών για μια άνοδο, ένας τίτλο, μια ευρωπαϊκή έξοδο...
Αν το συγκεκριμένο "κατηγορητήριο" είχε να καταγγείλει προσβλητικούς χαρακτηρισμούς εναντίον προσώπων ή καταγραφή ψευδών γεγονότων εκ μέρους των δημοσιογράφων, που να συνιστούσαν μάλιστα δυσφήμιση κάθε είδους, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η γλώσσα με την οποία θα διατυπώνονταν θα ήταν άκρως νομική. Δεν ήταν όμως...
Αντίθετα, είναι τραγικό κι απέναντι σ' οποιονδήποτε επικοινωνιακό κανόνα, γραπτό και άγραφο, να γίνεται όλη αυτή η ιστορία των αποκλεισμών, με τις τόσες αρνητικές προεκτάσεις για την ίδια την ομάδα, γιατί κάποιοι έκριναν έναν αγώνα διαφορετικά από κάποιους άλλους, όπως μπορεί να συμβεί στον κάθε αγώνα, οποιασδήποτε ομάδας του κόσμου.
Τέλος πάντων, προσωπικά δεν είδα κανένα απ' τα δύο ματς ως τώρα (χθες 0-0 με Λεβαδειακό) κι επειδή δεν τα είδαν ούτε τα μοναδικά δύο άτομα που εμπιστεύομαι τυφλά την ποδοσφαιρική τους κρίση, δεν πρόκειται να σταθώ σε οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο σε τούτο... Το "διαφωνώ" και το "μαλώνω" είναι δύο διαφορετικές λέξεις, με διαφορετικές έννοιες. Αν η σημερινή ΠΑΕ σταματήσει να μαλώνει με όποιον διαφωνεί, μόνο κέρδος μπορεί να έχει...
Γιατί αυτό που προφανώς δεν έγινε ποτέ κατανοητό, είναι πως στη Λάρισα - και φαντάζομαι σε κάθε Λάρισα - ο καβγάς με "πέντε" δημοσιογράφους, "πενήντα" μέλη ενός σωματείου κι "εκατό" οπαδούς, μεταβάλλεται ευθέως την επόμενη στιγμή σε καβγά με τις οικογένειες, τους συγγενείς, τους κουμπάρους, τους συναδέλφους, τους φίλους και δε συμμαζεύεται... Βάλτε λοιπόν με το νου σας με πόσες χιλιάδες "χαλασμένου" κόσμου έχουμε πλέον να κάνουμε! Ε, για τη Λάρισα μιλάμε, όχι για το Πεκίνο...
Υ.Γ. Με την ευκαιρία και για να μην μεταφραστεί εύκολα η αγωνία μου για την ΑΕΛ ως συντεχνιακό μικροσυμφέρον, να πω και τούτο: Έμαθα τυχαία πως ακόμη και θεσμικά όργανα του τοπικού ποδοσφαίρου ασχολούνται με το φαινόμενο της ύπαρξης λέει κάποιων όψιμων "συναδέλφων", οι οποίοι απαιτούν από σωματεία... αντισταθμιστικά οφέλη για την καταγραφή ακόμη και των συνθέσεων στα ρεπορτάζ ερασιτεχνικών αγώνων, δυσφημίζοντας βάναυσα έναν ολόκληρο χώρο. Επί του παρόντος, ελπίζω να μην είναι αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου