Ήταν τότε που κυριολεκτικά κοντέψαμε να τελειώσουμε τα... κουτιά απ' τα φαρμακεία! Κι επειδή η ΑΕΛ δίνει κρίσιμο αγώνα μεθαύριο κι επειδή την έφτυσαν στην καλύτερη φάση της, με αποτέλεσμα να πονάει σοβαρά στον άξονα (πάνω που τον... έδεσε), ίσως να 'ναι η κατάλληλη στιγμή για να πάρει αποτέλεσμα ο κόσμος. Καλά είναι λοιπόν μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις να φρεσκάρεται και λίγο η μνήμη, για να μην ξεχνάμε με ποιούς έχουμε να κάνουμε...
Στην προκειμένη περίπτωση, πλην της ανύπαρκτης αποβολής του Γκρούμπιεσιτς, του περιβόητου "οφ σάιντ από πλάγιο" και της μετέπειτα "μπούκας" του Πηλαδάκη, εναντίον του Παπαπέτρου και των βοηθών του, έχω να συνεισφέρω και μια προσωπική μαρτυρία... Μετά το περιπετειώδες τέλος της περσινής αναμέτρησης με τον Πανσερραϊκό, τρύπωσα στο χώρο στάθμευσης των λεωφορείων των ομάδων, προσπαθώντας να εντοπίσω τον Πέτρο Θεοδωρίδη κι ενδεχομένως τον Γουμάγια, για να τους αποσπάσω μια δήλωση. Ο δεύτερος δεν έκανε καν τον κόπο να κατεβεί απ' το πούλμαν. Ο πρώτος όμως, ο... αδικημένος μαζί με την ΑΕΛ της προπέρσινης σεζόν στη Super League, που κρατούσε απ' έξω απ' την πόρτα του λεωφορείου τα... μπόσικα, δεν αρνήθηκε να μου πει με ύφος απορημένου καρδινάλιου:
"Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω που αδικηθήκατε σήμερα κι έγιναν όλα αυτά... Λυπάμαι"!
Δεν ξέρω για όλους εσάς, αλλά εκείνη τη βραδιά τα κουτιά απ' το φαρμακείο της γειτονιάς μου όντως τελείωσαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου