Πάει κι αυτό το… αποκούμπι

Για πρώτη φορά φέτος η ΑΕΛ δεν κέρδισε αγώνα στον οποίο προηγήθηκε. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, υπάρχουν δικαιολογίες και για τον Ζιώγα και για κάποιους απ' τους παίκτες… Χρόνος και διοικητική μέριμνα δεν υπάρχει!

Στην Κατερίνη η ΑΕΛ δεν έπεσε θύμα ούτε κανενός διαιτητή, ούτε φυσικά της παροιμιώδους αφλογιστίας της, αφού έκανε εύκολα το γκολ με το οποίο προηγήθηκε νωρίς στο σκορ και με την εμφάνιση του πρώτου μέρους, παρότι δεν δημιουργήθηκαν άλλες σπουδαίες ευκαιρίες, έδειχνε να έχει τις προδιαγραφές για να φτάσει σε άκρως θετικό αποτέλεσμα. Πίεζε όπως και όπου έπρεπε, οι παίκτες της κέρδιζαν τις περισσότερες μονομαχίες σε όλους τους χώρους κι αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τον έλεγχο του ρυθμού και φυσικά, το βραχυκύκλωμα του Πιερικού, ο οποίος έμοιαζε ακίνδυνος αγωνιστικά και ψυχολογικά.

Ήρθε όμως η επανάληψη να μας προσγειώσει σε μια θλιβερή πραγματικότητα, η οποία λέει πως μόνο παλεύοντας δεν είναι δυνατόν να κερδίσεις ένα ματς, ακόμη και στη δεύτερη εθνική, αν δεν έχεις αποθέματα σθένους και πνευμόνων. Επιπλέον, εκτός από δυνάμεις, οι οποίες εγκατέλειπαν σταδιακά τους «βυσσινί», με πρώτο απ’ όλους τον κορυφαίο του ημιχρόνου, Ζεκίνια, χρειάζεται και μια ποιότητα που αντικειμενικά δεν την διέθετε χθες η ΑΕΛ, έχοντας αφήσει επτά «ενδεκαδάτους» ποδοσφαιριστές στη Λάρισα και κάνοντας μόνο αναγκαστικές αλλαγές στη διάρκεια του αγώνα!

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, κανείς δεν μπορεί να κρίνει αυστηρά και το ντεμπούτο του Μιχάλη Ζιώγα (η μη χρησιμοποίηση του Γκρούμπιεσιτς είναι ουσιαστικά το μόνο σοβαρό ερώτημα), ο οποίος κατέβασε μια ομάδα που μόνο της προσόν ήταν η αγωνιστικότητα και δεν διέθετε τις επιλογές για να δουλέψει όπως θα ήθελε στην εξέλιξη της αναμέτρησης, η οποία οδηγήθηκε στο 2-1 γιατί απλά ο Πιερικός ήταν συνολικά πιο ανθεκτικός και καλύτερος στο β’ μέρος απέναντί της, απ’ ότι εκείνη από τους γηπεδούχους στο πρώτο.

Και μετά το σχόλιο, η πραγματικότητα:

Να ‘σου πλέον 9 οι ήττες της ΑΕΛ (κι όλες στο γκολ), να και η απειλή της «επικίνδυνης ζώνης» που πλησιάζει, να και η απόγνωση που ‘ταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του Βούζα στην σύντομη τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε μετά τη λήξη… «Να που σήμερα βάλαμε τελικά γκολ – είπε – και πάλι χάσαμε», αποπνέοντας όλη τη μαυρίλα που μαζεύεται με συνέπεια εδώ και δύο μήνες πάνω απ’ τα κεφάλια του ίδιου και των συμπαικτών του. Πάει λοιπόν κι αυτό το ψυχολογικό και στατιστικό αποκούμπι που ‘χαν οι «βυσσινί», περιμένοντας να σκοράρουν πρώτοι, πάνε και τα κουράγια που έδειξαν να έχουν όσο βρίσκονταν μπροστά στο σκορ.

Ας επιμείνουν… Άλλη επιλογή δεν έχουν κι ο Ζιώγας κι ο μικρός και όλοι τους. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, σ’ έναν δύσκολο αγώνα, δεν μας έκαναν να στρέψουμε αλλού το κεφάλι κι ας μην είδαμε τη μπάλα που θέλουμε. Γι’ αυτό άλλωστε, ευθύνονται κυρίως άλλοι… Αντίθετα, πάλευαν μ’ όσες δυνάμεις είχαν (άλλος ανέτοιμος σαν τον Πορτογάλο κι άλλος σκασμένος σαν το Νεμπεγλέρα) και δυστυχώς, με όση ποιότητα μπορούσαν να διαθέσουν στη δεδομένη στιγμή. Κι ας ελπίσουμε κι εμείς ότι θα κρατήσουν τη διάθεση, ώστε με τη βοήθεια του νέου τους προπονητή και με τις επιστροφές βασικών παικτών, θα μπορέσουν συνολικά να βελτιωθούν και να σηκώσουν κεφάλι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Πιο πέρα έχει γκρεμό…

Υ.Γ. …Εκεί που κάποιοι θέλουν με το ζόρι να σπρώξουν την ΑΕΛ, διαμορφώνοντας εσφαλμένη εντύπωση για το σύνολο των οπαδών της, άλλοι - δικοί της! - με πράξεις ξένες γι’ αυτόν τον σύλλογο κι άλλοι με τον ανεύθυνο σχολιασμό τους για όσα αχαρακτήριστα λάμβαναν χώρα στις κερκίδες και εκτός γηπέδου.