Γνωρίζοντας το ταλέντο του Δημήτρη Τζουμάκη, δε νομίζω πως συνιστά ουσιαστική είδηση η κλήση του στην Εθνική κάτω των 16 ετών, καθώς αργά ή γρήγορα θα ερχόταν. Εκείνο που για μένα κάνει την περίπτωσή του μοναδική κι αξίζει περαιτέρω σχολιασμού...
...είναι η μοναδικότητα ή αν θέλετε η λεπτομέρεια που ορίζει τη διαφορά στην συγκεκριμένη κλήση του νεαρότερου των "βυσσινί".
Αναφέρομαι φυσικά στη διαπίστωση ότι μέσα σ' έναν σωρό από 13 παίκτες των "αιωνίων", 8 απ' τα υπόλοιπα της Super League, 1 από ομάδας Football League κι 1 απ' το "νησί", ο Τζουμάκης είναι ο μοναδικός που προέρχεται από ομάδα Γ' Εθνικής, όσο κι αν πρόκειται επί της ουσίας για έναν σύλλογο με τεράστιο μέγεθος, που εξακολουθεί να δουλεύει σε επαγγελματικά πρότυπα.
Από κει και πέρα, θέλω να επισημάνω την διαχείριση από πλευράς Παναγόπουλου, της περίπτωσης ενός παιδιού, απ' το οποίο αρχίζουν να δημιουργούνται απαιτήσεις, παρότι δεν έπαψε ταυτόχρονα να είναι μαθητής.
Κάποιοι άρχισαν ήδη να θέλουν να τον βλέπουν και στην αρχική ενδεκάδα, (ανικανοποίητοι που παίζει πάντα, αλλά αλλαγή) χωρίς να αναλογίζονται πόσο ρίσκο θα εμπεριείχε κάτι τέτοιο για την μετέπειτα πορεία του. Ως γεγονός βέβαια δεν είναι πρωτοφανές, με αποκορύφωμα τα μπινιλίκια που άκουγαν κάποτε Στρεϊλάου και Γκμοχ, για τον τρόπο και τη συχνότητα με την οποία χρησιμοποιούσαν τον Καραπιάλη στις δύο πρώτες του σεζόν στην ΑΕΛ. Κι όμως, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως ήταν μια τακτική βελτίωσης και ωρίμανσης του ποδοσφαιριστή, απ' την οποία δεν μετάνιωσε κανείς και κυρίως ο ίδιος ο "μάγος".
Τέλος πάντων, επί του παρόντος οι ευχές για καλή επιτυχία στον πιτσιρικά είναι επιβεβλημένες, όπως και οι νουθεσίες για να παραμείνει προγειωμένος και να δουλέψει πολύ. Απ' τη δουλειά ποτέ κανείς δεν έχασε... Αυτή είναι άλλωστε στο τέλος η μοναδική λεπτομέρεια που θα κάνει την πραγματική διαφορά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου