Εκείνος έφυγε, αλλά οι υπόλοιποι μένουμε...

Η πρώτη ερώτηση που 'χα κάνει στον Πλεξίδα προεκλογικά και η πρώτη ερώτηση που 'χα κάνει στον Παναγόπουλο τη μέρα της γνωριμίας μας στην Θύρα 3 του Αλκαζάρ, παραμονή της αναχώρησης για Καρπενήσι, αποτελούν τη βάση και ταυτόχρονα, την πεμπτουσία αυτού του κειμένου. Αναλυτικότερα...

Απ' τον Πλεξίδα αναζητούσα την διοικητική του φιλοσοφία, ρωτώντας τον "αν θεωρεί ορθό να αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, ακόμη και στις άκρως πετυχημένες χρονιές του στα Τρίκαλα" και η απάντηση που πήρα, θυμίζω ότι ήταν: "Κοίτα όμως το αποτέλεσμα"!

Απ' τον Παναγόπουλο, ακούγοντάς τον τότε να μιλάει για τον "ορίζοντα της επόμενης μέρας", έψαχνα κατ' αρχήν να μάθω αν ανήκει στο περιβάλλον του χρηματοδότη της ΑΕΛ κι αν έχει πλήρη αντίληψη όλων των παραμέτρων, ρωτώντας τον "αν έχει λάβει τις εγγυήσεις που απαιτούνται για να δουλέψει με τον ορίζοντα που εννοεί" και η απάντηση που πήρα ήταν μέσες άκρες: "Έχω εμπιστοσύνη στη δουλειά μου και στον εαυτό μου"!

Σήμερα πια, με τον χρόνο να 'χει τρέξει για τρεις μήνες και το διαζύγιο των δύο πλευρών να 'ναι δεδομένο κι έχοντας επεξεργαστεί αυτές τις απαντήσεις μέσα και από τα γεγονότα που μεσολάβησαν, νιώθω πως μπορώ με σχετική ασφάλεια να βγάλω και συμπέρασμα για όσα συνέβησαν, αρνούμενος να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ α) ότι υπήρχαν παίκτες που με την αδικαιολόγητη εμφάνισή τους έκαναν νερά στο χθεσινό ματς, για να εκθέσουν τον προπονητή για χάρη όποιου τους πληρώνει ή β) ότι ο Παναγόπουλος με τις εξίσου αδικαιολόγητες αλλαγές του, έριξε λευκή πετσέτα από εγωϊσμό και αντίδραση σε όσα έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο, για να εκθέσει ό,τι τον οδήγησε στην έξοδο! 

Γιατί αν πιστέψω οτιδήποτε απ' αυτά τα δύο, οφείλω να τους στείλω όλους στο διάολο, υπογραμμίζοντας ότι κανείς τους δεν κάνει για την ΑΕΛ που έχω στο νου και στην καρδιά μου... 

Πάμε τώρα και σε όσα προηγήθηκαν του αγώνα, μεταξύ των οποίων και η απόφαση Παναγόπουλου, η οποία - ας μη γελιόμαστε - πάρθηκε οριστικά τη στιγμή που έμαθε ότι αποπέμφθηκε ο Λιάπης!

Ο απερχόμενος λοιπόν προπονητής, θα μιλήσει - αν μιλήσει - ορθώς για:

• Το μείζον ζήτημα του προπονητηρίου, που τον διαβεβαίωσαν ότι θα λυθεί αλλά δεν το είχε ποτέ ως τώρα κι ενώ θα μπορούσε να βρεθεί - νοικιαστεί ένας χώρος, ώσπου να καθαρίσει το τοπίο με τα Δέντρα.
• Το εξίσου μείζον, για τον ίδιο, συμφωνητικό που δεν υπεγράφη ποτέ και που ήταν απ' τις βασικές αιτίες του πρώτου μεγάλου καυγά. Θέλω αυτή τη ρήτρα είπε ο Παναγόπουλος, αν είναι να βάλουμε κι εμείς αυτή τη ρήτρα είπε ο άλλος κι άναψε το φυτίλι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ως εργαζόμενος δεν ζούσε μέσα στην ανασφάλεια...
• Το "σπάσιμο" που προκύπτει όταν ακούς τ' αφεντικό σου να σου λέει τη μια πως δεν ντύνεσαι όπως αρμόζει (!), την άλλη πως "έχουμε πρόβλημα στην άμυνα" και εν γένει να προκαλεί απ' το πουθενά εντάσεις στο περιβάλλον των αποδυτηρίων, όπως τότε που 'στειλε απροειδοποίητα κάποιους άγνωστους στο αγωνιστικό τμήμα κι ενώ η ομάδα ετοιμαζόταν για προπόνηση, για να μπουν μέσα και να μετρήσουν το υλικό!
• Την παρεμβατική διάθεση της ηγεσίας σε πράγματα που δεν προβλέπεται να επεμβαίνει, όπως στην έγγραφη απαγόρευση του ρεπό των παικτών και ουσιαστικά, στην διαμόρφωση του προγράμματος προετοιμασίας (σ.σ. κάτι στο οποίο ο Παναγόπουλος δεν πειθάρχησε ποτέ)...
• Την προσβλητική για τον ίδιο απόφαση απομάκρυνσης του άμεσου συνεργάτη του, χωρίς προηγουμένως να κληθεί για να εκφράσει κατ' ελάχιστο την άποψή του. Κι εδώ που τα λέμε, για όποιους συμβιβασμούς έχεις να λογοδοτείς μόνο στον εαυτό σου, πάει καλά. Όταν όμως ένα ζήτημα αφορά τρίτο πρόσωπο, τίθεται σίγουρα ηθικό ζήτημα σε βαθμό προσβολής.           

Δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν συνέβησαν κι άλλα συγκεκριμένα περιστατικά, όπως π.χ. εκδήλωση δυσαρέσκειας από μέρους της διοίκησης για την διαχείριση κάποιων παικτών. Αν υπήρχαν και τέτοια κρούσματα, καλό είναι να το γνωρίζουμε γιατί ο Παναγόπουλος έφυγε αλλά οι υπόλοιποι μένουμε...

Απ' την άλλη πλευρά, της διοίκησης, θα μιλήσουν για:

• Απαιτήσεις του Παναγόπουλου, οικονομικές ή και συνθηκών διαβίωσης, ενόψει της υπογραφής του συμφωνητικού, που προέκυψαν στην πορεία και δεν είχαν τεθεί όταν δόθηκαν τα χέρια.
• Εκδήλωση από μέρους του προπονητή ενός εν γένει ασυνεπούς και δύσκολου χαρακτήρα, ο οποίος πίεζε για διάφορα πράγματα - π.χ. τις πληρωμές του - εκμεταλλευόμενος την καλή πορεία και εικόνα της ομάδας, αλλά και την φήμη του Πλεξίδα ως "προπονητοφάγου", που εύκολα θα τον έφερνε αντιμέτωπο με τον κόσμο, αν έκανε πως έδιωχνε τον προπονητή.

Εν γένει δηλαδή, για έναν τύπο απόλυτο και δύσκολο στη συνεργασία, που παρασύρονταν πολλές φορές απ' τον εγωϊσμό του. Κι αν κι εδώ υπάρχει κάτι που δεν το γνωρίζουμε, εδώ είμαστε ακόμα, για να το δούμε. Γιατί, είπαμε, εκείνος έφυγε, θα 'ρθει στη θέση του άλλος, αλλά οι υπόλοιποι μένουμε...

Για να ολοκληρώσω πάντως το άρθρο οφείλω να συμπεριλάβω και την άποψη των παικτών, που φρόντιζαν ως χθες ώστε τ' αποδυτήρια να εκπέμπουν υγεία. Φαινόταν απ' την ενέργεια στο γήπεδο και τους πανηγυρισμούς με τον προπονητή τους, πως τους έχει κερδίσει και θύμιζαν ακολουθία κηδείας μετά την ανακοίνωση απ' τον Παναγόπουλο της απόφασής του ν' αποχωρήσει. Με μια διαφορά... Ότι εκείνοι δεν το περίμεναν ότι θα φύγει, όπως εγώ, αλλά το φοβόταν!

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που 'μουπε σοβαρός ποδοσφαιριστής της ομάδας πριν από κανένα 15νθήμερο, μετά το ματς με τον Καμπανιακό αν θυμάμαι καλά... "Είμαστε καλά, δουλεύουμε καλά και φαίνεται. Χαιρόμαστε τις προπονήσεις, χαιρόμαστε τους αγώνες, αλλά όλο κάτι γίνεται και στα καλά καθούμενα σπάει το κλίμα. Φοβόμαστε πως ανά πάσα στιγμή θα γίνει κάτι που θα χαλάσει αυτό το πάρτι"! Γιατί άραγε τόση ανασφάλεια κι αυτοί;

Συμπέρασμα, δεδομένου - ματαξαναλέω - ότι ο Παναγόπουλος έφυγε, αλλά όλοι οι υπόλοιποι μένουμε:

Προσωπικά, βρίσκω πολλούς λόγους για τους οποίους ο Παναγόπουλος είχε πάτημα να θεωρεί πως από ένα σημείο και μετά του γινόταν σπάσιμο νεύρων για να σηκωθεί να φύγει. Όχι όμως με τον τρόπο που έφυγε. Δηλαδή, μετά από ήττα, μετά απ' την "κακή" μέρα του και δηλώνοντας ως λάθος του το ότι δεν έφυγε νωρίτερα. Είναι γνωστό άλλωστε τι γίνεται στις δουλειές, μετά την απομάκρυνση απ' το ταμείο (σ.σ. αυτό ισχύει και για την πρώτη παράγραφο της δήλωσης Γαλανακόπουλου)! Κι εν τέλει, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το κύριο λάθος ήταν που δεν έφυγε την Τετάρτη, αλλά έμεινε μέχρι να φύγει... Συμπληρωματικά, δεν μου άρεσε και η επίκληση του κλάματος των πιτσιρικάδων, όπως δεν μ' αρέσει γενικά η επίκληση παιδιών, για οποιονδήποτε λόγο. Το θεωρώ εξωφρενικά εγωϊστικό!

Απ' την άλλη, θεωρώ πως τότε, προεκλογικά, έκανα τη σωστή ερώτηση στον Πλεξίδα. Μπορεί να παρουσιάζει ως κατόρθωμα το γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ ως τώρα στ' αποδυτήρια της ΑΕΛ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν παραμένει κολλημένος με πράγματα που του τρων τα... ρούχα του. Είναι προφανές πως κάτι του την έσπασε ή επεδίωξε να του τη σπάσει, για να τεθεί θέμα προπονητή και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, πιεστικά ή όχι, ευθέως ή πλαγίως, να τον στείλει ή απλά να τον οδηγήσει στην έξοδο. Το 'χω ξαναγράψει άλλωστε πως στον άνθρωπο πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι... 

Και ξέρετε κάτι ακόμη; Έστω κι αν δεχτούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση έφταιγε αποκλειστικά ο Παναγόπουλος, είναι εκ των πραγμάτων και της στατιστικής, αδύνατον να πιστέψουμε ότι και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις έφταιγαν πάντα οι προπονητές του Πλεξίδα και οι χαρακτήρες τους, αλλά ποτέ ο ίδιος. Πόσο μάλλον, όταν συνοδεύει την συγκεκριμένη συνήθεια με την φράση: "Κοίτα όμως το αποτέλεσμα", που μέσω της συγκεκριμένης πρακτικής δεν μπορεί φυσικά παρά να είναι δικό του επίτευγμα!

Αυτό το τελευταίο καταλαβαίνετε φυσικά γιατί το έγραψα, ε; Γιατί ο Παναγόπουλος έφυγε, αλλά οι υπόλοιποι μένουμε (και μάλιστα στην οικογένεια που θέλουμε να την λέμε και να είναι η ΑΕΛ)...