Κάποτε θα γινόταν...

Κάπως, κάπου, κάποτε, το ποτήρι ξεχειλίζει κι έρχεται η αντίδραση, ειδικά όταν η ομάδα σου δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και να θυμώσεις με τους άλλους

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις του κλέφτη, δέκα του κλέφτη… κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Ακόμη καλύτερα, κάποτε ΘΑ ‘ΠΡΕΠΕ να γίνει κι αυτό. Έτσι κι αλλιώς, σ’ αυτό το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πολιτισμός. Μόνο προσωπικά και συλλογικά συμφέροντα, που μεταξύ άλλων ορίζουν κι αναβάλουν αγώνες κατά το δοκούν. Το επιβεβαίωσε άλλωστε κι ο ίδιος ο Θεοδωρίδης, ανακαλύπτοντας τραυματίες παίκτες του για να μην ξαναρχίσει το ματς! Που ‘ναι ρε μάγκα η περιβόητη συντροφικότητα με την ΑΕΛ που μας διαφήμιζες το καλοκαίρι;

Ως κι ο Πηλαδάκης το κατάλαβε και μπούκαρε στο γήπεδο πρώτος και πριν απ’ όλους, εκφράζοντας για πρώτη φορά μετά από πολύ – πολύ καιρό το συναίσθημα του μέσου και πραγματικά θυμωμένου οπαδού της ΑΕΛ!!! Βέβαια, σε τέτοιες καταστάσεις, δεν θέλει πολύ να ξεφύγει το πράγμα, όπως κι έγινε, δεδομένου ότι ο κόσμος έχει μαζεμένα πολλά και για πολλούς…

Δεν μπορεί όμως η κόκκινη κάρτα να ‘ναι μόνιμα σε… επιφυλακή, για να βγει τόσο εύκολα σε βάρος παίκτη αυτής της ομάδας, χωρίς καν αφορμή! Δεν μπορεί ανίκανοι επόπτες και κοινοί αλήτες διαιτητές (ναι, αλήτες πρόεδρε, όπως άργησες να καταλάβεις και σωστά φώναζες επιτέλους για να σ’ ακούσουν όλοι), να εφευρίσκουν ακόμη και οφ σάιντ από πλάγιο άουτ (!!!), για να σταματήσουν ένα τετ – α – τετ…

Κάπως, κάπου, κάποτε, το ποτήρι ξεχειλίζει κι έρχεται η αντίδραση, ειδικά όταν η ομάδα σου δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς και να θυμώσεις με τους άλλους. Όπως χθες, που με αρκετά νιάτα στον αγωνιστικό χώρο κι ένα πρωτότυπο σχήμα, βγήκε μια ενεργητικότητα ειδικά στο β’ ημίχρονο που ‘χαμε καιρό να τη δούμε απ’ τους παίκτες του Νίκου Κεχαγιά. Το νου μας… Δε μιλάμε ούτε για ποιότητα, ούτε για μπάλα που έβγαζε μάτια. Μιλάμε όμως για εμφανή διάθεση να κερδηθεί το ματς σε πείσμα όλων. Ακόμη και της τύχης, που εκτός του κατεστημένου, δεν την θέλει κι αυτήν (τρίτο δοκάρι στα τελευταία τέσσερα ματς)!

Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν σηκώνει φυσικά ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Η ουσία του πράγματος συσσωρεύεται στο ερώτημα, κατά πόσο τα χθεσινά γεγονότα θα ‘ναι απαρχή δεινών ή αναγέννησης μιας ΑΕΛ που θα μοιάζει πολύ περισσότερο μ’ αυτή που θέλουμε. Μάλιστα, όπως μου ‘πε κάποιος παλιός φίλαθλος στο διάστημα της διακοπής: «Από εδώ, από τη Λάρισα, θα ξεκινήσει η νέα ποδοσφαιρική επανάσταση. Αυτή είναι η απαρχή του τέλους για το κράτος του Μαρινάκη»!

Ας το ελπίσουμε, με την προϋπόθεση ότι στις στιγμές του πολέμου έναντι του κοινού εχθρού, θα πρέπει το «βυσσινί μέτωπο» να είναι ενιαίο κι αδιαίρετο, χωρίς να λύνει τα εσωτερικά του σε κοινή θέα. Κι είμαι βέβαιος ότι εκείνοι που επέλεξαν τη στιγμή της έντασης για να βρίσουν την ΠΑΕ, θα το ‘χουν μετανιώσει απ’ όταν το σκέφτηκαν δεύτερη φορά. Κάθε πράγμα θέλει τον κατάλληλο χρόνο και χώρο για ν’ ακουστεί και να φέρει αποτέλεσμα…

- Πρώτη δημοσίευση στην SportLarissa Press της 15/03/2012