Τι έγινε; Ποιοί και γιατί ξαφνιάστηκαν αντιλαμβανόμενοι πίσω-πίσω τον κίνδυνο να τιμωρηθεί η ΑΕΛ με αφαίρεση βαθμών; Μήπως εκείνοι που όταν το 'γραφα με επίφαση, βαρώντας το κουδούνι ντάλα καλοκαίρι (27 Ιουλίου παρακαλώ), μη μπορώντας να δουν πέρα απ' τη μύτη της εγωιστικά διαμορφωμένης εικονικής τους πραγματικότητας, έσπευσαν να ερμηνεύσουν την αγωνία μου ως αγωνία "για την σωτηρία του Πηλαδάκη"; Λες και τον ήξερα κι από προχθές; 'Η μήπως οι άλλοι, οι καθ' ομοίοσιν απέναντι, που έσπευσαν να με χαρακτηρίσουν κινδυνολόγο, εντάσσοντας όψιμα και την αφεντιά μου στην κατηγορία των πολέμιων του μεγαλομετόχου; Καθένας στον κόσμο του που λένε... Αλλά, να 'ναι όλοι τους καλά! Ψυχή βαθειά... Έτσι κι αλλιώς, αν έλθει τελικά το μοιραίο...
...μαζί θα νιώσουμε την ταπείνωση, όπως την ξανανιώσαμε μια φορά κι έναν καιρό (όχι τόσο μακρινό) ως δια βίου οπαδοί των "βυσσινί" κι όπως νιώσαμε μαζί κι όλες τις ανείπωτες χαρές που μας έχει προσφέρει αυτή η ομάδα. Κι αν όχι (σ.σ. τρέφω ακόμη κάποιες ελπίδες πως θα την σκαπουλάρουμε την ύστατη στιγμή), έχουμε μπροστά μας μια σεζόν γεμάτη από συστημικά εμπόδια και πρέπει αυτή τη φορά να τ' αντιμετωπίσουμε ως μια γροθιά!
Ηθικό δίδαγμα και ταυτόχρονα μοναδική διέξοδος: Ε-Ν-Ο-Τ-Η-Τ-Α, γιατί στενοχώρια που μοιράζεται μετριάζεται, ενώ χαρά που μοιράζεται διπλασιάζεται... Ε-Ν-Ο-Τ-Η-Τ-Α γιατί το επιβάλει το ίδιο το όνομα και φυσικά το πνεύμα της Αθλητικής ΕΝΩΣΗΣ Λάρισας! Μόνοι μας και όλοι τους λέμε, όχι όλοι τους απ' τη μια κι ο καθένας μόνος απ' την άλλη...
Υ.Γ. Όποιος δεν πείθεται, ας δει την αποτελεσματικότητα ή ακόμη και τον όγκο των σημερινών απεργιακών κινητοποιήσεων. Αν ήταν μια και ενοιαία θα 'μουν κι εγώ εκεί. Δεν πήγα όμως, γιατί είμαι Λαρισαίος εργαζόμενος και οικογενειάρχης και δεν γουστάρω να πρέπει να επιλέξω κάτω από ποιο πανό ή ποια ταμπέλα θα φωνάξω για το δίκιο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου