Δε λέω, έχω κι εγώ τις ενστάσεις μου για κάποιες (στο μυαλό μου) ανορθόδοξες επιλογές του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού, αλλά με τα συνήθη αφοριστικά σχόλια που διαβάζω και ακούω, θα γίνω... Ρανιερικότερος των Ρανιερικών! Εντάξει κι εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ...
...πως γίνεται σ' ένα ματς να ξεκινάς απ' το πουθενά τον Μάνδαλο και την άλλη να μην τον καλείς!
...πως γίνεται να παίζεις κατ' αρχήν με παντελώς ανέτοιμους τον Σαμαρά και τον Μήτρογλου και τώρα που 'ναι πιο έτοιμοι να τους θυμάσαι μετά το 80', αφήνοντας τόσα λεπτά μέσα τον... άφαντο από ένα σημείο και μετά, Μαυρία!
...πως γίνεται να θες ν' αλλάξεις κάτι στην επίθεση, αλλάζοντας άρδην όλη την επιθετική τριπλέτα!
...πως πας να παίξεις 3-5-2 κρατώντας στο ένα φτερό τον Βίντρα να σου κάνει μεσοεπιθετικό παιχνίδι!
Αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση από κει, μέχρι του σημείου να υπάρχουν κάποιοι εξ' ημών που δεν βλέπουν ότι:
- η Εθνική διάγει μεταβατικό στάδιο ανανέωσης όχι μόνο προσώπων, σε πάγκο και αγωνιστικό χώρο, αλλά και φιλοσοφίας κι ότι
- αν είναι δύσκολη η απόπειρα να παίξει μια ομάδα πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο, γίνεται δέκα φορές δυσκολότερη όταν δεν έχεις έστω ένα δημιουργικό χαφ (απόντος και του Κονέ) για να υπηρετήσεις τον σκοπό σου!
Επιτέλους, λίγη ισορροπία στον τρόπο που βλέπουμε, αναλύουμε και αντιδρούμε, δεν βλάπτει. Όπως δεν θα βλάψει βέβαια αν έρθει σύντομα η ίδια η ΕΠΟ να μας εξηγήσει ποια είναι - αν υπάρχει - η στρατηγική της επιλογή με την πρόσληψη του Ρανιέρι! Θέλει όντως να δει την Εθνική να αλλάζει αγωνιστική φιλοσοφία; Τότε να το πει, λέγοντας μαζί αν είναι διατεθειμένη να θυσιάσει αν χρειαστεί και μια πρόκριση. Αν όμως ο στόχος της ήταν να συνεχίσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στον πιο "πρακτικό" δρόμο που περπατούσε με Ρεχάγκελ και Σάντος, τότε έχουμε θέμα. Με την ΕΠΟ, όχι με τον Ρανιέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου