...Εκεί υπάρχουν μόνο "-ΑΡΕΣ", από το "ΑΕΛΑΡΕΣ"!!!

Καλώς εχόντων των πραγμάτων αυτή τη στιγμή θα έγραφα για να σχολιάσω την πρώτη και μοναδική για φέτος εντός έδρας φιλική αναμέτρηση της ΑΕΛ...

...με αντίπαλο τον ΠΑΟ, των αγαπημένων πρώην συνοδοιπόρων και πάντα φίλων, Γιώργου Δώνη και Νίκου Νταμπίζα, με την σπουδαία και ιστορική προσφορά στους «βυσσινί»... Την περίμενα και τους περίμενα, πώς και πώς... Τί βαίνει καλώς όμως στην ΑΕΛ την τελευταία 8ετία για να πάει κι αυτό;

Δυστυχώς, με πόνο ψυχής, δεν βρέθηκα σήμερα στο AEL FC ARENA και ως εκ τούτου δεν νομιμοποιούμαι να σχολιάσω το παραμικρό. Και δεν βρέθηκα γιατί επέλεξα να συμμετάσχω στην αποχή μιας σημαντικής μερίδας συναδέλφων, που αντιδράσαμε στην απόφαση της ΠΑΕ να μηνχορηγήσει διαπιστεύσεις σε κάποια ΜΜΕ, που με συνέπεια καλύπτουν εδώ και χρόνια το ρεπορτάζ της ομάδας. Αιτία, η διαφωνία της ηγεσίας της ΑΕΛ με τον τρόπο που τα συγκεκριμένα μέσα σχολίασαν τον πρώτο φετινό φιλικό στο Καρπενήσι, γεγονός πρωτοφανές, για το οποίο σαφώς και πήρα εξ’ αρχής θέση. Μια θέση που λέει με σαφήνεια πως ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή διαφωνώ με μια δημοσιογραφική ή μη κριτική που δεν περιλαμβάνει προσωπικούς προβλητικούς χαρακτηρισμούς, θα υπερασπίζομαι όπως και όσο μπορώ το δικαίωμα του άλλου να την ασκεί. Κι αν διαφωνώ, θα επιχειρώ με γαϊδουρινή υπομονή να τον πείσω για το αντίθετο...

Μένοντας λοιπόν πιστός στη θέση εκείνη, που χρόνια ολόκληρα υπηρετώ και ραδιοφωνικά με εκπομπές επικοινωνίας, δεν θα μπορούσα παρά να στηρίξω τους αποκλεισμένους συναδέλφους, ανεξάρτητα αν πρόκειται ή όχι για ανεγνωρισμένα μέλη οργανώσεων του κλάδου μας. Τους γνωρίζω έναν-έναν προσωπικά, ξέρω τον καθημερινό τους αγώνα, γνωρίζω τις τυπικές δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν για να νομιμοποιηθούν ως δημοσιογράφοι στις μέρες μας και δεν υπήρχε περίπτωση να μην αντιδράσω μαζί τους.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως ένα σοβαρό προσωπικό-οικογενειακό πρόβλημα, που δεν μου επέτρεψε καν τις 2-3 τελευταίες μέρες να αρθρογραφήσω για τα στοιχειώδη, μου στέρησε ταυτόχρονα τον χώρο, τον χρόνο και την συγκέντρωση για να συμμετάσχω στην διαδικασία και να εντρυφήσω σε κάθε λεπτομέρεια τηςανακοίνωσης που συνόδευσε την αποχή μας και των δηλώσεων που ακολούθησαν από πλευράς της ηγεσίας της ΠΑΕ και των αρμοδίων στελεχών της. Ωστόσο, επιβεβαιώνω πως η συν-υπογραφή μου είναι δεδομένη έτσι κι αλλιώς από θέση αρχής (και φέρει στο ακέραιο της ευθύνη της). Της αρχής εκείνης που αφορά αξίες σαν κι αυτή της στοιχειώδους δημοκρατικά ελευθεροτυπίας, την οποία δυστυχώς οι νυν εκπρόσωποι της ομάδας που επί δεκαετίες υπηρετώ άμεσα ή έμμεσα από διάφορα πόστα, καταπάτησαν με αναπόδεικτες κατηγορίες περί «χαρτζιλικώματος» και «στησίματος» νεαρών κατά κανόνα συναδέλφων, που άλλοτε είχαν εξάρει για τη θέση και τη στάση τους δίπλα στην ομάδα! Γι’ αυτό άλλωστε και το παρόν καθεστώς της ΠΑΕ τους χορηγούσε διαπιστεύσεις επί μια τριετία...

Ταυτόχρονα, οφείλω να αντιταχθώ και στην αντίρροπη προσπάθεια κάποιων να στοχοποιήσουν μέσα απ’ τα social media συναδέλφους που δεν συνυπέγραψαν την ανακοίνωση και δεν απείχαν. Όποιος επιχειρεί κάτι τέτοιο σέρνεται στις ίδιες λογικές που κατακερμάτισαν πλέον τις ΑΕΛικές δυνάμεις και δεν επιτρέπουν στην ομάδα μας να σηκώσει πραγματικά κεφάλι. Προσωπικά, χάρη σε φίλους και χορηγούς, έχω αυτή τη στιγμή την πολυτέλεια να συντηρώ με αίμα ένα προσωπικό blog, χωρίς οποιαδήποτε συμβατική υποχρέωση, με συνέπεια να απολαμβάνω την απόλυτη ελευθερία όχι μόνο έκφρασης, αλλά και επιλογών. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για όλους, όπως δεν τραβάμε κι όλοι με τον ίδιο τρόπο το κουπί του μαρτυρίου στο οποίο μας υποχρέωσε την πλειοψηφία των συναδέλφων αυτή η γαμημένη κρίση! 

Θεωρώ ωστόσο, πως απαιτείται επί των σοβαρών σημερινών εξελίξεων να διατυπωθεί με οποιονδήποτε τρόπο η προσωπική θέση του καθενός μας, όπως φυσικά και οι θέσεις των επαγγελματικών φορέων μας, ΠΣΑΤ και Ένωσης Συντακτών. Το αυτό ισχύει για τη θέση και τη στάση κάθε φιλάθλου-αναγνώστη και πολύ περισσότερο εκείνου που έστω για μια φορά επέλεξε συνειδητά το Sportlarissa.gr, το Arenalarissa.gr και το Aelole.gr, προκειμένου να ενημερωθεί για τα δρώμενα της ΑΕΛ. Η αποχή εξάλλου μπορεί πρόσκαιρα να συνιστά έκφραση διαμαρτυρίας, αλλά δεν μπορεί επουδενί να αποτελεί επιλογή για οποιονδήποτε, αναφορικά με όσα πραγματικά αγαπά...

Εκείνο άλλωστε που έμαθα ως πιτσιρικάς οπαδός στο Αλκαζάρ κατά τη δεκαετία του ’80, με την αντιπολίτευση του 1% να δρα ακόμη και τη σεζόν του πρωταθλήματος (σ.σ. αλλά να είναι εκεί και φυσικά, να της επιτρέπεται να είναι εκεί), ως επαγγελματίας δημοσιογράφος-ρεπόρτερ της ΑΕΛ από το 1992 κι ως κατά περιόδους στέλεχος της ΠΑΕ απ’ το 2002 και μετά, είναι πως όταν μιλάμε γι’ αυτή την ομάδα, την ομάδα της καρδιάς μας, ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

Κι αυτό ήταν ουσιαστικά το ανείπωτο motto πίσω απ’ το «Ξαναρχόμαστε» του Νίκου Σωτηρούλη, που με ενέπνευσε για να σταθώ δίπλα του απ’ την πρώτη ως την τελευταία στιγμή και με πολλή δουλειά, να το μεταλαμπαδεύσουμε ως πίστη σε χιλιάδες κόσμου, ξεσηκώνοντας σιγά-σιγά μια ολόκληρη πόλη... 

Αυτή ήταν κι η βαθειά μου πεποίθηση όταν παραιτήθηκα Νοέμβριο του ’05 ενώπιον του παντοδύναμου τότε Νίκου Λυράκη, γιατί ένιωσα προσβεβλημένος επαγγελματικά, αυτή κι όταν είπα το «ναι» στην πρόταση Πηλαδάκη να επανέλθω τον Μάιο του ’08, αυτή και δυο χρόνια μετά που με απέλυσε χωρίς εξηγήσεις, αλλά δεν έκανα το χατήρι κάποιων να τον κράξω από εκδικητικότητα! Κανείς μας δεν περίσσευε και τότε...

Η ίδια κι απαράλλαχτη αυτή πεποίθηση με οδήγησε να πω «ναι» στην πρόταση Κούγια να πάω στο AEL RADIO τον Μάϊο του ’16, αυτή στην αποδοχή της πρότασής του να αναλάβω υπεύθυνος Επικοινωνίας το Νοέμβριο του ίδιου έτους, αυτή κι όταν διαφωνήσαμε 5-6 φορές στον αέρα, αυτή κι όταν τον κάλεσα στις 23 Μαρτίου του ’17 στο γραφείο του, προκειμένου ενώπιον δύο ακόμη συνεργατών του, να του εξηγήσω τους λόγους της παραίτησής μου, εξ’ αιτίας της αποτυχίας μου να περάσω στις τάξεις της νυν ΠΑΕ αυτό ακριβώς το πιστεύω μου...

Από τότε, ήρθα προσφάτως, 16 μήνες μετά, να ξαναγράψω για την ΑΕΛ, υποχρεωμένος πλέον απ’ τα σημερινά γεγονότα να πω με απόλυτη σαφήνεια και το εξής:

Για όσους θέλουν να συνεχίσουν να επιδίδονται στο όργιο μικροπρέπειας κι αποκλεισμών της εποχής μας, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως όσο επιμένουν, ανάλογη θα ‘ναι  και η εμβέλεια της ομάδας, μπορεί στην ΑΕΛική οικογένεια να υπάρχουν από «σκουπίδια» μέχρι και κάθε λογής «-ούληδες» ή «-άκηδες». Όμως, στην δυναμική, μεγάλη και περήφανη ΑΕΛ που αγαπώ, υποστήριξα, στήριξα και υπηρέτησα από παιδί με μεγάλο προσωπικό κόστος, αλλά και σπουδαίες ηθικές απολαβές, δεν έχουν θέση οι προσωπικές προσβολές και τα υποκοριστικά... 

Εκεί υπάρχουν μόνο «-ΑΡΕΣ»... Από το «ΑΕΛΑΡΕΣ»!!!

Υ.Γ. Εκείνοι που με τις αποφάσεις τους με υποχρέωσαν για πρώτη φορά στη ζωή μου να μην πάω συνειδητά στο γήπεδο σε εντός έδρας αγώνα της ΑΕΛ με οποιαδήποτε ιδιότητα, ενώ είχα την αντικειμενική δυνατότητα να το κάνω, να ‘ναι βέβαιοι πως δεν πρόκειται να τους ξεχάσω ποτέ...