Ζήτω που καήκαμε...

Η ουσία είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή το γκολ κι αυτό για να το πετύχεις πρέπει να πιστεύεις πως μπορείς. Άμα φοβάσαι να πασάρεις και πολύ περισσότερο να σουτάρεις, προκοπή δε γίνεται…

Δεν ξέρω τελικά πως λένε το χαρακτηριστικό που λείπει απ’ τη φετινή ΑΕΛ… Το λένε αμεσότητα στον τρόπο παιχνιδιού; Το λένε αποφασιστικότητα στη νοοτροπία; Το λένε αυτοπεποίθηση στην ψυχολογία; Κουράγιο; Σθένος; Μην τάχα το λένε αδυναμία ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της φανέλας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Να ‘ναι όλα αυτά μαζί; Ζήτω που καήκαμε…

Αντίθετα, ξέρω καλά ποιος είναι σταθερά ο καλύτερος και πιο συνεπής παίκτης αυτής της ομάδας κατά τη φετινή σεζόν. Λέγεται Ναϊμ Ααράμπ και βρίσκεται πάντα εκεί, στη θέση του, άκρως αποτελεσματικός, να παλεύει να κρατήσει όρθιους τους συμπαίκτες κάθε που εξαφανίζονται απ’ τον αγωνιστικό χώρο και δίνουν δικαιώματα στους ανύπαρκτους. Όπως συνέβη χθες, μετά το δεκάλεπτο, που αφού δεν ήρθε το γρήγορο γκολ, έκαναν το Φωκικό να μοιάζει κάτι μεταξύ Σίτι και Γιουνάιτεντ. Ποιόν, τον Φωκικό που μπήκε στο γήπεδο εμφανώς διατεθειμένος να υποστεί πίεση και να προσευχηθεί προς υπεράσπιση της εστίας του…

Μόνο που ο Ναϊμ είναι αμυντικός κι όχι μεσοεπιθετικός, για να λύσει το βασικό πρόβλημα… Να μπολιάσει με πίστη κι αποτελεσματικότητα τα χαφ, που με πρώτο τον Χατζή έκαναν τη μια λάθος μεταβίβαση μετά την άλλη και κυρίως τους κυνηγούς, που ‘χουν επιδοθεί σ’ έναν άτυπο αγώνα για την μεγαλύτερη ευκαιρία της σεζόν. Στ’ άλλα ματς ήταν ο Καούνος, χθες ο Βούζας που δεν σκόραρε απ’ τα δύο μέτρα και πάει λέγοντας... Από καλό ένα ολόκληρο γήπεδο έψαχνε στην ανάπαυλα τον Γκονζάλες (που να φανταστεί!) μπας και νοικοκυρευτεί η κατάσταση;

Αντ’ αυτού βέβαια, ο Κεχαγιάς επέλεξε ν’ αλλάξει άρδην το σχήμα και να παίξει (επιτέλους κόντρα στον Φωκικό) με δύο σέντερ φορ, εκμεταλλευόμενος τον παίκτη που λέγεται Μπλέντι, τον οποίο εκτός από χαφ και μπακ, τον είδαμε πλέον και (για ένα τέταρτο) ως αμυντικό χαφ. Απ’ τον συγχωρεμένο τον Μπαχράμη είχαμε να ποντάρουμε σε τέτοιο… πολυεργαλείο, ακόμη και σε μέτρια μέρα του!

Τι τα θέλουμε όμως και τι τα γυρεύουμε.. Η ουσία είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή το γκολ κι αυτό για να το πετύχεις πρέπει να πιστεύεις πως μπορείς. Άμα φοβάσαι να πασάρεις και πολύ περισσότερο να σουτάρεις, προκοπή δε γίνεται… Πόσο μάλλον απ’ τη στιγμή που ο χρόνος αρχίζει να σφίγγει σα θηλιά στο λαιμό, η ψυχραιμία να πάει περίπατο και η απελπισία να βασιλεύει, σε βαθμό που ακόμη και φιλότιμες ενέργειες απ’ τη μικρή περιοχή κάνουν 7μετρο στόχο να μοιάζει με κουμπότρυπα.

Πάλι καλά που το γκολ των φιλοξενούμενων ήταν οφ σάιντ,  πάλι καλά που υπάρχουν κι ο Νεμπεγλέρας με τον Βενετίδη…

Υ.Γ. Όσο λυπάμαι για όσα είδα στο γήπεδο, άλλο τόσο λυπάμαι για όσα έμαθα πως συμβαίνουν από προχθές βράδυ στην κερκίδα!

- Πρώτη δημοσίευση στην SportLarissa Press της 04/03/2012