Το πουλάκι... τσίου!

Όπως προείπα λοιπόν από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου, συμφωνώ με τον Πλεξίδα πως είναι παράδοξο να 'ναι οικονομικά συνεπής, η ΑΕΛ να 'ναι με τα μπούνια μέσα στους στόχους της κι ο ίδιος να αμφισβητείται απ' τον κόσμο. Τόσο παράδοξο, που θα 'πρεπε πρώτος να προβληματιστεί και να αναζητήσει τον ουσιαστικό λόγο αυτής της αμφισβήτησης, ξεκινώντας φυσικά το ψάξιμο απ' τον εαυτό του, πριν κατευθυνθεί στον πιθανό παραλογισμό αυτού του κόσμου. Ίσως τότε - λέω, ίσως - καταλάβει επιτέλους εκείνο που οριστικά και αμετάκλητα κατάλαβα κι εγώ, μετά και την γενική συνέλευση της περασμένης Πέμπτης...

Όλα τα φταίει η προχειρότητα με την οποία λειτουργούν και χειρίζονται ο ίδιος και ο άμεσος συνεργάτης του Νίκος Γαλανακόπουλος, τις καταστάσεις κι ενίοτε τα πρόσωπα που αφορούν λιγότερο ή περισσότερο την ομάδα. Την μεγάλη αυτή ομάδα, την διάσταση της οποίας και αδυνατούν παντελώς να αντιληφθούν, είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί δεν έχουν την ανάλογη εμπειρία. Και το χειρότερο είναι πως κι όσοι βρίσκονται στο στενό περιβάλλον τους, αδυνατούν να τους βοηθήσουν, από φόβο προφανώς μην τους κακοκαρδίσουν...

Σκεφτείτε απλά και θα καταλάβετε, ότι τα φετινά Τρίκαλα της Γ' Εθνικής έχουν κάθε Κυριακή στο γήπεδο λιγότερο κόσμο απ' όσο είχε η γενική συνέλευση της ΑΕΛ. Και σκεφτείτε επίσης, ότι ο αριθμός των παρισταμένων μελών της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ στη γ.σ., είναι ίδιος με τον αριθμό των φιλάθλων που πηγαίνουν να δουν τον Αστέρα στο γήπεδο της Τρίπολης, όταν την ίδια ώρα παίζουν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός!!!

Κι επειδή το 'χω ξαναγράψει πως το πλήθος των οπαδών είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά κι έπειτα έρχονται οι τίτλοι και οι διακρίσεις, είναι προφανές πως προκύπτει ένα τεράστιο κενό αντίληψης στην διαχείριση - επαναλαμβάνω - της καθημερινότητας των προσώπων και των καταστάσεων. Προσώπων που ο καθένας με την ιδιότητά του, έχουν ζήσει ποδοσφαιρικές καταστάσεις, οργανωτικές και αγωνιστικές, υψηλού όσο και άθλιου επιπέδου και δεν μπορούν εύκολα να παραμυθιαστούν για την επαγγελματικότητα στη λειτουργία μιας ομάδας στο σύνολό της. Πήγαν δηλαδή ως φίλαθλοι, ως οπαδοί, ως δημοσιογράφοι, ως στελέχη, ως χορηγοί, απ' τον πάτο της Γ' Εθνικής ως τις κορυφές των τίτλων και των ευρωπαϊκών διακρίσεων και ξαναγύρισαν. Τα 'χουν δει λοιπόν και τα 'χουν ακούσει όλα μα όλα...  

Απτό παράδειγμα:

Την περασμένη Πέμπτη, ο χρηματοδότης της ομάδας επέλεξε ορθώς να μην έρθει στο ΤΕΕ. Γιατί αν ερχόταν κι έτρωγε κατάμουτρα το μπινελίκι, θα 'ταν υποχρεωμένος να φύγει την επόμενη στιγμή. Έστειλε ωστόσο προς ανάγνωση μια επιστολή, που γνώριζε (γιατί αν δεν γνώριζε είναι επικίνδυνος), πως θα προκαλέσει αντιδράσεις, κυρίως στο σημείο της 20ήμερης προθεσμίας! Και ποιόν επέλεξε για να ερμηνεύσει αντ' αυτού κι εν τέλει να υποστηρίξει αυτή την επιστολή; Τον καθ' όλα έντιμο, φίλο, οπαδό της ΑΕΛ και νυν αντιπρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής, Γιάννη Κατέρη, ο οποίος όμως, η μόνη δυνατότητα που είχε ήταν να βρει διέξοδο στα σκούρα με την παροιμιώδη για την περίσταση φράση: "Να ξέρετε όμως ότι τον Μάιο μπορεί να 'χει πετάξει το πουλάκι"!

Αστεία πράγματα, έτσι; Όπως δυστυχώς, δυστυχέστατα, αστεία είναι και η επιλογή που έκανε από κει και πέρα το... πουλάκι (κι ενώ αρχικά διατύπωσε μια καλή γραπτή δήλωση), να πηδάει από κλαδί σε κλαδί επιζητώντας απεγνωσμένα με το κελάηδημά του την υπέρ του - φαντάζομαι - ομοφωνία του κόσμου. Στο φινάλε, από που νομιμοποιείται να λέει πως δεν θέλει τους φιλάθλους διχασμένους, όταν η γενική συνέλευση, που τυγχάνει απολύτως αντιπροσωπευτική, ψήφισε σχεδόν ομόφωνα την πρόταση Γραβάνη επί της διαδικασίας και απολύτως ομόφωνα την δρομολόγηση των εξελίξεων των Μάιο κι όχι "σε 20 μέρες"; Από που προκύπτει άραγε "διχασμός" και δεν τον βλέπω;

Στον επίλογο, θέλω για μια ακόμη φορά να διαβεβαιώσω πως όσα επισημαίνω, λέω και γράφω, τα γράφω γιατί θέλω ο Πλεξίδας να μείνει στην ΑΕΛ κι όχι να φύγει ή τέλος πάντων, δεν έχω καμία διάθεση να τον πολεμήσω - και καλά - για να τον διώξω! Ποιός, εγώ; Αυτό κι αν είναι αστείο... Εγώ φωνάζω αν φωνάζω γιατί ξέρω απλά πως καμία ομάδα δεν έχει τύχη, όσα γκολ και να βάλει, όταν ο τερματοφύλακας (ο Νο1 δηλαδή), αντί να πιάνει τη μπάλα μόνο όταν πραγματικά χρειάζεται, γυρίζει με το παραμικρό και την σπρώχνει μόνος στα δίχτυα του!

Υ.Γ. Για όσους σπεύσουν πιθανόν να ερμηνεύσουν βιαστικά το κείμενο, θεωρώντας ότι αναφέρομαι μόνο σε εσφαλμένους επικοινωνιακούς χειρισμούς της διοίκησης, έχω να πω πως: α) αν η επικοινωνία δεν ήταν απαραίτητη δεν θα 'χε αναχθεί σε επιστήμη και β) όχι, δεν αναφέρομαι μόνο σε επικοινωνιακούς χειρισμούς, αλλά ευρύτερα, στην προχειρότητα με την οποία γίνονται ή δεν γίνονται κάποια πράγματα στο σύνολο της λειτουργίας της ομάδας. Κι ο Πηλαδάκης άλλωστε (που κάτι κατείχε από επικοινωνία) στους χειρισμούς τα σκάτωσε, όταν επέλεξε να μην ακούει κανέναν, γιατί τα 'χε μάθει προφανώς όλα!!!