"Ποτίστε το να γλιστράει..."!!! (VIDEO)

Ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδος του 1976 ήταν ο πρώτος αγώνας που θυμάμαι να είδα...
...στη ζωή μου. Μου 'χουν διηγηθεί πως είδα κι άλλους κι όχι μόνο τηλεοπτικά, αλλά εγώ εκείνον θυμάμαι, όπως θυμάμαι κι ότι για πρώτη φορά την ΑΕΛ την είδα ζωντανά στο Αλκαζάρ στις 12 Φεβρουαρίου 1978, στο 1-1 με τον Ολυμπιακό Βόλου. Αλλά αυτή την ιστορία την έχω ξαναπεί...

Πάμε λοιπόν πίσω, στα 1976, που με θυμάμαι μαθητή πρώτης δημοτικού, να γυρίζω απ' το σχολείο, να πετάω την τσάντα και το μόνο που να 'χω να περιμένω για την υπόλοιπη μέρα να 'ναι η ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση του τελικού μεταξύ Ολυμπιακού-Ηρακλή. Εκείνου του φοβερού 4-4, που κρίθηκε τελικά στα πέναλτι υπέρ του "γηραιού". Για μένα όμως, πάνω απ' οτιδήποτε άλλο, ήταν ο αγώνας που μου σύστησε, όπως νομίζω και στο ευρύ κοινό όλης της χώρας, τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή που έχω δει με τη μπάλα στα πόδια... Τον μεγάλο Βασίλη Χατζηπαναγή!!!

Τον Δομάζο πρόλαβα στη συνέχεια να τον δω ζωντανά στα τελειώματα της καριέρας του, όπως και τον Μίμη Παπαϊωάννου και σαφώς περισσότερο τον Κούδα, που έπαιξε ως τα μισά περίπου της δεκαετίας του '80... Αλλά ό,τι και να 'ταν όλοι εκείνοι, όσο ταλέντο και ποδοσφαιρική σοφία να κατείχαν, "Βάσια" δεν ήταν!

Προχθές λοιπόν, που διάβασα πως ήταν τα γενέθλιά του, είπα πως θα 'ναι καλή αφορμή να ανεβάσω τούτο το κείμενο, βάζοντας το λιθαράκι μου στην ανάγκη να διατηρηθεί η ποδοσφαιρική εικόνα αυτού του αδικημένου απ' το σύστημα και το μυαλό του παίκτη, που με τον τρόπο παιχνιδιού του μας υπενθυμίζει ότι "Μέσσι" υπήρξαν σ' αυτόν τον πλανήτη και πριν τον Λιονέλ!!!

Υπερβολή; Ίσως, αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής για τον οποίο άκουσα ο ίδιος να συμβαίνει αυτό που θα σας διηγηθώ παρακάτω:

Στα μέσα του '80, ως ποδοσφαιριστής των τότε τμημάτων υποδομής της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, έτυχε πολλές φορές να πατήσω το χορτάρι του Αλκαζάρ παίζοντας εσωτερικά διτέρματα πριν τους αγώνες πρωταθλήματος της ομάδας. Συνηθίζονταν τότε, γιατί ο κόσμος έρχονταν από νωρίς στο γήπεδο να πιάσει θέση στα τσιμέντα της κερκίδας κι έπρεπε κάπως να περνάει την ώρα του, ώσπου να βγουν οι ομάδες για προθέρμανση.

Το ίδιο θα συνέβαινε και πριν απ' τον αγώνα με τον Ηρακλή... Πήγαμε στ' αποδυτήρια κάτω απ' την Θϋρα 1, ξεντυθήκαμε όλη η πιτσιρικάδα, βάλαμε τις διακριτικές φανέλες που μας μοίρασαν ανά γκρουπ για να ξεχωρίζουμε μεταξύ μας και περιμέναμε... Και περιμέναμε... Ασυνήθιστα περιμέναμε, ώσπου άνοιξε η πόρτα κι ο παράγοντας του σωματείου που μπήκε, μας ανήγγειλε πως εκείνη τη μέρα δεν θα παίζαμε τελικά... Αιτία; Είχαν καταβρέξει τον αγωνιστικό χώρο, για την ακρίβεια τον είχαν κάνει λούτσα, για να γλιστράει ο Χατζηπαναγής! Το γεγονός μου το επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα ο Μιχάλης ο Πράσινος", θρυλικός συντηρητής του χλοοτάπητα του Αλκαζάρ... "Ποτίστε το να γλυστράει μας έλεγαν" και γελούσε...

Και μιλάμε για εκείνη την ΑΕΛ, εκείνης της εποχής, μ' εκείνους τους σπουδαίους τεχνικά παικταράδες, με ό,τι σημαίνει αυτό...! Δεν θυμάμαι τι έγινε στο συγκεκριμένο ματς, αλλά ίσως τελικά να 'ταν αυτός ο μοναδικός τρόπος να σταματήσεις εκείνη την προσποίηση κι εκείνο το ξεπέταγμα, που με δεδομένο τον απίστευτο έλεγχο μπάλας και χώρου, έκαναν τον Χατζηπαναγή τον μοναδικό Έλληνα ποδοσφαιριστή που γέμιζε γήπεδα από οπαδούς όλων των ομάδων, αποκλειστικά για πάρτη του!!!

Έστω και λίγες μέρες μετά, χρόνια πολλά κι από μένα...