 |
| φωτ. ingr |
Με τον Κούγια θιγόμενο, αναμενόμενο ήταν ότι τα γεγονότα στα Πηγάδια θα προκαλέσουν...
...σωρό από αντιδράσεις, που αγγίζουν πλέον το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κατά την προσφιλή του τακτική, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΑΕΛ δεν αρκέστηκε στη διεκδίκηση του δικαίου μέσω θεσμικών, ακόμη και νομικών ενεργειών, ούτε σε συνηθισμένες δηλώσεις διαμαρτυρίας επί του συγκεκριμένου αγώνα και της συγκεκριμένης, πρωτοφανώς σφαγιαστικής, διαιτησίας!
Πήρε λοιπόν σβάρνα τα ραδιόφωνα ή τον πήραν αυτά, που ψοφάν για τέτοια κι άρχισε τις καταγγελίες επί καταγγελιών εναντίον προσώπων που ποτέ δεν αμφιβάλλαμε εμείς οι κοινοί θνητοί πως κοπριές ήταν, κοπριές είναι και κοπριές θα μείνουν σε όλη τους τη ζωή... Όποιος γνώριζε για παράδειγμα τη σχέση αυτού του Παπαδόπουλου με τον Μελισσανίδη, θα 'ταν αστείο να αρθρώσει λόγο περί ηθικού πλεονεκτήματος της ΑΕΚ και άλλα γραφικά, κατά τη διαδρομή της απ' τη Γ' Εθνική ως την κατάκτηση του πρωταθλήματος στη SL!
Το δυστύχημα βέβαια για τον ίδιο, είναι πως με τον κάθε Μητρόπουλο και τον κάθε Παπαδόπουλο δεν ήμασταν εμείς που συνυπήρξαμε κάποια στιγμή ούτε προσωπικά ούτε επαγγελματικά, έστω και για θεμιτό λόγο κι ούτε φυσικά πρόκειται να συνυπάρξουμε. Ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Κούγιας που το έκανε, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, για να τα ξανασπάσουν όταν τα συμφέροντα είναι διαφορετικά κι ενδεχομένως να τα ξαναβρούν στο μέλλον που θ' αλλάξουν πάλι τα κόζια. Το αυτό συνέβη και με τον Μελισσανίδη, το αυτό και με τον Μαρινάκη, το αυτό και με τον Σαββίδη, το αυτό και με όλους εκείνους τους διαχρονικούς παράγοντες που οι σχέσεις τους εκπορεύονται απ' το άμεσο ή μακροχρόνιο κατά περίπτωση συμφέρον. Αλλά μόνο το συμφέρον, προσωπικό - επαναλαμβάνω - ή επαγγελματικό, που άλλοτε ορίζεται από την κοινωνικοπολιτική ισχύ, άλλοτε απ' τα χρήματα και τις περισσότερες φορές κι απ' τα δυο μαζί. Και θλίβομαι, αλλά απ' αυτό το κάδρο δεν εξαιρώ ούτε τον Πηλαδάκη, που "άδειασε" ολόκληρη πόλη (που τράβηξε μαζί του όσα τράβηξε την περίοδο 2010-11 κυρίως) ως μάρτυρας στο δικαστήριο, γιατί εκείνη τη στιγμή έκρινε πως αυτό του επέβαλε να κάνει το προσωπικό του συμφέρον...
Τον βαθμό που είναι ή δεν δεν είναι δεοντολογικό ο Κούγιας ως δικηγόρος να μιλάει δημόσια εναντίον συναδέλφων του ή πρώην πελατών του, βγάζοντας άπλυτα στη φόρα, δεν θα επιχειρήσω να τον κρίνω εγώ. Όσο υπάρχει συντεταγμένη κοινωνία νομικών έχει τον πρώτο λόγο. Κι όσο υπάρχουν πολύ περισσότερο πελάτες που 'χουν ανάγκη την αναμφισβήτητη επαγγελματική κι επιστημονική του επάρκεια, έχουν και την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών τους.
Εκείνο που μπορώ όμως να κρίνω και με λυπεί αφάνταστα για μια ακόμη φορά, είναι ο λάθος τρόπος με τον οποίο επέλεξε να χρησιμοποιήσει τους φιλάθλους της ΑΕΛ στις δηλώσεις του. Όντως εξαγριωμένοι (σχεδόν) όλοι μας απ' όσα έγιναν στην Ξάνθη, ίσως αρχίζαμε να βλέπουμε με μια άλλη ματιά το επερχόμενο ματς με τη Λαμία. Η πρόκληση ήταν τόσο μεγάλη, που γνωρίζω καλά πως κάποιοι είχαν αρχίσει να μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν ότι κάτι πρέπει να κάνουν ή έστω να φαντασιώνονται την δρομολόγηση μιας συσπειρωτικής διαδικασίας, που ανεξαρτήτως Κούγια, θα 'χε ως στόχο την προστασία της ομάδας. Την αποστολή με κάποιον δραστικό τρόπο ενός μηνύματος που θα έλεγε προς πάσα κατεύθυνση ότι μπορεί για "Χ" λόγους να μην είμαστε παρόντες πια στο γήπεδο όπως παλιά, αλλά δεν πάψαμε ποτέ να υπάρχουμε ούτε ως πλήθος, ούτε ως δυναμική. Κι αλίμονο σ' όποιον το ξεχάσει ή το υποτιμήσει... Αυτό φυσικά θα προϋπέθετε στο μέτρο του δυνατού, αφού οι διαχωριστικές γραμμές είναι πλέον τόσο σαφείς που δεν σβήνουν, μια εντελώς διαφορετική διαχείριση της κατάστασης πρωτίστως απ' την ΠΑΕ, με δεδομένο τον αποκλεισμό κόσμου και κοσμάκη απ' τις απλές καθημερινές ΑΕΛικές διαδικασίες. Ο χρόνος άλλωστε λόγω της διακοπής του πρωταθλήματος υπήρχε...
(Προσωπικά, ως αθεράπευτα ρομαντικός ίσως, ήμουν έτοιμος να αναφερθώ λεπτομερέστερα απ' ότι χθες, στην κουβέντα που είχα με προβεβλημένο στέλεχος των Monsters, όταν βρεθήκαμε τυχαία μπροστά απ' την κλασσική καντίνα του Αλκαζάρ, πριν απ' τον αγώνα της 4ης αγωνιστικής της αποφράδας περιόδου 2010-11, με την Κέρκυρα. Η ομάδα είχε ξεκινήσει με μεγάλα όνειρα της σεζόν, όμως: Είχε νικήσει 1-0 με κακή εμφάνιση τον Ατρόμητο, είχε παραχωρήσει 0-0 στην Καβάλα αλλά με κακώς ακυρωθέν γκολ του Βενετίδη κι είχε χάσει 1-0 στον Ηρακλή αλλά με σωρεία ευκαιριών, ένα πέναλτι για... φυλακή που δεν δόθηκε στον Μπλάζεκ και μια τραβηγμένη αποβολή του Ταβλαρίδη! Τότε λοιπόν, οι οπαδοί - με δεδομένη την ανασφάλεια απ' την προηγούμενη σεζόν - έπνεαν τόση μένεα κατά του Πηλαδάκη, κυρίως για τις επιλογές του στη συγκρότηση του αγωνιστικού τμήματος αλλά και την εξ αποστάσεως διοίκηση, που αρνούνταν να δουν το μήνυμα που έστελνε το κέντρο αποφάσεων... Ότι δηλαδή, αν δεν είχαμε δύο τραγικές διαιτησίες στα τρία πρώτα ματς, ακόμη και με μέτριες εμφανίσεις, η ομάδα θα ήταν στην κορυφή με 7-9 βαθμούς κι όλα θα 'ταν αλλιώς... Είχε όμως μόλις 4!!! Εκείνο που έλεγα λοιπόν τότε σε προσωπικές κουβέντες, κείμενα και εκπομπές, ήταν πως ο Πηλαδάκης έπρεπε ν' αλλάξει την παθητική τακτική απέναντι στην ΕΠΟ κι ο κόσμος να δει πως κάτι δεν πάει καλά στην αντιμετώπιση της ομάδας και να συσπειρωθεί. Ούτε ο ένας άκουγε, ούτε ο άλλος όμως. Ακόμη και σ' εκείνη την συζήτηση, "μας κυνηγάν" έλεγα εγώ, "να δούμε τι θα κάνουμε"... "Ναι, αλλά ο Πηλαδάκης μπλα, μπλα, μπλα"..., έλεγε ο άλλος. Αρνητικίλα στην ατμόσφαιρα στο φουλ, 1-1 με την Κέρκυρα, η κρίση ξέσπασε στο εσωτερικό και οι συνέπειες αγώνα με τον αγώνα γνωστές, καθώς ο Πηλαδάκης (μεταξύ άλλων λαθών) ξύπνησε αργά, ζητώντας απ' τον κόσμο να ξεσηκωθεί μετά τον υποβιβασμό και οι οπαδοί θυμήθηκαν να κινητοποιηθούν, αφού έγιναν οι αποκαλύψεις των κασετών και είδαν μαζεμένες σε βίντεο τις φάσεις όπου διαιτητικά λάθη καθόρισαν ένα σωρό αποτελέσματα σε βάρος της ΑΕΛ. Εκείνη η ιστορία, προσαρμοσμένη στις σημερινές συνθήκες, ίσως κάτι είχε να πει, υπό άλλες φυσικά προϋποθέσεις, που όμως είναι προφανές πως δεν υπάρχουν)...
Εδώ λοιπόν είναι το (ένα ακόμα επικοινωνιακό και ουσιαστικό) λάθος...!!!
Αντί να πεις όσα θες να πεις σήμερα για το παρασκήνιο, αφού θες να τα πεις, αλλά ν' αφήσεις απ' έξω τον κόσμο της ομάδας, που ξέρεις πως δεν τον έχεις στο πλευρό σου, γιατί εσύ τον απέκλεισες λίγο-λίγο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και να κοιτάξεις με τους συνεργάτες σου πως μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση στο εσωτερικό, ώστε να εξασφαλίσεις ουσιαστικά την μέγιστη δυνατή και όχι πρόσκαιρη συσπείρωση (σ.σ. ουδέν κακό αμιγές καλού, καθώς σε τέτοιες καταστάσεις κάτι τύπους σαν τον Λάμπρου στον ουρανό τους ψάχνεις και στη γη τους βρίσκεις), βιάστηκες να πεις ταυτόχρονα ό,τι πιο υποτιμητικό ακούστηκε ποτέ για τον κόσμο της Λάρισας...
Σου 'πε άραγε κανείς εκ προοιμίου ότι οι Λαρισαίοι και πολύ περισσότερο οι οπαδοί της ΑΕΛ είναι τσαμπατζήδες; Γκρινιάρηδες και απαιτητικοί, ναι, αλλά τσαμπατζήδες; Σου 'πε κανείς ότι με άλλες μη αποσυνθετικές συμπεριφορές, άλλες προσεγγίσεις, άλλες επικοινωνιακές τακτικές και φυσιολογικό εισιτήριο, δεν θα 'ταν όλοι ορκισμένοι στο πλευρό της ομάδας και το δικό σου; Σου 'πε κανείς ότι με μια τέτοια εξαγγελία δεν υποτιμάται και δεν υποβαθμίζεται στο έπακρο εκτός απ' τον κόσμο και η ίδια σου η ομάδα, η ίδια σου η περιουσία; Ποιόν Λαρισαίο ρώτησες και βιάστηκες να πεις δημόσια κάτι τέτοιο; Κανέναν, όπως πάντα...
Ακόμα θυμάμαι τους ομηρικούς καβγάδες του Λυράκη με τον Πηλαδάκη, όταν ο δεύτερος βιάστηκε ν'αποφασίσει κάποτε δωρεάν είσοδο σε κρίσιμο αγώνα με τον Εργοτέλη, για τους λόγους που ήδη εξήγησα και που με είχαν οδηγήσει και τότε, ακόμα και υπό διαφορετικές συνθήκες απ' τις σημερινές, να τοποθετηθώ εναντίον εκείνης της απόφασης. Γιατί αυτή είναι διαχρονικά η περήφανη θέση των πραγματικών φιλάθλων-οπαδών της ΑΕΛ, των πριν, των τότε και των πάντα!!! Εκείνων που με τα καλά και τα κουσούρια τους, θέλουν να είναι στο γήπεδο με κάθε καιρό, κάθε εποχή και κάθε στόχο. Κι όχι των περιστασιακών, των ντέρμπι και των πανηγυριών, που γέμισαν ασφυκτικά τότε το γήπεδο, όπου ενδεχομένως θα σπεύσουν και τώρα, μέχρι να ξαναμπεί τιμή στο εισιτήριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου