"Το 'πε ο Γιάννης... ΤΕΛΟΣ"!

Χθες αργά το βράδυ είχα την τιμή να δεχθώ μέσω facebook την απάντηση του Γιάννη Αλεξούλη, στο κείμενο που ανέβασα προχθές και τον αφορούσε προσωπικά. Όπως θα δείτε στο σχετικό link, ακολούθησε ένας διάλογος, που ευχή μου είναι να ολοκληρωθεί σήμερα. Προηγουμένως βέβαια...

...θέλω να ξεκαθαρίσω, απευθυνόμενος σε όσους παρεμβαίνουν παρορμητικά σε τέτοιες κουβέντες, εκμεταλλευόμενοι την διαδραστικότητα του μέσου, πως αν πίστευα έστω κι ένα δευτερόλεπτο, ότι ο Αλεξούλης δεν έχει βυσσινί αίμα κι αν δεν ήξερα ότι ήταν από εκείνους που δεν εγκατέλειψαν την ομάδα στα "πέτρινα χρόνια", δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με τα πεπραγμένα και τα λεγόμενά του. Ούτε θα υπήρχε διάλογος, αν ανάμεσά μας δεν προϋπήρχαν αλληλοσεβασμός και απαιτήσεις...

Ασχολήθηκα λοιπόν, ακριβώς γιατί έμαθα εκείνον κι έναν-δυο ακόμη το πολύ, να τους ξεχωρίζω για την κατάρτιση και την προσωπικότητά τους, απ' τον σωρό των παιδικο-εφηβικών μου ηρώων, που μ' έκαναν να αισθάνομαι ο πιο ευτυχισμένος και κυρίως, ο πιο περήφανος Έλληνας οπαδός!

Γι' αυτό περίμενα από εκείνον (και κάθε "εκείνον"), να αντιληφθεί από πριν περί τίνος πρόκειται κι αφού είχα την ευκαιρία της επιλογής σαν οπαδός για πρώτη φορά σε 35 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου, να με προειδοποιήσει τουλάχιστον συγκεκριμένα για το που πάω να μπλέξω. Δεν έγινε...

Αντίθετα, επέλεξε να αφήσει προφανώς τα πράγματα να εξελιχθούν και να μπει από μέσα να τα διαπιστώσει, είτε λόγω της ανεργίας, είτε λόγω της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του, είτε λόγω της πεποίθησης πως μόνο από μέσα μπορείς ν' αλλάξεις κάτι. Μπορεί να ίσχυαν κι όλα αυτά μαζί...

Πλην όμως, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι πως παρουσίες σαν και τη συγκεκριμένη στο τιμ της ομάδας, δεν έπαιξαν δυστυχώς κανέναν άλλο ρόλο παρά μόνο αυτόν της πρόσκαιρης "νομιμοποίησης" στην τοπική κοινωνία ενός ιδιότροπου καθεστώτος και μάλιστα, για όσο χρονικό διάστημα επιθυμούσε προφανώς το καθεστώς, που οδήγησε άλλωστε για μια ακόμη φορά τα πράγματα στα άκρα!

Και τι ακολούθησε; Η - δεδομένη εκ προοιμίου - παραίτηση και μια καταγγελτική τηλεοπτική εμφάνιση, η οποία δεν έφερε όμως στο προσκήνιο κανένα νέο στοιχείο, ώστε κι εγώ να καλυφτώ ως άνθρωπος που θέλω να μάθω ακριβώς τι συμβαίνει στην ομάδα μου κι ο ίδιος ο Αλεξούλης να μπορεί να μιλάει για αποκαλύψεις, που μόνο ένας σαν κι αυτόν θα 'χε το θάρρος και την υπόσταση να κάνει.

Καλούμενος λοιπόν κι εγώ να κρίνω την συγκεκριμένη τηλεοπτική εμφάνιση, ως ανεξάρτητο γεγονός αλλά και ως κατάληξη μιας συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ιστορίας με συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, ένιωσα πως μου μιλάει ένας ακόμη που έπεσε απ' τα σύννεφα και μάλιστα, "χτύπησε" τόσο πολύ πέφτοντας και φθάρθηκε, που δύσκολα θα μπορέσω πια να ξαναπώ: "Το 'πε ο Γιάννης, ΤΕΛΟΣ"! 

Θα προσπαθήσω όμως... Από σεβασμό στους 2-3 ποδοσφαιρικούς ήρωες των νιάτων μου, που μ' έκαναν να νιώθω ξεχωριστός! Απαιτώ ωστόσο, να με κάνουν να νιώθω πάντα έτσι. Σ' αυτό δεν μου πάει η καρδιά να (απο)δεχθώ εκπτώσεις...

Υ.Γ. Γι' αυτό και κάνω πως δεν διάβασα ποτέ τα σημεία 1, 2, 3, 4, 5 και 6 της συγκεκριμένης απάντησης.